Opera za trzy grosze

Opera za trzy grosze
Die Dreigroschenoper
Muzyka	Kurt Weill
Libretto	Bertolt Brecht
Liczba aktów	3 akty z prologiem
Język oryginału	niemiecki
Źródło literackie	Opera żebracza, John Gay
Czas trwania	XVIII w., Anglia
Data powstania	1928
Prapremiera	31 sierpnia 1928, Berlin
Premiera polska	17 maja 1929; Teatr Reduta, Warszawa (reż. Leon Schiller)
	Multimedia w Wikimedia Commons

Ten artykuł należy dopracować:

→ poprawić styl – powinien być encyklopedyczny.
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Opera za trzy grosze (niem. Die Dreigroschenoper) – opera (właściwie musical)^[1] Bertolta Brechta, do której muzykę napisał Kurt Weill; adaptacja opery balladowej Opera żebracza (1728) Johna Gaya, satyry na burżuazję i wysokie sfery Londynu.

Polski przekład Brunona Winawera po II wojnie światowej opracowała dodatkowo (poprawiła, uwspółcześniła stylistycznie) Barbara Witek-Swinarska, songi tłumaczył Władysław Broniewski. Polska premiera odbyła się w opracowaniu muzycznym Leona Schillera i Grzegorza Fitelberga. Później reżyserował m.in. Operę za trzy grosze Erwin Axer (Warszawa), Jakub Rotbaum (Wrocław, 1957) i Konrad Swinarski (Warszawa, 1958). Dziś w dalszym ciągu wystawiana (również i w Polsce) należy do klasycznego repertuaru teatralnego i muzycznego.

Brecht ukazuje w „Operze za trzy grosze” przestępczy charakter systemu kapitalistycznego^{[styl do poprawy]}.

Fabuła

Córka biznesmena Peachuma, który pod pozorem miłosierdzia zarabia pieniądze na żebrakach, Polly, wychodzi za mąż za przestępcę Mackie Majchra. Ściąga na siebie gniew ojca, ale pozostaje przy Majchrze. Gdy Mackie musi uciekać, Polly przejmuje jego interesy. Mackie marzy o przejściu do branży bankowej.

Perypetie bohaterów pokazują, że w Londynie nie ma przyjaźni, a wszyscy troszczą się tylko o pieniądze (nawet w przypadku przyjaźni Majchra z policjantem Brownem). Mackie został w końcu złapany przez policję, ale ostatecznie królowa ułaskawia go i daje mu zamek. Wcześniej żegna się on słowami „Bo czym jest włamanie do banku wobec założenia banku?”, „Czym jest zamordowanie człowieka wobec wynajęcia człowieka?”.

Przypisy

↑ Lucjan Kydryński pisze w „Przewodniku operetkowym”: „sztuka czy musical? – raczej to drugie...”, w: Lucjan Kydryński, Przewodnik operetkowy. Warszawa PWM, 1986, s. 592.

Bibliografia

Lucjan Kydryński, Przewodnik operetkowy, Warszawa. PWM, 1986, wyd. 3, s. 588–592.
Opera za trzy grosze [program teatralny]. Teatr Nowy w Łodzi, 1961 (choreogr. Sylwia Swen, reż. Jakub Rotbaum, asystent reż. Krystyna Feldman)
Opera za trzy grosze [program teatralny]. Teatr Współczesny w Warszawie, 1958 (reż. Konrad Swinarski, choreogr. Barbara Fijewska, oprac. muzyczne: Edward Pałłasz, dekoracje i kostiumy: Zofia Pietrusińska).
Opera za trzy grosze, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (sztuki) [dostęp 2021-04-12] .

[1] Lucjan Kydryński pisze w „Przewodniku operetkowym”: „sztuka czy musical? – raczej to drugie...”, w: Lucjan Kydryński, Przewodnik operetkowy. Warszawa PWM, 1986, s. 592.

[1]