Wikipedia

Olivier Giroud

francuski piłkarz

Olivier Jonathan Giroud (ur. 30 września 1986 w Chambéry) – francuski piłkarz, występujący na pozycji napastnika w amerykańskim klubie Los Angeles FC. W latach 2011–2024 wielokrotny reprezentant Francji. Jest najskuteczniejszym strzelcem w historii reprezentacji Francji z 57 golami.

Olivier Giroud
Ilustracja
Olivier Giroud (2018)
Pełne imię i nazwisko

Olivier Jonathan Giroud

Data i miejsce urodzenia

30 września 1986
Chambéry

Wzrost

192 cm

Pozycja

napastnik

Informacje klubowe
Klub

Los Angeles FC

Kariera juniorska
Lata Klub
1994–1999 Olympique Froges
1999–2005 Grenoble Foot 38
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
2005–2008 Grenoble Foot 38 23 (2)
2007–2008 → FC Istres (wyp.) 33 (14)
2008–2010 Tours FC 61 (30)
2010–2012 Montpellier HSC 73 (33)
2012–2018 Arsenal 180 (73)
2018–2021 Chelsea 75 (17)
2021–2024 AC Milan 90 (37)
2024– Los Angeles FC 0 (0)
W sumie: 535 (206)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
2011–2024  Francja 137 (57)
  1. ↑ Aktualne na: 10 lipca 2024. Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Dorobek medalowy
Mistrzostwa świata
I miejsce Rosja 2018
II miejsce Katar 2022
Mistrzostwa Europy
II miejsce Francja 2016
III miejsce Niemcy 2024
Liga Narodów UEFA
złoto Włochy 2020/2021
Odznaczenia
Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja)
Multimedia w Wikimedia Commons

Złoty medalista Mistrzostw Świata 2018. Srebrny medalista Mistrzostw Świata 2022 i Mistrzostw Europy 2016. Półfinalista Mistrzostw Europy 2024. Uczestnik Mistrzostw Europy 2012 i 2020 orazMistrzostw Świata 2014.

Kariera klubowa

edytuj

Początki

edytuj

Olivier Giroud podstaw futbolu uczył się w klubie z rodzinnej wioski w Alpach francuskich – Olympique Froges. W wieku 13 lat znalazł się w drużynie juniorów pobliskiego Grenoble Foot 38, a w wieku 19 lat podpisał pierwszy zawodowy kontrakt z tym klubem. Po kilku sezonach w rezerwach Grenoble, w których pokazywał się z dobrej strony, otrzymał parę szans w seniorskiej kadrze występującej w Ligue 2. Jako, że nie przebił się do końca w Grenoble, postanowił odejść na wypożyczenie do FC Istres grającego w Championnat National, czyli 3. klasie rozgrywkowej, a więc stopień niżej.

Tours FC

edytuj

Po sezonie 2007/2008, w którym zdobył 14 bramek dla Istres, został zauważony przez Tours FC z Ligue 2. W pierwszym sezonie w mieście nad Loarą zmagał się z kontuzją stawu skokowego, mimo to wystąpił w 23 meczach i zdobył 9 goli. W sezonie 2009/10 natomiast jego talent eksplodował, gdyż sezon zakończył z 21 golami i tytułem króla strzelców, dodatkowo zostając najlepszym graczem Ligue 2. W Tours FC występował razem Laurent Koscielnym, z którym spotkał się ponownie w jednym zespole przechodząc do Arsenalu[1].

Montpellier HSC

edytuj

W przerwie zimowej sezonu 2009/2010 interesował się nim Celtic Glasgow, jednak prezes Montpellier HSC, Louis Nicollin, przekonał go do związania się z tym klubem[2]. 21 stycznia 2010 Giroud podpisał kontrakt z Montpellier HSC, które zapłaciło Tours 2 mln euro za napastnika[3]. Giroud wyjawił, że wybrał Montpellier HSC, gdyż tam miał większe szansę na grę niż w szkockim Celticu, a także szansę na awans do Ligue 1[4]. W sezonie 2011/12 został królem strzelców Ligue 1, dwukrotnie zdobywał 3 bramki w jednym meczu, a mianowicie w 10. kolejce przeciw Dijon FCO oraz w 15. kolejce przeciw FC Sochaux[5]. 11 marca 2012 po meczu z SM Caen, w którym strzelił siedemnastą bramkę w sezonie 2011/12, pobił rekord swojego klubu pod względem liczby goli zdobytych w jednym sezonie, a także ostatecznie został królem strzelców Ligue 1 (ex aequo razem z Brazylijczykiem Nenê z PSG). Trafił również oczywiście do drużyny sezonu.

