Wikipedia

Michel Piccoli

aktor francuski

Michel Piccoli, właśc. Jacques Daniel Michel Piccoli (ur. 27 grudnia 1925 w Paryżu, zm. 12 maja 2020 w Saint-Philbert-sur-Risle) – francuski aktor filmowy, producent filmowy, reżyser i scenarzysta. Wystąpił w ponad 150 filmach[1]. W ciągu całej swojej kariery był cztery razy nominowany do Cezara dla najlepszego aktora[2].

Michel Piccoli
Ilustracja
Michel Piccoli (1945)
Imię i nazwisko

Jacques Daniel Michel Piccoli

Data i miejsce urodzenia

27 grudnia 1925
Paryż

Data i miejsce śmierci

12 maja 2020
Saint-Philbert-sur-Risle

Zawód

aktor, producent filmowy, reżyser, scenarzysta

Współmałżonek

Eléonore Hirt
(1954–1960; rozwód)
Juliette Gréco
(1966–1976; rozwód)
Ludivine Clerc
(1978–2020; jego śmierć)

Lata aktywności

1945–2015

Odznaczenia
Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja)
Faksymile
Multimedia w Wikimedia Commons

Życiorys

edytuj

Wczesne lata

edytuj

Urodził się w Paryżu[3] jako syn włoskich imigrantów – Marcelle Zoë (Expert-Bezançon; 1892–1990), francuskiej pianistki, i Constantina Charlesa Henriego Piccoliego, skrzypka pochodzącego z Ticino[4][5]. Aktorstwa uczył się pod kierunkiem Andrée Bauer-Théraud, a następnie w Cours d'art dramatique René-Simon.

Kariera

edytuj

W kinie zadebiutował mając 19 lat w małej roli wieśniaka tańczącego na przyjęciu w filmie kryminalnym Christian-Jaque’a Czary (Sortilèges, 1945)[6] na podstawie scenariusza Jacques’a Préverta z Madeleine Robinson. W 1949 wystąpił w dramacie Przedświt (Le Point du jour) jako Georges Gohelle i ekranizacji powieści Gastona Lerouxa Zapach kobiety w czerni (Le Parfum de la dame en noir) jako Lebel. W 1952 trafił do paryskiego teatru Babylone w przedstawieniu Luigiego Pirandella Strzeż się Giacomino (Méfie-toi, Giacomino), a później związał się z teatrem Jeana-Louisa Barraulta i Renaud-Barrault[7].

Przez kolejne lata grał w filmie zazwyczaj role drugoplanowe, w tym jako oficer w komediodramacie kostiumowym René Claira Wielkie manewry (Les grandes manoeuvres, 1955) z Michèle Morgan, jako ojciec Lizardi w dramacie przygodowym Luisa Buñuela Śmierć w ogrodzie (La Mort en ce jardin, 1956) z Simone Signoret czy jako Nuttheccio w filmie kryminalnym Jean-Pierre Melville’a Szpicel (Le doulos, 1962) u boku Jean-Paula Belmondo. Jego pierwszą główną rolą była postać pisarza Paula Javala w melodramacie Jean-Luca Godarda Pogarda (Le mépris, 1963) z Brigitte Bardot.

Kolejne, równie interesujące propozycje, to główne role w głośnych obrazach Luisa Buñuela; jako pan Monteil w kryminale Dziennik panny służącej (Le journal d'une femme de chambre, 1964) z Jeanne Moreau i jako minister w czarnej komedii Dyskretny urok burżuazji (Le charme discret de la bourgeoisie, 1972) u boku Fernanda Reya. W dreszczowcu Alfreda Hitchcocka Topaz (1969), na motywach powieści Leona Urisa, wcielił się w postać radzieckiego szpiega Jacques’a Granville. W filmach Claude’a Sauteta grywał z Romy Schneider – jako Pierre Bérard w dramacie Okruchy życia (Les choses de la vie, 1970), jako tytułowy paryski detektyw Max, niezależny finansowo i sfrustrowany gangami, których nie jest w stanie złapać w dramacie Max i ferajna (Max et les ferrailleurs, 1970) i jako Simon Léotard w komediodramacie Mado (1976)[8].

W głośnym filmie Marco Ferreriego Wielkie żarcie (La Grande bouffe, 1973), u boku Marcella Mastroianniego, zagrał postać Michela. Obraz ten, w roku premiery, został uznany za szokujący i prowokacyjny, a na 26. MFF w Cannes – „jednym z największych skandali”[9].

Ponownie spotkał się na planie filmowym z Romy Schneider w komediodramacie Nieznajoma z Sans-Souci (La Passante du Sans-Souci, 1982), gdzie jako Max Baumstein zabija ambasadora Paragwaju, bo rozpoznał w nim byłego nazistę.

Ostatnią znaczącą kreacją aktora była rola papieża w obrazie Habemus Papam: mamy papieża (Habemus Papam, 2011), w reżyserii Nanniego Morettiego[10].

Piccoli przewodniczył jury Złotej Kamery na 52. MFF w Cannes (1999). Zasiadał również w jury konkursu głównego na 60. MFF w Cannes (2007).

Nagrody

edytuj
 
Piccoli na 46. MFF w Cannes (1993).

