Stanisław Tabaczyński
Stanisław Tabaczyński (ur. 1 kwietnia 1930 w Poznaniu, zm. 28 listopada 2020 w Warszawie[1]) – polski archeolog mediewista polski, prof. dr hab., członek rzeczywisty Polskiej Akademii Nauk od 1994, honorowy Przewodniczący Komitetu Nauk Pra- i Protohistorycznych PAN.
| Data i miejsce urodzenia |
1 kwietnia 1930 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
28 listopada 2020 |
| Profesor nauk humanistycznych | |
| Specjalność: archeologia | |
| Alma Mater | |
| Doktorat |
1968 |
| Profesura |
1978 |
| Polska Akademia Nauk | |
| Status |
członek rzeczywisty |
| Funkcja Jednostka PAN |
Przewodniczący honorowy |
| Praca naukowa | |
| Uczelnia | |
| Okres zatrudn. |
1983–1999 |
| Instytut | |
| Okres zatrudn. |
od 1956 |
| Wicedyrektor | |
| Instytut |
Historii Kultury Materialnej PAN |
| Okres spraw. |
1984–1985 |
| Odznaczenia | |
  
| |
Życiorys
edytujStudiował na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu; pracował w latach 1953–1956 w Katedrze Archeologii Polski Uniwersytetu Adama Mickiewicza, a od 1956 do przejścia na emeryturę – w Instytucie Historii Kultury Materialnej PAN (obecnie Instytut Archeologii i Etnologii PAN).
Prowadził liczne badania archeologiczne w Polsce: w latach 1950–1957 w ramach badań milenijnych uczestniczył w wykopaliskach w Poznaniu, Wrocławiu, Biskupinie, Kołobrzegu i Czermnie nad Huczwą; od 1958 do 1957 kierował badaniami w Nakle nad Notecią; w latach 1969–1974 – w Sandomierzu; w latach 1996–1999 – w Zawichoście nad Wisłą. Ponadto kierował badaniami zagranicznymi: w Wenecji oraz w miastach wczesnośredniowiecznych Capaccio Vecchia i Civita di Ogliara we Włoszech, badaniami opuszczonych wsi średniowiecznych we Francji, badaniami w Algierze i Tilimsan w Algierii.
Był jednym z pierwszych archeologów polskich, którzy wprowadzili do tej nauki problematykę teorii i metodologii.
Wykładał na wielu uniwersytetach w Polsce (m.in. na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie) i zagranicą (m.in. na Sorbonie w Paryżu). W 1993 odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski[2].
Był autorem licznych publikacji naukowych, z których najważniejsze publikacje książkowe to:
- Z badań nad wczesnośredniowiecznymi skarbami srebrnymi Wielkopolski (1958)
- Neolit środkowoeuropejski. Podstawy gospodarcze (1970)
- Rewolucja neolityczna i jej znaczenie dla rozwoju kultury europejskiej (z W. Henslem, 1978)
- Sandomierz. Starożytność – wczesne średniowiecze (z A. Buko, 1981)
- Teoria i praktyka badań archeologicznych, T. 1: Przesłanki metodologiczne (redaktor i współautor, 1986; wyd. także po włosku)
- Archeologia średniowieczna. Problemy. Źródła. Metody. Cele badawcze (1987)
- Sandomierz, badania 1969–1973, t. I–II (redaktor i współautor, 1993–1996)
Przypisy
edytuj- ↑ Alina Jaszewska: Zmarł Stanisław Tabaczyński. Stowarzyszenie Naukowe Archeologów Polskich, 2020-12-02. [dostęp 2020-12-02].
- ↑ M.P. z 1993 r. nr 66, poz. 585
Bibliografia
edytuj- Kto jest kim w Polsce, edycja IV (zespół redakcyjny Beata Cynkier i inni), Warszawa 2001, s. 961
Linki zewnętrzne
edytuj- Prof. zw. dr hab. czł. rzecz. PAN Stanisław Tabaczyński, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2014-03-01].
- Członkowie rzeczywiści PAN. Stanisław Tabaczyński. pan.pl. [dostęp 2014-03-01].