Arsenal

edytuj

26 czerwca 2012 został piłkarzem angielskiego Arsenalu, do którego przeszedł za ok. 15 mln euro[6]. Pierwszego gola dla nowej drużyny zdobył w swoim siódmym meczu w barwach Arsenalu, otwierając wynik przeciw Coventry City w Pucharze Ligi[7]. Pierwszego gola w lidze angielskiej strzelił w wygranych derbach Londynu przeciw West Ham United[8]. W swoim pierwszym sezonie zajął z "Kanonierami" 4. miejsce strzelając w samej lidze 11 bramek, a we wszystkich rozgrywkach łącznie 17. W następnym sezonie już w pierwszym meczu strzelił bramkę przeciwko Aston Villi. Łącznie Giroud zdobył we wszystkich rozgrywkach 22 bramek, w tym 16 w lidze. W finale Pucharu Anglii rozegranym 17 maja 2014, Arsenal wygrał po dogrywce 3:2 z Hull City, a Giroud zaliczył asystę przy decydującym golu Aarona Ramseya. Sezon zwieńczył obecnością w drużynie sezonu Premier League 2013/14. Następny sezon rozpoczął od zdobycia Tarczy Wspólnoty wygrywając 3:0 z Manchesterem City, strzelając jedną z bramek. Sezon 2014/15 był ciężki dla Girouda, gdyż już we wrześniu doznał poważnej kontuzji, a mianowicie złamania nogi[9]. Skończył z Arsenalem sezon na 4. miejscu wygrywając na końcu jeszcze Puchar Anglii pokonując 4:0 Aston Ville. Następny sezon rozpoczął równie udanie jak poprzedni, gdyż w meczu o Tarczę Wspólnoty "Kanonierzy" pokonali Chelsea i triumfowali w tych rozgrywkach drugi rok z rzędu. Giroud dla Arsenalu w lidze rozegrał wszystkie mecze i zdobył w nich 16 bramek. W sezonie 2016/17 Giroud stracił pewne miejsce w wyjściowej jedenastce, a także znów miał problemy z kontuzjami. Nie przeszkodziło mu to jednak zwyciężyć z "Kanonierami" po raz trzeci Pucharu Anglii, a także zdobyć nagrodę FIFA im. Ferenca Puskasa za najładniejszego gola sezonu w europejskim futbolu. Nagrodę tę zdobył za sprawą gola popularnym "skorpionem" przeciwko Crystal Palace pierwszego dnia roku 2017[10].

Chelsea

edytuj

W sezonie 2017/2018 w Arsenalu spędził jedynie rundę jesienną, gdyż 31 stycznia 2018 został piłkarzem Chelsea[11]. Podobnie jak w Arsenalu jednak Olivier Giroud nie miał pewnego miejsca w drużynie "The Blues". Zagrał jednak w finale Pucharu Anglii z Manchesterem United, który jego drużyna wygrała 1:0, a Francuz zdobył swój czwarty Puchar Anglii[12]. Następny sezon w Premier League był słaby dla Girouda, gdyż w 27 meczach zdobył jedynie 2 bramki. Głównie dlatego, że za strzelanie w lidze odpowiedzialny był Hiszpan, Álvaro Morata. Francuski napastnik grał pierwsze skrzypce jednak w Lidze Europy UEFA, którą wraz z Chelsea wygrał[13]. "The Blues" również grało w finale Pucharu Ligi Angielskiej, ale przegrało w nim z Manchesterem City po rzutach karnych[14]. W sezonie 2019/20 na posadzie menadżera Maurizio Sarriego zastąpił Frank Lampard[15], a Giroud dalej jako rezerwowy napastnik drużyny z Londynu zagrał 25 meczy we wszystkich rozgrywkach zdobywając w sumie 9 goli, w tym 8 w lidze[16]. Sezon 2020/21 natomiast skończył już pod wodzą Thomasa Tuchela rozgrywając łącznie 31 spotkań i zdobywając 11 bramek we wszystkich rozgrywkach. Chelsea zwyciężyła w rozgrywkach Ligi Mistrzów UEFA zwyciężając z Manchesterem City 1:0 po bramce Kaia Havertza[17].

