Oficerska Szkoła Łączności
Oficerska Szkoła Łączności im. Bolesława Kowalskiego (OSŁ) – szkoła wojskowa Sił Zbrojnych PRL
odznaka absolwencka OSŁ | |
Historia | |
Państwo | |
---|---|
Sformowanie |
1945, 1956 |
Rozformowanie |
1950, 1967 |
Patron | |
Tradycje | |
Kontynuacja |
Wyższa Szkoła Oficerska Wojsk Łączności |
Organizacja | |
Dyslokacja |
Sieradz, Zegrze |
Rodzaj sił zbrojnych |
wojska lądowe |
Rodzaj wojsk |
wojska łączności |
Formowanie
edytujSzkoła została utworzona rozkazem Naczelnego Dowódcy WP z 19 października 1944 w Zamościu. Do jej formowania wykorzystano 67 Samodzielny Zapasowy Batalion Łączności Armii Czerwonej, Szkołę Radiową Sztabu Partyzanckiego i Oddział Łączności Centralnej Szkoły Podchorążych. Szkoła etatowo miała: 236 oficerów, 90 podoficerów, 132 szeregowych oraz 800 słuchaczy-podchorążych. Do października 1945 szkoła wykształciła 836 absolwentów. W październiku 1945 OSŁ została przeniesiona do Sieradza. W ramach szkoły utworzono Kurs Doskonalenia Oficerów Łączności dla 60 słuchaczy. W czerwcu 1950 szkołę rozformowano. W jej miejsce powstały Oficerska Szkoła Łączności Przewodowej w Sieradzu i Oficerska Szkoła Łączności Radiowej w Zegrzu.
Oficerska Szkoła Łączności Przewodowej (OSŁP) została zorganizowana w oparciu o kadrę i bazę sprzętową rozwiązanej OSŁ. W związku z redukcją sił zbrojnych szkoła w 1955 została rozformowana. W ciągu pięciu lat szkołę ukończyło 1087 słuchaczy.
Oficerska Szkoła Łączności Radiowej (OSŁR) powołana została rozkazem MON nr 050/Org. z 6 czerwca 1950 w oparciu o szkolny pułk radio w Zegrzu. Zgodnie z etatem liczyła ona: 277 wojskowych i 93 kontraktowych pracowników stanu stałego oraz 360 podchorążych i 100 oficerów – słuchaczy stanu zmiennego. W ciągu 5 lat istnienia szkołę ukończyło 1248 podchorążych.
W styczniu 1956 r. Oficerska Szkoła Łączności Radiowej została przemianowana na Oficerską Szkołę Łączności. Etat szkoły przewidywał 340 wojskowych i 123 kontraktowych pracowników stałego stanu osobowego oraz 650 podchorążych. W 1967 r. szkołę przekształcono w Wyższą Szkołę Oficerską Wojsk Łączności.
Kierunki kształcenia
edytujSłuchacze OSŁ kształceni byli w następujących specjalnościach:
- profil dowódców plutonów i dowódców radiolinii – technik radiokomunikacji o specjalności eksploatacja urządzeń radiokomunikacyjnych
- profil radiotechniczny – technik o specjalności radiomechanika
- profil telekomunikacji – technik o specjalności eksploatacja urządzeń teletechnicznych łączeniowych.
Struktura OSŁ (1956)
edytuj- komenda
- wydział ogólny
- wydział techniczny
- wydział polityczny
- sekcja finansowa
- jednostki dydaktyczne
- cykl taktyki ogólnej
- cykl taktyki łączności
- cykl telefoniczno-telegraficzny
- cykl radio i elektrotechniki
- cykl służby ruchu radio
- cykl polityczny
- cykl ogólnokształcący
- poligon szkolny
- batalion podchorążych
- kurs doskonalenia oficerów łączności
- kompania poligonowa
- kompania techniczna
Komendanci
edytujOSŁ
- ppłk Mikołaj Mackiewicz (1944–1946)
- płk Michał Ratuszniakow (1946–1949)
- płk Michał Janiszewski (1949–1950)
- płk Edward Gierasimczyk (1956–1967)
OSŁP
- ppłk Jan Klusik (1950–1951)
- płk Stefan Maksymin (1951–1954)
- ppłk Bronisław Krynicki (1954–1955)
OSŁR
- płk Wiktor Zarucki (1950–1951)
- płk Paweł Wołodin (1951–1952)
- płk Mikołaj Rossowski (1952–1953)
- płk Edward Gierasimczyk (1953–1956)
Przypisy
edytuj- ↑ Leszkowicz 2022 ↓, s. 752.
Bibliografia
edytuj- Tomasz Leszkowicz: Spadkobiercy Mieszka, Kościuszki i Świerczewskiego. Ludowe Wojsko Polskie jako instytucja polityki pamięci historycznej. Warszawa: Wydawnictwo Instytut Pamięci Narodowej, 2022. ISBN 978-83-8229-588-7.
- Krzysztof Winiarski: Oficerskie szkoły łączności w Zegrzu (1950–1969), Zeszyty Centrum Szkolenia Łączności i Informatyki 2005, nr 1.
- Ryszard Piotrowski. Oficerska Szkoła Łączności. „Wojskowy Przegląd Historyczny”. 3, s. 73-89, 1981. Warszawa: Wydawnictwo "Czasopisma Wojskowe". ISSN 0043-7182.
- Oficjalna strona internetowa 15 SBWD (Historia)