Postkeynesizm
Postkeynesizm – szkoła myśli ekonomicznej, zaliczana do nurtu keynesizmu, zapoczątkowanego fundamentalną pracą Johna Maynarda Keynesa pt. Ogólna teoria zatrudnienia, procentu i pieniądza. Do grona twórców i głównych przedstawicieli postkeynesizmu należą Michał Kalecki, Joan Robinson, Nicholas Kaldor i Paul Davidson. Postkeynesistami byli również m.in. Hyman Minsky oraz laureat Nagrody Banku Szwecji im. Alfreda Nobla w dziedzinie ekonomii z 1996 roku William Vickrey. Szkoła postkeynesowska jest uznawana za najbliższą oryginalnym przekonaniom Johna M. Keynesa[1].
Historia
edytujZa początek funkcjonowania uznaje się rok 1974, w którym to odbyło się zebranie organizacyjne jej późniejszych przywódców m.in. Sidneya Weintrauba, Paula Davidsona, Joan Robinson i Johna Eatwella. W czasie tego spotkania powołano do życia czasopismo „Journal of Post-Keynesian Economics” które stało się głównym pismem szkoły[2].
Postkeynesizm jest nurtem heterodoksyjnym, ponieważ odrzuca 3 założenia ekonomii neoklasycznej:
- Ergodyczność (czyli determinizm ekonomiczny, założenie, że przyszłość jest statystycznym odzwierciedleniem przeszłości i tym samym nie mamy do czynienia z niepewnością przyszłości, a jedynie rozkładem prawdopodobieństwa). W zamian przyjmują założenie nieergodyczności, czyli wprowadzają fundamentalny czynnik niepewności do analiz ekonomicznych, a dane historyczne odnoszą się do innego rozkładu prawdopodobieństwa niż przyszłość, decyzje są oparte na subiektywnych oczekiwaniach[3].
- Neutralność pieniądza – w odróżnieniu od innych szkół odwołujących się do Keynesa, postkeynesiści uważają, że pieniądz jest nieneutralny zarówno w krótkim, jak i w długim okresie, co wynika z właściwości każdej decyzji gospodarczej, będącej w istocie monetarnym kontraktem, a także z twierdzenia, że celem produkcji jest akumulacja majątku w postaci pieniężnej. Ponieważ logika przedsiębiorcy polega na wydawaniu pieniędzy (na wynagrodzenia, maszyny) w celu uzyskania większej ilości pieniędzy (ze sprzedaży), przyszłość jest niepewna, a monetarne kontrakty zwykle zawierają odsetki, to ekonomia potrzebuje więcej pieniądza w celu wzrostu, żeby zaspokoić wszystkie monetarne kontrakty[4]. Sztywna podaż pieniądza będzie więc oddziaływać negatywnie na gospodarkę, co przeczy zarówno krótkookresowej, jak i długookresowej neutralności pieniądza. W dodatku pieniądz jest endogeniczny, czyli jego podaż jest ustalana wewnętrznie w gospodarce poprzez decyzje banków i pożyczających[5].
- Aksjomat substytucji – czyli przekonanie, że występuje substytucja pomiędzy wszelakimi rodzajami dóbr. W odniesieniu do pieniądza Keynes twierdził, że wzrastający popyt na płynność i wzrost relacji cen aktywów płynnych do aktywów niepłynnych wykorzystywanych w produkcji dóbr nie przełoży się na wzrost popytu na aktywa niepłynne, więc substytucja w tym przypadku nie występuje. Dlatego wzrost skłonności do oszczędzania nie przełoży się na substytucję drożejącego pieniądza np. na materiały, czyli ubytek w popycie nie będzie zrekompensowany. Implikuje to występowanie przymusowego bezrobocia[6].
Przedstawiciele
edytujPublikacje
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ R. Skidelsky, Keynes: The Return of the Master. Allen Lane, 2009, s. 42.
- ↑ Harry Landreth i David C. Colander, Historia myśli ekonomicznej. Wydawnictwo Naukowe PWN, 2005, s. 429–430.
- ↑ Izabela Bludnik, Ergodyczność i nieergodyczność otoczenia gospodarczego a rola państwa, 2014.
- ↑ Randall L Wray, The Development and Reform of the Modern International Monetary System, „Foundations of International Economics: Post-Keynesian Perspectives”, London and New York: Routledge, 1999.
- ↑ Randall L Wray, Money and Credit in Capitalist Economies: The Endogenous Money Approach, Aldershot, Hants, England and Brookfield, Vt., USA: E. Elgar, 1990.
- ↑ Paul Davidson, Financial Markets, Money, and the Real World., Cheltenham: Edward Elgar, 2002.