Tephrochlamys rufiventris

gatunek muchówki z rodziny błotniszkowatych

Tephrochlamys rufiventrisgatunek muchówki z rodziny błotniszkowatych i podrodziny Heleomyzinae.

Tephrochlamys rufiventris
(Meigen, 1830)
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

stawonogi

Gromada

owady

Rząd

muchówki

Podrząd

muchówki krótkoczułkie

Infrarząd

muchówki łękoryse

Nadrodzina

Sphaeroceroidea

Rodzina

błotniszkowate

Podrodzina

Heteromyzinae

Plemię

Heteromyzini

Rodzaj

Tephrochlamys

Gatunek

Tephrochlamys rufiventris

Synonimy
  • Heteromyza rufiventris Meigen, 1830

Gatunek ten opisany został w 1830 roku przez Johanna Wilhelma Meigena jako Heteromyza rufiventris[1].

Muchówka o ciele długości od 5 do 6 mm. Głowa jej odznacza się obecnością zarówno włosków jak i szczecinek na policzkach. Tułów cechuje się obecnością szczecinek na propleurach, nagim przedpiersiem oraz szczecinkami śródplecowymi w układzie 0+3, przy czym pierwsza para szczecinek zaszwowych leży bliżej szwu niż drugiej ich pary. Tylne i przednie szczecinki śródplecowe są prawie takiej samej długości, a włoski między nimi rosną w ponad czterech rzędach. Skrzydła mają krótkie i jednobarwne pterostygmy oraz kolcopodobne szczecinki na żyłce kostalnej dłuższe niż owłosienie. Środkowa para odnóży ma na goleniach po jednej, dobrze rozwiniętej ostrodze[2].

Owad w Europie znany z Portugalii, Hiszpanii, Andory, Irlandii, Wielkiej Brytanii, Francji, Belgii, Holandii, Niemiec, Danii, Norwegii, Szwecji, Finlandii, Szwajcarii, Austrii, Włoch, Polski, Czech, Słowacji, Węgier, Litwy, Łotwy, Ukrainy, Rumunii, Bułgarii, Chorwacji i Rosji[1]. W Azji znany z Turcji, Cypru, Bliskiego Wschodu, Syberii, Kaukazu i Dalekiego Wschodu. Ponadto występuje w Afryce Północnej, Ameryce Północnej[2][1] i na Nowej Zelandii[2].

Przypisy

edytuj
  1. a b c Tephrochlamys rufiventris. [w:] Fauna Europaea [on-line]. [dostęp 2018-06-26].
  2. a b c K.B. Gorodkov: Family Helomyzidae (Heleomyzidae). W: Keys to The Insects of The European Part of The USSR vol. V Diptera and Siphonaptera part II. G.J. Bei-Bienko, George C. Steyskal (red.). Leiden, New York, København, Köln: E.J. Brill, 1989.