AC Milan

edytuj

17 lipca 2021 podpisał dwuletni kontrakt z AC Milan[18]. W klubie zadebiutował 23 sierpnia 2021 w wygranym 1:0 meczu z Sampdorią[19]. 29 sierpnia w wygranym 4:1 meczu z Cagliari, strzelił swoje pierwsze dwie bramki w Serie A[20]. 20 maja 2023 strzelił hat tricka w wygranym 5:1 meczu z Sampdorią[21]. 7 października 2023 roku zastąpił w bramce Mike'a Maignana po czerwonej kartce w meczu z Genoą.

Kariera reprezentacyjna

edytuj
 
Giroud podczas występu w barwach reprezentacji Francji, 22 marca 2013.

Dzięki znakomitym występom Giroud w rundzie jesiennej 2011, gdy po 12 kolejkach był z 8 golami liderem strzelców Ligue 1 (razem z Kévinem Gameiro z PSG), selekcjoner Laurent Blanc powołał go w skład reprezentacji Francji na mecze z USA (11 listopada 2011) i Belgią (15 listopada 2011), jako jednego z 6 napastników. Giroud zadebiutował na Stade de France w meczu z USA, w którym grał od 70. minuty zmieniwszy Kévina Gameiro[22]. Cztery dni później grał też od 71. minuty w meczu z Belgią[23]. Ze względu na kontuzję Karima Benzemy zagrał od początku w wygranym 2:1 meczu przeciw Niemcom w dniu 29 lutego 2012 i zdobył swoją pierwszą bramkę w reprezentacji[24]. Powołany do składu reprezentacji Francji na Mistrzostwa Europy 2012 w Polsce i na Ukrainie[25] zagrał w trzech meczach turnieju.

Pomimo dobrych występów w Arsenalu i kilku udanych meczów dla Francji, jak ten przeciw Hiszpanii, Giroud pozostaje w reprezentacji zmiennikiem Karima Benzemy, mimo iż ten nie zdobył gola w meczu międzypaństwowym od czerwca 2012. Podczas nieudanego dla reprezentacji Francji tournée po Ameryce Południowej w czerwcu 2013 (porażki z Urugwajem i Brazylią), Giroud przyznał, że z trudem przychodzi mu zaakceptowanie statusu zmiennika i wolałby ustawienie, w którym mógłby występować razem z Benzemą[26]. Po świetnym występie w towarzyskim meczu z Australią w październiku 2013, w którym zdobył 2 gole, umocniła się jego pozycja w reprezentacji, w tym samym meczu jednak Benzema także strzelił gola kończąc trwający 1222 minut okres gry bez gola w reprezentacji. Benzema trafił do siatki rywali ponownie w drugim meczu barażowym do MŚ 2014 przeciw Ukrainie, co pokazało, że nie zamierza ustąpić pola Giroud.

Olivier Giroud został powołany w skład 23-osobowej reprezentacji Francji na Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej 2014 w Brazylii[27]. Na Mundialu w Brazylii Giroud zdobył jedną bramkę w meczu przeciwko Szwajcarii. Zaliczył także 1 asystę w tym samym meczu. Przez większość czasu Giroud przegrywał rywalizację z Karimem Benzemą. Ostatecznie Francja odpadła w ćwierćfinale przegrywając 1:0 z Niemcami. Po mundialu nie brał udziału w jesiennych meczach towarzyskich reprezentacji ze względu na kontuzję stawu skokowego odniesioną 23 sierpnia 2014 w meczu z Evertonem (wrócił na boisko dopiero w listopadzie 2014).

