Wybory prezydenckie w 1860 roku odbywały się w atmosferze napięcia i groźby secesji stanów południowych[1]. Wydarzenia z 1859 roku, jak insurekcja Johna Browna i debaty Lincoln–Douglas ukształtowały politykę głównych partii[2]. Początkowo najpoważniejszym kandydatem Partii Republikańskiej był William H. Seward, lecz jego kontrowersyjne wypowiedzi, w których zapowiadał rozpad kraju, w przypadku nierozwiązania kwestii niewolniczej, pozbawiły go nominacji[1]. Kandydatem republikanów został inny dawny wig, Abraham Lincoln, który w wielu kwestiach zajmował dużo bardziej stonowane stanowisko[1]. W kampanii popierał interesy rolnictwa i przemysłu z Północy oraz budowę kolejowej linii transkontynentalnej[3]. Sprzeciwił się rozszerzaniu niewolnictwa, konstytucji z Lecompton, ale potępił najazd Browna[3]. W Partii Demokratycznej istniał rozłam, który uwidocznił się 23 kwietnia 1860 na konwencji w Charleston[4]. Stephen A. Douglas miał poparcie większości delegatów, ale niewystarczające do uzyskania nominacji[4]. Jego program opierał się na zasadzie „suwerenności ludu”, jednak delegaci z Południa wycofali swoje poparcie i zażądali, by terytoria południowe zostały objęte federalną ochroną niewolnictwa[5]. Wobec braku zgody na ten postulat i powstałego impasu, konwencja została odroczona do czerwcowego zjazdu w Baltimore[3]. Konwencja w Baltimore została szybko zerwana przez delegatów południowych, którzy nominowali swoim kandydatem urzędującego wiceprezydenta Johna Breckinridge’a (28 czerwca)[6]. Pięć dni wcześniej delegaci z Północy poparli Douglasa[6]. Rozłam w Partii Demokratycznej znacznie ułatwił zwycięstwo republikanom[3]. Czwartą siłą startującą w wyborach była Partia Unii Konstytucyjnej, składająca się z konserwatystów i dawnych wigów[7]. Ich majowa konwencja w Baltimore nominowała Johna Bella kandydatem na prezydenta i Edwarda Everetta na wiceprezydenta[8].
Partia Demokratyczna z Południa
edytuj
-
John Cabell Breckinridge
-
Joseph Lane
Partia Demokratyczna z Północy
edytuj
-
Stephen A. Douglas
-
Herschel Johnson
-
Abraham Lincoln
-
Hannibal Hamlin
Konstytucyjna Partia Unii
edytuj
Głosowanie powszechne odbyło się 6 listopada 1860[9]. Lincoln uzyskał 39,9% poparcia, wobec 29,4% dla Douglasa, 18,1% dla Breckinridge’a i 12,6% dla Bella[9]. Ponadto, nieco ponad 500 głosów oddano na niezależnych elektorów, głosujących na innych kandydatów[9]. Frekwencja wyniosła 81,2%[10]. W głosowaniu Kolegium Elektorów (zatwierdzonym 13 lutego 1861[11]) Lincoln uzyskał 180 głosów, przy wymaganej większości 152 głosów[12]. Na Breckinridge’a zagłosowało 72 elektorów, na Bella – 39, a na Douglasa – 12[12]. W głosowaniu wiceprezydenckim zwyciężył Hannibal Hamlin, uzyskując 180 głosów[12]. Joseph Lane uzyskał 72 głosy, Edward Everett – 39, a Herschel Johnson – 12[12].
Abraham Lincoln został zaprzysiężony 4 marca 1861 roku[13].
John Cabell Breckinridge
Joseph Lane
Stephen A. Douglas
Herschel Johnson
Abraham Lincoln
Hannibal Hamlin
John Bell
Edward Everett
