Wikipedia

Fluorokarbony

każdy związek organiczny pochodzący od węglowodoru, w którym wszystkie atomy wodoru zostały zastąpione atomami fluoru
(Przekierowano z Perfluorowęglowodory)

Fluorokarbony, fluorki węgla[1][2], perfluorowęglowodory[a][3], PFC (z ang. perfluorocarbons)[b] – klasa związków chemicznych składających się wyłącznie z atomów węgla i fluoru[6], pochodzących formalnie od węglowodorów, w których wszystkie atomy wodoru zostały zastąpione atomami fluoru.

W przemyśle perfluorowęglowodory są stosowane jako czynniki wymiany ciepła, rozpuszczalniki, gazy nośne oraz stanowią odpad wielu procesów technologicznych. Są nietoksyczne i nie mają barwy ani zapachu. Są jednak szkodliwe dla środowiska, gdyż w formie gazowej, po przedostaniu się do atmosfery ziemskiej powodują efekt cieplarniany. Szacuje się, że mają one 6500–9200 razy wyższy potencjał tworzenia efektu cieplarnianego niż dwutlenek węgla[7].

Zobacz też

edytuj

Uwagi

edytuj
  1. ↑ Choć nazwa ta związana jest z formalnym pochodzeniem tej klasy związków jako perfluorowanych pochodnych węglowodorów, może ona błędnie sugerować obecność atomów wodoru w cząsteczkach tych związków.
  2. ↑ Spotykanych jest też szereg innych nazw, m.in. węglofluory[4], perfluorokarbony, czy też nazwy opisowe jak perfluoropochodne węglowodorów[5].

Przypisy

edytuj
  1. ↑ fluorki węgla (fluorokarbony), [w:] Kompendium terminologii chemicznej. Zalecenia International Union of Pure and Applied Chemistry, Zofia Stasicka (red. nauk.), Osman Achamatowicz (red. nauk.), Komisja Nomenklatury Chemicznej Polskiego Towarzystwa Chemicznego, Kraków: ZamKor, 2005, s. 135, ISBN 83-88830-79-1.
  2. ↑ fluorokarbony (fluorki węgla), [w:] G.P. Moss, P.A.S. Smith, D. Tavernier, Glosariusz nazw klas związków organicznych i reaktywnych produktów pośrednich oparty na strukturze (Zalecenia IUPAC 1994), Franciszek Kaźmierczak (tłum.), Jacek Gawroński (tłum.), Warszawa: Polskie Towarzystwo Chemiczne, 2006 (seria Wiadomości Chemiczne. Biblioteka), s. 26, ISBN 978-83-88555-48-0.
  3. ↑ Robert T. Morrison, Robert N. Boyd, Chemia organiczna, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1985, s. 532, ISBN 83-01-04166-8.
  4. ↑ J.D. Roberts, M.C. Caserio, Chemia organiczna, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1969, s. 347–350.
  5. ↑ Maciej Pilarek, Krzysztof W. Szewczyk, Zastosowania perfluorozwiązków jako ciekłych nośników gazów oddechowych w medycynie i biotechnologii, „Biotechnologia”, 2 (69), 2005, s. 125–150.
  6. ↑ fluorocarbons, [w:] A.D. McNaught, A. Wilkinson, Compendium of Chemical Terminology (Gold Book), S.J. Chalk (akt.), International Union of Pure and Applied Chemistry, wyd. 2, Oxford: Blackwell Scientific Publications, 1997, DOI: 10.1351/goldbook.F02459, ISBN 0-9678550-9-8 (ang.).
  7. ↑ Overview of Greenhouse Gases [online], Environmental Protection Agency [zarchiwizowane z adresu 2016-07-29] (ang.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Fluorokarbony&oldid=68518512”