W 2010 Francję ogłoszono gospodarzem Mistrzostw Europy w roku 2016[28]. Giroud został powołany przez Didiera Deschampsa do kadry, która w meczu otwarcia mierzyła się z reprezentacją Rumunii. Olivier Giroud strzelił pierwszą bramkę na tym turnieju pokonując rumuńskiego bramkarza w drugiej połowie. Ostatecznie mecz zwyciężyła Francja wynikiem 2:1. Reprezentacji Girouda udało się awansować do finału gdzie miała zmierzyć się z reprezentacją Portugalii, po drodze pokonując m.in. Islandię wynikiem 5:2. W finale przegrali po bramce Portugalczyka Edera.

Wraz z kadrą Deschampsa udał się na swoją czwartą imprezę piłkarską, Mistrzostwa Świata 2018 w Rosji[29]. Startował w każdym meczu poza pierwszym, grupowym spotkaniu przeciwko reprezentacji Australii. Udało im się wygrać grupę wygrywając z Peru i bezbramkowo remisując z Danią[potrzebny przypis]. Po drodze do finału Francja wygrała z Argentyną, Urugwajem i Belgią, gdzie przeciwko drużynie "La Albiceleste" Giroud asystował, a mecz wygrała Francja wynikiem 4:3. W finale Francuzom udało się pokonać z Chorwację 4:2, a Olivier Giroud boisko opuścił dziesięć minut przed ostatnim gwizdkiem.

W 2021 udał się na swoje trzecie Mistrzostwa Europy, odbywające się z rocznym opóźnieniem[30]. Tam Francja jednak zagrała poniżej oczekiwań odpadając od razu po wyjściu z grupy przeciwko Szwajcarii za sprawą konkursu rzutów karnych. Giroud swój rzut karny wykorzystał, a do siatki z jedenastu metrów nie trafił wówczas Kylian Mbappé[31].

Został powołany do kadry Francji na Mistrzostwa Świata 2022 w Katarze. 22 listopada 2022 w pierwszym meczu grupowym z Australią strzelił dwa gole i wyrównując 51-bramkowy rekord Thierry'ego Henry'ego dla Francji[32][33]. 4 grudnia 2022 pobił rekord i został najskuteczniejszym strzelcem reprezentacji narodowej po strzeleniu gola przeciwko Polsce w meczu 1/8 finału, a mecz zakończył się wygraną trójkolorowych 3:1[34]. 10 grudnia 2022 w meczu ćwierćfinałowym przeciwko Anglii strzelił zwycięskiego gola na 2:1[35]. 14 grudnia 2022 w meczu półfinałowym z Marokiem, grał do 65 minuty gdzie został zastąpiony przez Marcusa Thurama a mecz zakończył się wygraną 2:0 dla Francuzów[36][37]. 18 grudnia 2022 w finale z Argentyną rozegrał 41 minut, gdzie mecz zakończył się remisem po dogrywce 3:3, a w konkursie jedenastek przegrali 2:4 po dwóch niewykorzystanych karnych przez trójkolorowych[38], a sam turniej zakończył z czterema bramkami.

18 listopada 2023 w meczu eliminacyjnym do Euro 2024 Francja–Gibraltar wygranym (14:0) strzelił ostatnie dwa gole w tym spotkaniu w 89' i 91' minucie[39]. 16 maja 2024 został powołany przez selekcjonera reprezentacji Francji Didiera Deschampsa na Mistrzostwa Europy 2024 w Niemczech[40]. Początek Mistrzostw Europy jest trudny dla francuskiego napastnika, podobnie jak pozostali napastnicy w szczególności Antoine Griezmann, który w meczu z Polską zremisowanym 1:1, zasiadł na ławce rezerwowych, jest on celem krytyki za małą skuteczność napastnika w pierwszych trzech meczach, co doprowadziło do żmudnego awansu do 1/8 finału. Przy tej okazji L’Équipe zauważa, że ​​jest „mało wykorzystywany w grze” przez trenera, który zazwyczaj wchodzi z ławki rezerwowej na kilkanaście minut przed końcem meczu. W kolejnych meczach 1/8 finału wygranym 1:0 z Belgią i ćwierćfinale wygranym w serii rzutów karnych 5:3 z Portugalią także pozostał na ławce rezerwowej[41]. 9 lipca w półfinale przegranym 1:2 z Hiszpanią wszedł na boisko w 79' minucie meczu i w rezultacie Francuzi odpadli z turnieju[42]. Po tych Mistrzostwach Europy zakończył reprezentacyjną karierę[43].

