Red (album King Crimson)

Red
	Wykonawca albumu studyjnego
	King Crimson
Wydany	1974
Nagrywany	lipiec–sierpień 1974; Olympic Sound Studios w Londynie
Gatunek	rock progresywny
Długość	40:37 (LP)
Wydawnictwo	Island, Atlantic, Polydor, E.G., Virgin, Discipline Global Mobile
Producent	King Crimson
	Oceny
	Album of the Year 93/100; AllMusic ; Robert Christgau A-; laut.de ; Pitchfork 9.0/10; Prog Archives 4.56/5.0; Rate Your Music 4.23/5.0; Sputnikmusic 5.0/5.0; The New Rolling Stone Album Guide ; Tylko Rock 4.75/5; Tylko Rock 4.75/5; Teraz Rock ; Uncut 8/10;
	Album po albumie

Red – album studyjny zespołu King Crimson, wydany w 1974 roku przez Island Records Ltd. Po zakończeniu nagrań, we wrześniu zespół zawiesił działalność.

Lista utworów

1.	„Red” (Fripp)	5:58

2.	„Fallen Angel” (Fripp/Wetton/Palmer-James)	5:58

3.	„One More Red Nightmare” (Fripp/Wetton)	7:07

4.	„Providence” (Cross/Fripp/Wetton/Bruford)	9:22

5.	„Starless” (Cross/Fripp/Wetton/Bruford/Palmer-James)	12:12

		40:37

Red – instrumentalny utwór skomponowany przez Roberta Frippa (razem z utworem „Blue”, który jednak nigdy nie został nagrany)^[15]^[16].

Fallen Angel – ostatni nagrany utwór King Crimson, w którym Robert Fripp gra na gitarze akustycznej. Na następnych nagraniach można usłyszeć jedynie jego gitarę elektryczną. Piosenkę rozpoczyna krótka, instrumentalna improwizacja wykonywana przez oryginalny skład z lat 1972-74 z Jamiem Muirem i Davidem Crossem. Wcześniejszą wersję utworu, znaną również jako „Improv: Fallen Angel”, można usłyszeć na wydawnictwie King Crimson Collectors’ Club – Live at the Zoom Club (October 13, 1972^[17].

One More Red Nightmare – utwór opowiada historię o mężczyźnie, który zasnął podczas podróży autobusem linii Greyhound (Really safe and sound/Asleep on the Greyhound). Śni, że znajduje się w samolocie a budzi się przed uderzeniem w ziemię. Utwór rozpoczyna się od charakterystycznego gitarowego riffu, by potem przejść w dynamiczną partię wokalną. Całości towarzyszy perkusja Bruforda. W środkowej i końcowej części pojawia się solo saksofonowe^{[potrzebny przypis]}.

Providence – instrumentalny, całkowicie zaimprowizowany utwór nagrany podczas koncertu w Palace Theatre w Providence 30 czerwca 1974 roku. Jest jedyną koncertową pozycją na płycie. Dłuższa wersja utworu jest dostępna na koncertowym 4-płytowym albumie The Great Deceiver (płyta 1, utwór 7)^{[potrzebny przypis]}.

Starless – najdłuższy utwór na albumie. Zaczyna się od dźwięków melotronu, gitary elektrycznej i saksofonu granych w sposób przywołujący „Epitaph(inne języki)” z płyty In the Court of the Crimson King. To wprowadzenie do części wokalnej o standardowej strukturze (zwrotka-refren). Środkowa sekcja utworu przypomina „The Talking Drum” z Larks’ Tongues in Aspic. Rozpoczyna się pojedynczymi brzmieniami zniekształconej gitary, perkusją i gitarą basową. Z czasem gra staje się głośniejsza i bardziej agresywna, mimo że tempo nie ulega zmianie a Fripp gra tylko dwa różne dźwięki. Ostatnia część utworu zaczyna się gwałtownym przejściem do szybkiego, jazzowego, saksofonowego solo ze zniekształconymi dźwiękami gitary prowadzącej i basowej oraz ekspresyjną perkusją Billa Bruforda. Piosenkę kończy krótka powtórka tematu otwierającego utwór^[18].

