Order Ferdynanda I

Order Ferdynanda I (rum. Ordinul Ferdinand I) – efemeryczne odznaczenie Królestwa Rumunii, nadawane w latach 1929–1937.

Order Ferdynanda I
Ordinul Ferdinand I

Awers gwiazdy orderu
Awers insygniów Krzyża Kawalerskiego
Awers insygniów Krzyża Wielkiego
Baretka
Ustanowiono	10 maja 1929
Wycofano	1937

Historia

Order został ustanowiony 10 maja 1929 za czasów pierwszego panowania króla Michała I przez księcia-regenta Mikołaja (1903–1978) ku czci dziadka Michała I, a ojca regenta, Ferdynanda I, i posiadał pięć klas według klasycznego schematu Legii Honorowej, od Wielkiego Krzyża do Krzyża Kawalerskiego oraz dodatkowo łańcuch. Nadawany był wyłącznie Rumunom za szczególne wojskowe czy cywilne zasługi w sprawie zjednoczenia wszystkich Rumunów w jednym państwie.

Liczba odznaczonych każdej klasy była ograniczona i wynosić mogła (nie licząc członków dynastii Hohenzollern-Sigmaringen):

• Łańcuch – 5 do 8 odznaczonych
• Krzyż Wielki – 10 do 15 odznaczonych
• Komandoria z Gwiazdą – 25 do 40 odznaczonych
• Komandoria – 40 do 60 odznaczonych
• Krzyż Oficerski – 50 do 75 odznaczonych
• Krzyż Kawalerski – 70 do 100 odznaczonych

W 1937 król Karol II Rumuński przeprowadził reorganizację systemu odznaczeń i Order Ferdynanda I przestano nadawać.

Insygnia

Insygnia orderu to łańcuch, oznaka oraz gwiazda I i II klasy. Łańcuch składał się na przemian z krzyżów orderu i stylizowanych monogramów Ferdynanda I, splecionych w złote węzły. Oznaka była utrzymana w modnym wówczas stylu Art déco, był nią emaliowany na awersie na jasnozielono ośmioramienny krzyż z nałożonym nań greckim krzyżem z rozszerzonymi zakończeniami ramion o formie podwójnych, splecionych stylizowanych inicjałów „F”. Rewers był gładki, nieemaliowany. Gwiazda I i II klasy była srebrna, posiadała kształt rombu, i nosiła na sobie awers oznaki. Zawieszką oznaki była korona królewska. Order noszony był na ciemnoniebieskiej wstędze ze złotym paskiem w środku i w nim wąskim czerwonym paseczkiem, Wielki Krzyż z prawego ramienia na lewy bok.

Bibliografia

• Kurt-Gerhard Klietmann, Phaleristik Rumänien, Berlin 1975