Oficerska Szkoła Łączności

Oficerska Szkoła Łączności im. Bolesława Kowalskiego (OSŁ) – szkoła wojskowa Sił Zbrojnych PRL

Oficerska Szkoła Łączności
Ilustracja
odznaka absolwencka OSŁ
Historia
Państwo

 Polska

Sformowanie

1945, 1956

Rozformowanie

1950, 1967

Patron

Bolesław Kowalski[1]

Tradycje
Kontynuacja

Wyższa Szkoła Oficerska Wojsk Łączności

Organizacja
Dyslokacja

Sieradz, Zegrze

Rodzaj sił zbrojnych

wojska lądowe

Rodzaj wojsk

wojska łączności

Formowanie

edytuj
 
Sieradz – w tych koszarach stacjonowała Oficerska Szkoła Łączności Przewodowej

Szkoła została utworzona rozkazem Naczelnego Dowódcy WP z 19 października 1944 w Zamościu. Do jej formowania wykorzystano 67 Samodzielny Zapasowy Batalion Łączności Armii Czerwonej, Szkołę Radiową Sztabu Partyzanckiego i Oddział Łączności Centralnej Szkoły Podchorążych. Szkoła etatowo miała: 236 oficerów, 90 podoficerów, 132 szeregowych oraz 800 słuchaczy-podchorążych. Do października 1945 szkoła wykształciła 836 absolwentów. W październiku 1945 OSŁ została przeniesiona do Sieradza. W ramach szkoły utworzono Kurs Doskonalenia Oficerów Łączności dla 60 słuchaczy. W czerwcu 1950 szkołę rozformowano. W jej miejsce powstały Oficerska Szkoła Łączności Przewodowej w Sieradzu i Oficerska Szkoła Łączności Radiowej w Zegrzu.

Oficerska Szkoła Łączności Przewodowej (OSŁP) została zorganizowana w oparciu o kadrę i bazę sprzętową rozwiązanej OSŁ. W związku z redukcją sił zbrojnych szkoła w 1955 została rozformowana. W ciągu pięciu lat szkołę ukończyło 1087 słuchaczy.

Oficerska Szkoła Łączności Radiowej (OSŁR) powołana została rozkazem MON nr 050/Org. z 6 czerwca 1950 w oparciu o szkolny pułk radio w Zegrzu. Zgodnie z etatem liczyła ona: 277 wojskowych i 93 kontraktowych pracowników stanu stałego oraz 360 podchorążych i 100 oficerów – słuchaczy stanu zmiennego. W ciągu 5 lat istnienia szkołę ukończyło 1248 podchorążych.

W styczniu 1956 r. Oficerska Szkoła Łączności Radiowej została przemianowana na Oficerską Szkołę Łączności. Etat szkoły przewidywał 340 wojskowych i 123 kontraktowych pracowników stałego stanu osobowego oraz 650 podchorążych. W 1967 r. szkołę przekształcono w Wyższą Szkołę Oficerską Wojsk Łączności.

Kierunki kształcenia

edytuj

Słuchacze OSŁ kształceni byli w następujących specjalnościach:

  • profil dowódców plutonów i dowódców radiolinii – technik radiokomunikacji o specjalności eksploatacja urządzeń radiokomunikacyjnych
  • profil radiotechniczny – technik o specjalności radiomechanika
  • profil telekomunikacji – technik o specjalności eksploatacja urządzeń teletechnicznych łączeniowych.

Struktura OSŁ (1956)

edytuj
  • komenda
  • wydział ogólny
  • wydział techniczny
  • wydział polityczny
  • sekcja finansowa
  • jednostki dydaktyczne
    • cykl taktyki ogólnej
    • cykl taktyki łączności
    • cykl telefoniczno-telegraficzny
    • cykl radio i elektrotechniki
    • cykl służby ruchu radio
    • cykl polityczny
    • cykl ogólnokształcący
  • poligon szkolny
  • batalion podchorążych
  • kurs doskonalenia oficerów łączności
  • kompania poligonowa
  • kompania techniczna

Komendanci

edytuj

OSŁ

  • ppłk Mikołaj Mackiewicz (1944–1946)
  • płk Michał Ratuszniakow (1946–1949)
  • płk Michał Janiszewski (1949–1950)
  • płk Edward Gierasimczyk (1956–1967)

OSŁP

  • ppłk Jan Klusik (1950–1951)
  • płk Stefan Maksymin (1951–1954)
  • ppłk Bronisław Krynicki (1954–1955)

OSŁR

  • płk Wiktor Zarucki (1950–1951)
  • płk Paweł Wołodin (1951–1952)
  • płk Mikołaj Rossowski (1952–1953)
  • płk Edward Gierasimczyk (1953–1956)

Przypisy

edytuj

Bibliografia

edytuj
  • Tomasz Leszkowicz: Spadkobiercy Mieszka, Kościuszki i Świerczewskiego. Ludowe Wojsko Polskie jako instytucja polityki pamięci historycznej. Warszawa: Wydawnictwo Instytut Pamięci Narodowej, 2022. ISBN 978-83-8229-588-7.
  • Krzysztof Winiarski: Oficerskie szkoły łączności w Zegrzu (1950–1969), Zeszyty Centrum Szkolenia Łączności i Informatyki 2005, nr 1.
  • Ryszard Piotrowski. Oficerska Szkoła Łączności. „Wojskowy Przegląd Historyczny”. 3, s. 73-89, 1981. Warszawa: Wydawnictwo "Czasopisma Wojskowe". ISSN 0043-7182. 
  • Oficjalna strona internetowa 15 SBWD (Historia)