Zbigniew Kiernikowski

polski duchowny katolicki, biskup

Zbigniew Kiernikowski (ur. 2 lipca 1946 w Szamarzewie) – polski duchowny rzymskokatolicki, profesor nauk teologicznych, biskup diecezjalny siedlecki w latach 2002–2014, delegat apostolski ds. obrządku bizantyńsko-słowiańskiego w latach 2007–2014, biskup diecezjalny legnicki w latach 2014–2021, od 2021 biskup senior diecezji legnickiej.

Zbigniew Kiernikowski
Ilustracja
Zbigniew Kiernikowski (2008)
Herb duchownego Evangelio oboedientia – Eucharistia
Posłuszeństwo Ewangelii – Eucharystia
Kraj działania

Polska

Data i miejsce urodzenia

2 lipca 1946
Szamarzewo

Biskup diecezjalny legnicki
Okres sprawowania

2014–2021

Biskup diecezjalny siedlecki
Okres sprawowania

2002–2014

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Prezbiterat

6 czerwca 1971

Nominacja biskupia

28 marca 2002

Sakra biskupia

20 maja 2002

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
Sukcesja apostolska
Data konsekracji

20 maja 2002

Miejscowość

Watykan

Miejsce

bazylika św. Piotra

Konsekrator

Angelo Sodano

Współkonsekratorzy

Jan Mazur
Henryk Muszyński

Życiorys

edytuj

Urodził się 2 lipca 1946 w Szamarzewie. W latach 1960–1964 uczęszczał do Liceum Ogólnokształcącego we Wrześni, gdzie złożył egzamin dojrzałości. W latach 1964–1965 studiował na Politechnice Poznańskiej, zaliczając pierwszy rok[1]. W latach 1965–1971 odbył studia w Wyższym Seminarium Duchownym w Gnieźnie[2][3]. Święceń prezbiteratu udzielił mu 6 czerwca 1971 w kościele parafialnym w Sokolnikach Jan Czerniak, biskup pomocniczy gnieźnieński[4][5]. Od 1972 studiował w Papieskim Instytucie Biblijnym w Rzymie. W 1976 uzyskał licencjat, a w 1981 obronił pracę doktorską. Doktorat z nauk biblijnych uzyskał w 1983. Obydwa stopnie nostryfikował w 2000 na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie[1]. Na tym samym uniwersytecie w 2001 na podstawie rozprawy Eucharystia i jedność uzyskał stopień doktora habilitowanego nauk teologicznych w zakresie biblistyki[6]. W 2012 otrzymał tytuł naukowy profesora nauk teologicznych[7].

W latach 1971–1972 pracował jako wikariusz w parafii w Trzemesznie. W 1981 był wikariuszem parafii katedralnej w Gnieźnie[5]. Związał się z Ruchem Światło-Życie i Drogą Neokatechumenalną. Był postulatorem watykańskiego etapu procesu beatyfikacyjnego ks. Jerzego Popiełuszki[3].

W 1981 został zatrudniony w Prymasowskim Wyższym Seminarium Duchownym w Gnieźnie. Był wykładowcą homiletyki i przedmiotów biblijnych. Ponadto w latach 1981–1982 pełnił funkcję prefekta studiów, a w latach 1982–1986 wicerektora[2][8]. Przedmioty biblijne wykładał również w Wyższym Seminarium Duchownym Zgromadzenia Księży Ducha Świętego w Bydgoszczy w latach 1982–1986 i w Prymasowskim Instytucie Kultury Chrześcijańskiej w Gnieźnie i Bydgoszczy w latach 1983–1986. Prowadził też kursy biblijne w ramach formacji kapłanów i sióstr zakonnych[1]. W 1986 ponownie udał się do Rzymu, gdzie objął funkcję wicerektora, a w 1987 rektora Papieskiego Instytutu Polskiego[8]. W latach 1987–2002 prowadził wykłady z teologii biblijnej i misjologii na Papieskim Uniwersytecie Urbaniańskim, a w latach 1991–2005 teologię biblijną i etykę na Papieskim Uniwersytecie Świętego Tomasza z Akwinu[3][1]. W 2001 został zatrudniony na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. W 2003 otrzymał nominację na profesora nadzwyczajnego[1]. W 2002 został wykładowcą Wyższego Seminarium Duchownego w Siedlcach. W latach 2003–2006 prowadził zajęcia zlecone z zakresu literatury i biblistyki w Instytucie Filologii Polskiej Akademii Podlaskiej w Siedlcach[1].

