Socrealizm liturgiczny
Socrealizm liturgiczny – określenie użyte przez Stefana Kisielewskiego wobec monumentalnych wokalno-instrumentalnych utworów o tematyce religijnej, chrześcijańskiej powstających w Polsce od końca lat 70. XX wieku. Zwracać miało ono uwagę na to, że podobnie jak socrealistyczne kantaty i oratoria pisane w czasach stalinizmu, również i one są podobnie patetyczne, a przy tym proste i łatwe w odbiorze[1]. Przykładami tej tendencji są przede wszystkim utwory Wojciecha Kilara (m.in. Angelus, Missa pro pace), Krzysztofa Pendereckiego (Polskie Requiem, Koncert fortepianowy „Zmartwychwstanie”[2]), Henryka M. Góreckiego (pieśni o tematyce religijnej, Beatus vir). Dzięki tym utworom kompozytorzy zaliczani wcześniej do bardzo elitarnej, ekskluzywnej awangardy kompozytorów współczesnej muzyki (sonorystów) dotarli do szerokiej publiczności koncertowej.
Kontynuacja poglądu
edytujDorota Szwarcman nazwała muzykę lat 90. XX w. Pendereckiego i Kilara „muzyką moralnego szantażu”[3]. Andrzej Chłopecki użył nazwy „sacro polo”[4].
Przypisy
edytuj- ↑ Dorota Szwarcman, Czas Warszawskich Jesieni. O muzyce polskiej 1945−2007, Warszawa: Stentor, 2007, s. 74–75, ISBN 978-83-89315-81-6 (pol.).
- ↑ Andrzej Chłopecki, Socrealistyczny Penderecki, „Gazeta Świąteczna”, wyborcza.pl, 12 października 2002 [dostęp 2023-02-14] (pol.).
- ↑ Grzegorz Filip, Marek Remiszewski, Profesjonalna, ale nie nadęta, „Forum Książki” (2), forumakademickie.pl, październik 2007 [dostęp 2023-02-14] [zarchiwizowane z adresu 2023-02-14] (pol.).
- ↑ Andrzej Chłopecki, POLEMIKA WOKÓŁ PENDERECKIEGO: Czy o to nam szło?!, „Ruch Muzyczny”, Onet, 5 lutego 2003 [dostęp 2023-02-14] [zarchiwizowane z adresu 2023-02-14] (pol.).