Skład zespołu

oraz

Przypisy

↑ King Crimson – Red. Discogs. [dostęp 2023-01-14]. (ang.).
↑ ^a ^b Bruce Eder: Red – King Crimson. AllMusic. [dostęp 2023-01-14]. (ang.).
↑ King Crimson – Red. Album of the Year. [dostęp 2024-01-13]. (ang.).
↑ Robert Christgau: Robert Christgau: Consumer Guide ’70s: K. robertchristgau.com. [dostęp 2023-01-14]. (ang.).
↑ Dennis Rieger: King Crimson – Red. laut.de. [dostęp 2024-04-13]. (niem.).
↑ Sam Sodomsky: Red: King Crimson. Pitchfork. [dostęp 2024-01-13]. (ang.).
↑ Red: King Crimson. Prog Archives. [dostęp 2023-01-14]. (ang.).
↑ Red by King Crimson. Rate Your Music. [dostęp 2023-01-14]. (ang.).
↑ praise jimmy: King Crimson – Red. Sputnikmusic. [dostęp 2024-01-13]. (ang.).
↑ (red.) Nathan Brackett, (red.) Christian Hoard: The New Rolling Stone Album Guide. Wyd. 4. New York: Simon & Schuster, 2004, s. 456. ISBN 0-7432-0169-8. LCCN 2004058905. (ang.).
↑ Grzesiek Kszczotek. King Crimson: Płyty. „Tylko Rock”. Nr 15, s. 33, listopad 1992. Warszawa: Res Publica Press International Sp. z o.o.. ISSN 1230-2317.
↑ Grzesiek Kszczotek. King Crimson. „Tylko Rock”. Nr 12 (76), s. 38, grudzień 1997. Warszawa: Res Publica Press International Sp. z o.o.. ISSN 1230-2317.
↑ Jordan Babula. King Crimson. „Teraz Rock”. Nr 8, s. 9, sierpień 2005. Warszawa: Orange Media. ISSN 1730-394X.
↑ Rob Young. THE CIRCUS THAT NEVER ENDS: Your guide to King Crimson on record. „Uncut”. Take 182, s. 22, July 2012. London: IPC Media. ISSN 1368-0722. [dostęp 2024-01-13]. (ang.).
↑ King Crimson: Red - An Analysis by Andrew Keeling [online], songsouponsea.com [dostęp 2023-12-21] .
↑ D.G.M.D.G.M. Live D.G.M.D.G.M., DGM HQ While in the [online], DGM Live, 20 czerwca 2012 [dostęp 2023-12-21] (ang.).
↑ King Crimson – Live At The Zoom Club (October 13, 1972). Discogs. [dostęp 2023-10-13]. (ang.).
↑ D.G.M.D.G.M. Live D.G.M.D.G.M., King Crimson, 6th of October 1973 at University Of Texas [online], DGM Live, 8 marca 2004 [dostęp 2023-12-21] (ang.).

[1] King Crimson – Red. Discogs. [dostęp 2023-01-14]. (ang.).

[AllMusic-2] Bruce Eder: Red – King Crimson. AllMusic. [dostęp 2023-01-14]. (ang.).

[3] King Crimson – Red. Album of the Year. [dostęp 2024-01-13]. (ang.).

[4] Robert Christgau: Robert Christgau: Consumer Guide ’70s: K. robertchristgau.com. [dostęp 2023-01-14]. (ang.).

[5] Dennis Rieger: King Crimson – Red. laut.de. [dostęp 2024-04-13]. (niem.).

[6] Sam Sodomsky: Red: King Crimson. Pitchfork. [dostęp 2024-01-13]. (ang.).

[7] Red: King Crimson. Prog Archives. [dostęp 2023-01-14]. (ang.).

[8] Red by King Crimson. Rate Your Music. [dostęp 2023-01-14]. (ang.).

[9] raise jimmy: King Crimson – Red. Sputnikmusic. [dostęp 2024-01-13]. (ang.).

[10] (red.) Nathan Brackett, (red.) Christian Hoard: The New Rolling Stone Album Guide. Wyd. 4. New York: Simon & Schuster, 2004, s. 456. ISBN 0-7432-0169-8. LCCN 2004058905. (ang.).

[11] Grzesiek Kszczotek. King Crimson: Płyty. „Tylko Rock”. Nr 15, s. 33, listopad 1992. Warszawa: Res Publica Press International Sp. z o.o.. ISSN 1230-2317.

[12] Grzesiek Kszczotek. King Crimson. „Tylko Rock”. Nr 12 (76), s. 38, grudzień 1997. Warszawa: Res Publica Press International Sp. z o.o.. ISSN 1230-2317.

[13] Jordan Babula. King Crimson. „Teraz Rock”. Nr 8, s. 9, sierpień 2005. Warszawa: Orange Media. ISSN 1730-394X.

[14] Rob Young. THE CIRCUS THAT NEVER ENDS: Your guide to King Crimson on record. „Uncut”. Take 182, s. 22, July 2012. London: IPC Media. ISSN 1368-0722. [dostęp 2024-01-13]. (ang.).

[15] King Crimson: Red - An Analysis by Andrew Keeling [online], songsouponsea.com [dostęp 2023-12-21] .

[16] D.G.M.D.G.M. Live D.G.M.D.G.M., DGM HQ While in the [online], DGM Live, 20 czerwca 2012 [dostęp 2023-12-21] (ang.).

[17] King Crimson – Live At The Zoom Club (October 13, 1972). Discogs. [dostęp 2023-10-13]. (ang.).

[18] D.G.M.D.G.M. Live D.G.M.D.G.M., King Crimson, 6th of October 1973 at University Of Texas [online], DGM Live, 8 marca 2004 [dostęp 2023-12-21] (ang.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]

[17]

[18]