Statystyki

edytuj

Klubowe

edytuj
(aktualne na koniec sezonu 2022/2023)
Klub Sezon Liga Puchar kraju Puchar ligi Europa[a] Inne Suma
Liga Mecze Bramki Mecze Bramki Mecze Bramki Mecze Bramki Mecze Bramki Mecze Bramki
Grenoble Foot 38 2005/2006 Ligue 2 6 0 0 0 0 0 — — 6 0
2006/2007 17 2 1 0 1 0 — — 19 2
Ogólnie 23 2 1 0 1 0 0 0 0 0 25 2
FC Istres (wyp.) 2007/2008 Championnat National 33 14 0 0 1 0 — — 34 14
Ogólnie 34 14 0 0 1 0 0 0 0 0 34 14
Tours FC 2008/2009 Ligue 2 23 9 2 4 1 0 — — 26 13
2009/2010 38 21 1 0 2 2 — — 41 23
Ogólnie 61 30 3 4 3 2 0 0 0 0 67 36
Montpellier 2010/2011 Ligue 1 37 12 1 0 3 1 2 1 — 43 14
2011/2012 36 21 4 2 2 2 — — 42 25
Ogólnie 73 33 5 2 5 3 2 1 0 0 85 39
Arsenal 2012/2013 Premier League 34 11 4 2 2 2 7 2 — 47 17
2013/2014 36 16 5 3 1 0 9 3 — 51 22
2014/2015 27 14 5 3 0 0 3 1 1 1 36 19
2015/2016 38 16 5 3 2 0 7 5 1 0 53 24
2016/2017 29 12 4 2 1 0 6 2 — 40 16
2017/2018 16 4 0 0 3 0 6 3 1 0 26 7
Ogólnie 180 73 23 13 9 2 38 16 3 1 253 105
Chelsea 2017/2018 Premier League 13 3 4 2 — 1 0 — 18 5
2018/2019 27 2 1 0 3 0 14 11 0 0 45 13
2019/2020 18 8 3 1 0 0 3 0 1 1 25 10
2020/2021 17 4 4 0 2 1 8 6 — 31 11
Ogólnie 75 17 12 3 5 1 26 17 1 1 119 39
AC Milan 2021/2022 Serie A 29 11 4 3 — 5 0 — 38 14
2022/2023 33 13 1 0 — 12 5 1 0 47 18
Ogólnie 62 24 5 3 0 0 17 5 1 0 85 32
Ogólnie w karierze 507 193 49 25 24 8 83 39 5 2 668 267

Reprezentacyjne

edytuj
(aktualne na 16 czerwca 2023)
Reprezentacja Rok Mecze Bramki
Francja
2011 2 0
2012 12 2
2013 12 3
2014 9 4
2015 10 4
2016 14 8
2017 10 8
2018 18 4
2019 10 6
2020 8 5
2021 5 2
2022 10 7
2023 3 1
Ogólnie 123 54

Sukcesy

edytuj

Montpellier HSC

edytuj

Arsenal

edytuj

Chelsea

edytuj

AC Milan

edytuj

Francja

edytuj

Indywidualne

edytuj

Wyróżnienia

edytuj

Rekordy

edytuj

Inne

edytuj

Giroud jest od 2014 ambasadorem monakijskiej organizacji charytatywnej Monaco Collectif Humanitaire, która zajmuje się operacjami dla dzieci z Afryki[45].

