Seweryn Boner
Seweryn Boner herbu Bonarowa[1][2] (ur. 1486, zm. 12 maja 1549) – bankier królewski Bony Sforzy i Zygmunta I Starego, burgrabia krakowski, starosta biecki.
| |
 herb Bonarowa | |
| Data urodzenia |
1486 |
|---|---|
| Data śmierci |
12 maja 1549 |
| Ojciec | |
| Żona |
Zofia Bethmanówna, później Jadwiga Kościelecka |
| Dzieci |
Pierwsze małżeństwo: Jan Boner, Stanisław Boner, Zofia Boner, Drugie małżeństwo: Seweryn Boner, Jakub Fryderyk Boner |
Życiorys
edytujBył synem bankiera Jakuba Andrzeja, bratankiem Jana, po którym odziedziczył cały majątek wraz z piastowanymi przez stryja urzędami. 23 października 1515 pojął za żonę Zofię Bethmanównę – dziedziczkę Balic, które stały się podmiejską rezydencją Bonerów. Z pierwszego małżeństwa Seweryn miał trójkę dzieci: synów Jana, Stanisława (1517-1560) i córkę Zofię (zm. 1563), wydaną za mąż za marszałka koronnego Jana Firleja – dziedziczkę rodzinnej fortuny. Drugą żoną była Jadwiga Kościelecka matka dwóch młodszych synów Seweryna (kasztelana krakowskiego) i Jakuba Fryderyka (zm. 1585).
W 1520 pod zastaw Biecza i Ciężkowic udzielił kolejnej pożyczki królowi, zostając w 1535 kasztelanem bieckim, a w 1547 kasztelanem sądeckim. Prowadził rozległe interesy w całej Europie. Był mecenasem uczonych. Utrzymywał kontakty z Erazmem z Rotterdamu. W swoim dworze w Balicach założył przepiękny ogród, sprowadzając z zagranicy ozdobne rośliny, utrzymywał też własną kapelę, którą podejmował w 1543 królową Elżbietę, a w 1553 Katarzynę w Balicach. Kierował przebudową Wawelu oraz zamku w Ogrodzieńcu i zamku w Kamieńcu. W 1534 podarował górnikom z Wieliczki zachowany do dziś róg tura ozdobiony srebrem wsparty na postaci klęczącego Herkulesa.
W 1534 obalił, wykorzystując swoje rozległe wpływy, niekorzystny dla siebie testament szwagra Jana Bethmana i przejmując niemal cały majątek rodziny Bethmanów.
Z osobą Seweryna Bonera związana jest następująca anegdota: w 1530, szukając złota, w miejscowości Ropa pod górą Chełm, znalazł olej, który zalał mu kopalnię. Drwiono z niego na dworze królewskim, z powodu oblepienia się smołą, zamiast złotem, którego poszukiwał. Określano Bonera: „ten, co to złota w Ropie szukał – smołą się opłukał”[3].
Zmarł wracając ze ślubu swojego najstarszego syna Jana. Pochowany został w rodzinnej kaplicy św. Jana Chrzciciela w Kościele Mariackim. Znajdujące się w niej do dziś brązowe płyty nagrobne Seweryna (odlana w 1538) i Zofii Bonerów (odlana po 1532) w warsztacie Hansa Vischera w Norymberdze według projektów Stanisława Samostrzelnika uważane są za jedno z najlepszych dzieł wczesnorenesansowej rzeźby w Polsce.
Zobacz też
edytuj- Winna Góra, na stokach której w XVI w. Seweryn Boner założył jedną z pierwszych winnic na ziemiach polskich
Przypisy
edytuj- ↑ Janina Chodera: Feliks Kiryk: Słownik biograficzny historii Polski: A-K. Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 2005, s. 131. ISBN 83-04-04856-6, ISBN 978-83-04-04856-0.
- ↑ Stanisław Górski: Piotr Tomicki: Acta Tomiciana. T. 15. Sumptibus Instituti Nationalis Ossoliniani, 1957, s. 333.
- ↑ Teka A. Schneidera – Wojewódzkie Archiwum Państwowe w Krakowie – Wawel.
Bibliografia
edytuj- Marian Hanik, „Trzy pokolenia z rodziny Bonerów”, wyd. COIT. Kraków 1985
Literatura dodatkowa
edytuj- Władysław Pociecha: Boner Seweryn. W: Polski Słownik Biograficzny. T. 2: Beyzym Jan – Brownsford Marja. Kraków: Polska Akademia Umiejętności – Skład Główny w Księgarniach Gebethnera i Wolffa, 1936, s. 300–301. Reprint: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Kraków 1989, ISBN 83-04-03291-0.