W 1989 został członkiem Stowarzyszenia Evangelium und Kultur. e.V., mającego na celu promocję nauk biblijnych[9]. W 1993 objął funkcję prezesa stowarzyszenia. W 2004 został członkiem Stowarzyszenia Biblistów Polskich. Przyczynił się do wydania Katechizmu siedleckiego. Został członkiem rad naukowych czasopism „Teologia i człowiek” i „Teologiczne Studia Siedleckie”[1].

28 marca 2002 papież Jan Paweł II mianował go biskupem diecezjalnym diecezji siedleckiej[2]. Święcenia biskupie otrzymał 20 maja 2002 w bazylice św. Piotra w Rzymie. Udzielił mu ich kardynał Angelo Sodano, sekretarz Stanu Stolicy Apostolskiej, w asyście Henryka Muszyńskiego, arcybiskupa metropolity gnieźnieńskiego, i Jana Mazura, emerytowanego biskupa diecezjalnego siedleckiego[3][4]. 25 maja 2002 kanonicznie przejął diecezję[10], a 7 czerwca 2002 odbył ingres do katedry siedleckiej[8][11]. Jako dewizę biskupią przyjął słowa „Evangelio oboedientia – Eucharistia” (Posłuszeństwo Ewangelii – Eucharystia)[12]. W latach 2007–2014 sprawował urząd delegata apostolskiego ds. obrządku bizantyńsko-słowiańskiego[13].

Decyzją papieża Franciszka 16 kwietnia 2014 został przeniesiony na urząd biskupa diecezjalnego diecezji legnickiej[14][15]. Diecezję przejął kanonicznie 27 czerwca 2014[16], natomiast 28 czerwca 2014 odbył ingres do katedry Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Legnicy[17]. 28 czerwca 2021 archidiecezja lubelska poinformowała o przeprowadzeniu przez Stolicę Apostolską dochodzenia, w oparciu o motu proprio Vos estis lux mundi, dotyczącego sygnalizowanych jego zaniedbań w prowadzeniu sprawy nadużycia seksualnego wobec osoby małoletniej przez podległego mu kapłana diecezji siedleckiej[18]. W następstwie dochodzenia, zważając również na trudności w zarządzaniu diecezją, złożył rezygnację ze sprawowania urzędu biskupa diecezjalnego legnickiego[18], którą tego dnia przyjął papież Franciszek[19][20]. Wcześniej poinformował, że rezygnację złożył ze względu na nieodległe osiągnięcie wieku emerytalnego[21]. Do 29 czerwca 2021, kiedy diecezję kanonicznie przejął jego następca, Andrzej Siemieniewski, zarządzał nią jako administrator[22][23].

W Konferencji Episkopatu Polski objął funkcję przewodniczącego Zespołu ds. Kontaktów z Konferencją Episkopatu Francji. Został także członkiem Komisji Duchowieństwa, Komisji Duszpasterstwa i Ogólnopolskiego Komitetu Organizacyjnego Obchodów 1050. Rocznicy Chrztu Polski w 2016 roku[24][1]. Dwukrotnie, w 2005 i 2008, brał udział w Synodzie Biskupów w Rzymie[1]. W 2013 konsekrował biskupa pomocniczego siedleckiego Piotra Sawczuka[4].

Odznaczenia

edytuj

W 2009 prezydent RP Lech Kaczyński nadał mu Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski[25].