Odznaczenia

edytuj

Uwagi

edytuj
  1. ↑ Uwzględniono:
    Liga Mistrzów UEFA – 58 (23)
    Liga Europy UEFA – 20 (14)
    kwalifikacje do Ligi Mistrzów UEFA – 3 (1)
    kwalifikacje do Ligi Europy UEFA – 2 (1)
  2. ↑ Pobity rekord Thierry'ego Henry – 51 goli.

Przypisy

edytuj
  1. ↑ Profil Giroud na stronie Arsenal.com. arsenal.com. [dostęp 2013-08-15]. (ang.).
  2. ↑ Diabeł z Langwedocji. „Piłka nożna”. 10(2019), s. 35, 6 marca 2012. 
  3. ↑ MHSC : Giroud a signé. lequipe.fr, 26 stycznia 2010. [dostęp 2011-11-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-06-25)]. (fr.).
  4. ↑ Olivier Giroud: "Cette équipe me plait beaucoup". mhscfoot.com, 26 stycznia 2010. [dostęp 2011-11-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-09-29)]. (fr.).
  5. ↑ Giroud, Giroud, Giroud!. lfp.fr, 28 listopada 2011. [dostęp 2011-11-29]. (fr.).
  6. ↑ wiadomosci24.pl: Olivier Giroud zawodnikiem Arsenalu Londyn!. 28 listopada 2012. [dostęp 2012-06-28]. (pol.).
  7. ↑ Joe Doyle: Arsenal 6-1 Coventry: Giroud breaks duck & Walcott grabs double in comfortable win. sports.yahoo.com, 26 września 2012. [dostęp 2012-09-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-07)]. (ang.).
  8. ↑ Giroud się doczekał, Arsenal pokonał West Ham. eurosport.onet.pl, 6 października 2012. [dostęp 2012-10-11]. (pol.).
  9. ↑ Olivier Giroud, [w:] baza Transfermarkt (zawodnicy–występy : 2014/2015) [dostęp 2021-09-11].
  10. ↑ GIROUD SCORPION GOAL VS CRYSTAL PALACE - 01/01/2017. [dostęp 2021-09-11].
  11. ↑ Olivier Giroud completes move from Arsenal to Chelsea [online], Sky Sports [dostęp 2021-09-11] (ang.).
  12. ↑ Chelsea FC - Manchester United, 19 maj 2018 - FA Cup, [w:] baza Transfermarkt (protokoły meczowe) [dostęp 2021-09-11].
  13. ↑ Chelsea FC - FC Arsenal, 29 maj 2019 - Liga Europy UEFA, [w:] baza Transfermarkt (protokoły meczowe) [dostęp 2021-09-11].
  14. ↑ Chelsea FC - Manchester City, 24 lut 2019 - EFL Cup, [w:] baza Transfermarkt (protokoły meczowe) [dostęp 2021-09-11].
  15. ↑ Maurizio Sarri is leaving Chelsea | Official Site | Chelsea Football Club [online], ChelseaFC [dostęp 2021-09-11].
  16. ↑ Olivier Giroud, [w:] baza Transfermarkt (zawodnicy–występy : 2019/2020) [dostęp 2021-09-11].
  17. ↑ Manchester City - Chelsea FC, 29 maj 2021 - Liga Mistrzów UEFA, [w:] baza Transfermarkt (protokoły meczowe) [dostęp 2021-09-11].
  18. ↑ Olivier Giroud: AC Milan sign striker from Chelsea in permanent transfer [online], Sky Sports [dostęp 2021-09-11] (ang.).
  19. ↑ AC Milan lepszy od Sampdorii. Niezły występ Bereszyńskiego [online], Przegląd Sportowy Onet [dostęp 2023-06-17] (pol.).
  20. ↑ Wirtualna Polska Media, Serie A: AC Milan bawił się. Olivier Giroud był głodny goli [online], sportowefakty.wp.pl, 29 sierpnia 2021 [dostęp 2023-06-17] (pol.).
