Wyższa Szkoła Pedagogiczna we Wrocławiu
Wyższa Szkoła Pedagogiczna we Wrocławiu (Państwowa Wyższa Szkoła Pedagogiczna[1]) – państwowa uczelnia zawodowa[1] o profilu pedagogicznym, która funkcjonowała we Wrocławiu w latach 1950–1954 a następnie przeniesiona do Opola, gdzie działała jako Wyższa Szkoła Pedagogiczna im. Powstańców Śląskich w Opolu.
 Kamienica przy placu biskupa Nankiera 4, w której początkowo prowadzono uczelniane zajęcia (2012) | |
| Data założenia |
1950 |
|---|---|
| Data likwidacji |
1954 |
| Typ |
publiczna wyższa szkoła zawodowa |
| Państwo | |
| Adres |
Wrocław, plac biskupa Nankiera 4, ul. Stanisława Augusta Poniatowskiego 9[1] |
| Liczba studentów |
118 (suma absolwentów) |
Położenie na mapie Wrocławia  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego  | |
 51°07′13,0″N 17°02′35,1″E/51,120278 17,043083
| |
Powstała na mocy rozporządzenia Rady Ministrów z dn. 29 listopada 1950 o utworzeniu wyższej szkoły zawodowej z Instytutu Pedagogicznego ZNP utworzonego w 1946 roku[1]. Organizatorami byli Emil Smetana i prof. dr Stanisław Rospond, który został pierwszym rektorem[1]. Do władz uczelni należeli także dziekan Wydziału Matematyczno-Fizycznego dr Witold Kruk-Ołpiński oraz dziekan Wydziału Filologicznego – dr S. Dąbrowski. Na siedzibę szkoły przeznaczono dwa lokale, jeden przy pl. Nankera 4, drugi zaś przy ul. Stanisława Poniatowskiego 9 wspólnie z I Liceum Ogólnokształcącym[1]. Nauka odbywała się w trybie trzyletnim na czterech kierunkach: filologii polskiej, matematyki, fizyki i od 1951 filologii rosyjskiej. Uczelnia miała za zadanie przygotowywać w pełni wykwalifikowanych nauczycieli szkół średnich. Z powodu problemów lokalowych spowodowanych zniszczeniami wojennymi oraz małym zainteresowaniem lokalnych władz rozwojem tej uczelni (w tym czasie we Wrocławiu organizowano 9 szkół wyższych, wśród których WSP była „kopciuszkiem” – określenie prof. Rosponda) władze WSP przyjęły propozycje przeniesienia szkoły do Opola (uchwała R.M. z 26.10.1954), gdzie stała się jedną z instytucji przekształconych wspólnie w Uniwersytet Opolski. Przenosiny uczelni nastąpiły z inicjatyw ówczesnego kuratora opolskiego Teodora Musioła[1], zasłużonego dla rozwoju uczelni w pierwszych latach jej istnienia. W Opolu nie było wówczas żadnej szkoły wyższej, a we Wrocławiu zaistniały trudności lokalowe[1], wobec czego zdecydowano się wznieść nową siedzibę dla przeniesionej uczelni w Opolu[2].
Wybrani absolwenci
edytujStudia na Wyższej Szkole Pedagogicznej we Wrocławiu ukończyły dwa roczniki studentów, tj. 118 osób[2], m.in.:
- Józef Bar – doktor nauk humanistycznych, wykładowca Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Opolu[3]
- Ludwik Bąk – pedagog, doktor nauk historycznych, społecznik[4].
- Janusz Michułowicz
- Zygmunt Łomny
- Zdzisław Piasecki
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e f g h Malicki 1984 ↓, s. 10.
- ↑ a b Malicki 1984 ↓, s. 11.
- ↑ Władysław Hendzel. Dr Józef Bar (1930-2008) – rocznicowe wspomnienie. „Kwartalnik Opolski”, s. 119–120, 2009. ISSN 0023-592X.
- ↑ Jędrzyński 2014 ↓, s. 23-24.
Bibliografia
edytuj- Zefiryn Jędrzyński: Bąk Ludwik. W: Krzysztof Mikulski (red.): Toruński Słownik Biograficzny. T. 7. Toruń: Towarzystwo Miłośników Torunia, 2014.
- Wiesław Malicki: Drogi życiowe absolwentów opolskiej Wyższej Szkoły Pedagogicznej. Opole: Instytut Śląski w Opolu, 1984.
- S. Rospond, Z Wrocławia do Opola jest tylko… , „Kwartalnik Opolski” 1970, nr 1.