Przypisy

edytuj
  1. a b c d e f g h i M. Czubak: Jubileusze Biskupa Siedleckiego Zbigniewa Kiernikowskiego. podlasie24.pl, 2011-06-07. [dostęp 2013-08-13].
  2. a b c Nomina del Vescovo di Siedlce (Polonia). press.vatican.va, 2002-03-28. [dostęp 2014-04-17]. (wł.).
  3. a b c d Watykan: sakra biskupia ks. Zbigniewa Kiernikowskiego. ekai.pl (arch.), 2002-05-20. [dostęp 2019-03-10].
  4. a b c Zbigniew Kiernikowski. catholic-hierarchy.org. [dostęp 2013-08-13]. (ang.).
  5. a b Kalendarium biskupa Zbigniewa Kiernikowskiego. opoka.org.pl. [dostęp 2013-08-13].
  6. Zbigniew Kiernikowski, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2018-09-02].
  7. M.P. z 2012 r. poz. 524 [dostęp 2014-06-28].
  8. a b c Nota biograficzna Zbigniewa Kiernikowskiego na stronie diecezji siedleckiej. diecezja.radiopodlasie.pl (arch.). [dostęp 2021-03-21].
  9. Jubileusze Biskupa Siedleckiego Zbigniewa Kiernikowskiego. podlasie24.pl, 2012-05-20. [dostęp 2013-08-13].
  10. Biskup Kiernikowski przejął kanonicznie diecezję siedlecką. ekai.pl (arch.), 2002-05-25. [dostęp 2019-03-10].
  11. Biskup siedlecki porównał ingres do zaślubin z diecezją (opis). ekai.pl (arch.), 2002-06-07. [dostęp 2019-03-10].
  12. Zbigniew Kiernikowski na stronie Konferencji Episkopatu Polski. episkopat.pl. [dostęp 2016-10-18].
  13. A.G. Miziński (red.): 100-lecie Konferencji Episkopatu Polski. Księga jubileuszowa. Kielce: Wydawnictwo Jedność, 2019, s. 270. ISBN 978-83-8144-179-7. [dostęp 2021-03-14].
  14. Rinuncia del Vescovo di Legnica (Polonia) e nomina del successore. press.vatican.va, 2014-04-16. [dostęp 2014-04-17]. (wł.).
  15. Legnica: bp Stefan Cichy przechodzi na emeryturę. Bp Zbigniew Kiernikowski – biskupem legnickim. Siedlce: bp Kazimierz Gurda – biskupem siedleckim. episkopat.pl (arch.), 2014-04-16. [dostęp 2016-07-22].
  16. A. Grzelińska: Biskup Zbigniew Kiernikowski przejął diecezję legnicką. Chce nieść ludziom nadzieję. gazetawroclawska.pl, 2014-06-29. [dostęp 2019-03-10].
  17. Ks. bp Zbigniew Kiernikowski nowym pasterzem diecezji legnickiej. radiomaryja.pl, 2014-06-28. [dostęp 2014-06-28].
  18. a b Komunikat kurii lubelskiej w sprawie bp Kiernikowskiego. archidiecezjalubelska.pl, 2021-06-28. [dostęp 2021-06-28].
  19. Rinuncia e nomina del Vescovo di Legnica (Polonia). press.vatican.va, 2021-06-28. [dostęp 2021-06-28]. (wł.).
  20. Legnica: Bp Zbigniew Kiernikowski przechodzi na emeryturę. Bp Andrzej Siemieniewski – nowym biskupem legnickim. nuncjatura.pl, 2021-06-28. [dostęp 2021-06-28].
  21. Zmiany personalne 2021 – słowo Biskupa Legnickiego. diecezja.legnica.pl, 2021-05-31. [dostęp 2021-05-31].
  22. R. Bielawski: Biskup Andrzej Siemieniewski nowym biskupem legnickim. diecezja.legnica.pl, 2021-06-28. [dostęp 2021-06-28].
  23. R. Bielawski: Bp Andrzej Siemieniewski objął kanonicznie diecezję legnicką. diecezja.legnica.pl, 2021-06-29. [dostęp 2021-06-29].
  24. Nowi biskupi diecezjalni w Siedlcach i Legnicy. episkopat.pl (arch.), 2014-04-16. [dostęp 2016-10-18].
  25. M.P. z 2009 r. nr 35, poz. 528 [dostęp 2013-03-28].

Linki zewnętrzne

edytuj