  21. ↑ Hat-trick niezniszczalnego Giroud! AC Milan nie miał litości, Pioli i spółka wciąż walczą o Ligę Mistrzów [online], Meczyki.pl [dostęp 2023-06-17] (pol.).
  22. ↑ Une victoire sans convaincre. lefigaro.fr, 11 listopada 2011. [dostęp 2011-11-14]. (fr.).
  23. ↑ Football : la France concède un nul inquiétant contre la Belgique. lemonde.fr, 15 listopada 2011. [dostęp 2011-11-16]. (fr.).
  24. ↑ FFF.fr: Feuille de match. 29 lutego 2012. [dostęp 2012-04-22]. (fr.).
  25. ↑ Euro 2012 : Gourcuff, Rémy et Yanga-Mbiwa dans la pré-liste. leparisien.fr, 15 maja 2012. [dostęp 2012-05-15]. (fr.).
  26. ↑ Brésil-France : Giroud : "Difficile de rentrer pour toucher un ballon et demi". eurosport.fr, 8 czerwca 2013. [dostęp 2013-08-15]. (fr.).
  27. ↑ lemonde.fr: Football : pour le Brésil, Deschamps écarte Nasri et mise sur la jeunesse. 13 maja 2014. [dostęp 2014-05-24]. (fr.).
  28. ↑ ME 2016. UEFA wybrała gospodarza Euro 2016 [online], sport.pl [dostęp 2021-09-11] (pol.).
  29. ↑ France - Squad World Cup 2018 Russia [online], worldfootball.net [dostęp 2021-09-11] (ang.).
  30. ↑ FourFourTwo Staff 18 May 2021, France Euro 2020 squad: Full 26-man squad revealed – and includes shock inclusion of Karim Benzema [online], fourfourtwo.com, 18 maja 2021 [dostęp 2021-09-11] (ang.).
  31. ↑ Francja - Szwajcaria, 28 cze 2021 - Mistrzostwa Europy 2020, [w:] baza Transfermarkt (protokoły meczowe) [dostęp 2021-09-11].
  32. ↑ [1]
  33. ↑ France pummel Australia as Giroud equals Henry's goal-scoring record [online], france24.com [dostęp 2024-04-24] (ang.).
  34. ↑ France 3-1 Poland: Olivier Giroud, Kylian Mbappe, Robert Lewandowski score - BBC Sport [online], bbc.com [dostęp 2024-04-24] (ang.).
  35. ↑ World Cup 2022: England 1-2 France - Harry Kane misses penalty as Three Lions out - BBC Sport [online], bbc.com [dostęp 2024-04-24] (ang.).
  36. ↑ Cieszy nas piłka. Francja wygrała z Marokiem! - rp.pl [online], rp.pl [dostęp 2024-04-24] (pol.).
  37. ↑ World Cup 2022: France 2-0 Morocco - holders set up Argentina final - BBC Sport [online], bbc.com [dostęp 2024-04-24] (ang.).
  38. ↑ [2]
  39. ↑ [3]
  40. ↑ [4]
  41. ↑ [5]
  42. ↑ [6]
  43. ↑ [7]
  44. ↑ Chelsea Londyn triumfatorem piłkarskiej Ligi Mistrzów! - RMF24.pl [online], rmf24-pl.cdn.ampproject.org [dostęp 2021-05-29].
  45. ↑ Olivier Giroud, Ambassadeur du Monaco Collectif Humanitaire. gouv.mc, 2 lipca 2014. [dostęp 2018-07-31]. (fr.).
  46. ↑ Décret du 31 décembre 2018 portant promotion et nomination data. legifrance.gouv.fr, 1 stycznia 2019. [dostęp 2019-06-07]. (fr.).
  47. ↑ Antoine Griezmann et les Bleus décorés de la Légion d’honneur. lejsl.com, 4 czerwca 2019. [dostęp 2019-06-06]. (fr.).
  48. ↑ Twitter. Informacja na oficjalnym koncie "Equipe de France". twitter.com, 4 czerwca 2019. [dostęp 2019-06-06]. (fr.).

Bibliografia

edytuj
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Olivier_Giroud&oldid=74305320”