W 1973 na Międzynarodowym Festiwalu Filmów Fantastycznych Avoriaz otrzymał nagrodę dla najlepszego aktora za tytułową rolę w komedii Themroc (1973). W 1980 na 33. MFF w Cannes został uhonorowany nagrodą za pierwszoplanową rolę męską za kreację rzymskiego sędziego Mauro Ponticelliego w komediodramacie Marca Bellocchio Skok w pustkę (Salto nel vuoto, 1979). Rola Bertranda Malaira, nowego szefa w dramacie Dziwna sprawa (Une étrange affaire, 1981) na 32. MFF w Berlinie w 1982 przyniosła mu Srebrnego Niedźwiedzia dla najlepszego aktora i nominację do Cezara. Jako Tac-Tac, Ami de Liebskind w dreszczowcu Przekątna gońca (La diagonale du fou, 1984) był nominowany do Cezara dla najlepszego aktora. Za rolę Friedricha Hofreitera w austriacko-niemieckim dramacie Daleki ląd (Das weite Land, 1987) zdobył Nagrodę Związku Krytyków. Tytułowa kreacja pogodnego 60-latka Milou Vieuzaca w komedii historycznej Milou w maju (Milou en mai, 1990) z Miou-Miou przyniosła mu nominację do Cezara.

Za rolę Edouarda Frenhofera w dramacie Jacques’a Rivette Piękna złośnica (La belle noiseuse, 1991) z Jane Birkin i Emmanuelle Béart był nominowany do Cezara. W 2001 odebrał europejską nagrodę teatralną. W latach 2006–2006 był dwukrotnie nominowany do teatralnej nagrody Moliera za występ w sztuce Williama Shakespeare’a Król Lear[11]. Za postać Marcela w dramacie Les Toits de Paris (2007) otrzymał nagrodę na MFF w Locarno. W 2011 został laureatem honorowej Europejskiej Nagrody Filmowej za całokształt pracy artystycznej.

Rola kardynała Melville’a wybranego papieżem w komediodramacie Habemus Papam: mamy papieża przyniosła mu nagrodę David di Donatello w kategorii najlepszy aktor[12].

Poglądy polityczne

edytuj

Piccoli stał się znany ze swoich poglądów lewicowych[13]. Był aktywistą na rzecz praw człowieka, w 1981 wspierał Niezależny Samorządny Związek Zawodowy „Solidarność”. W 2002, w kampanii prezydenckiej poparł kandydaturę socjalistycznego premiera Lionela Jospina. Był zagorzałym przeciwnikiem skrajnie prawicowego ugrupowania Zjednoczenie Narodowe (dawniej Front Narodowy)[14]. W lutym 2000 pojechał do Wiednia na wielką demonstrację przeciwko udziałowi ultraprawicy Jörga Haidera w rządzie Austrii.

Życie prywatne

edytuj

Był trzykrotnie żonaty. 1 marca 1954 poślubił szwajcarską aktorką Eleonore Hirt, z którą miał córkę Anne-Cordelię[15], jednak 12 lipca 1960 doszło do rozwodu. 12 grudnia 1966 ożenił się z francuską piosenkarką Juliette Gréco. 15 listopada 1976 rozwiedli się. 8 lipca 1978 aż do śmierci był mężem scenarzystki Ludivine Clerc, z którymi adoptował dwoje dzieci polskiego pochodzenia Inord i Missię[16].

Utrzymywał przyjacielskie stosunki z Catherine Deneuve, Marcello Mastroiannim, Simone Signoret, Yves’em Montandem, Jeanem-Paulem Sartre’em i Simone de Beauvoir.

Zmarł 12 maja 2020 w wieku 94 lat w Saint-Philbert-sur-Risle w Normandii, gdzie mieszkał z rodziną od 1978[17]. Powodem jego śmierci był udar mózgu.

Przypisy

edytuj
  1. ↑ Nie żyje Michel Piccoli. Znany aktor miał 94 lata. kultura.gazetaprawna.pl. [dostęp 2020-05-19].
  2. ↑ Michel Piccoli nie żyje. Był znany z "Pogardy" Jean-Luca Godarda. Onet.pl. [dostęp 2020-05-19].
  3. ↑ Michel Piccoli. AlloCiné. [dostęp 2020-05-19]. (fr.).
  4. ↑ Michel Piccoli What Nationality Ancestry Race. Ethnicity of Celebs. [dostęp 2020-05-18]. (ang.).
  5. ↑ Piccoli Biography (1925–). Film Reference. [dostęp 2020-05-18]. (ang.).
  6. ↑ Ronald Bergan, Michel Piccoli obituary, „The Guardian”, 18 maja 2020 [dostęp 2020-05-19].
  7. ↑ Hal Erickson: Michel Piccoli Biography. AllMovie. [dostęp 2020-05-19]. (ang.).
  8. ↑ Michel Piccoli. Rotten Tomatoes. [dostęp 2020-05-19]. (ang.).
  9. ↑ Nie żyje Michel Piccoli. interia.pl. [dostęp 2020-05-18].
  10. ↑ Nie żyje legenda francuskiego kina. Michel Piccoli miał 94 lata. tvp.info, 2020-05-18. [dostęp 2020-05-19].
  11. ↑ Jordan Mintzer (2020-05-18): Michel Piccoli, Betrayed by Brigitte Bardot in Jean-Luc Godard's 'Contempt,' Dies at 94. „The Hollywood Reporter”. [dostęp 2020-05-19]. (ang.).
  12. ↑ Michel Piccoli, Il Piccoli grande uomo. Mymovies.it. [dostęp 2015-04-03]. (wł.).
  13. ↑ Biographie de Michel Piccoli. CinéSéries. [dostęp 2015-04-03]. (fr.).
  14. ↑ Michel Piccoli. LCI. [dostęp 2015-04-03]. (fr.).
  15. ↑ Michel Piccoli. MemiM. [dostęp 2015-04-03]. (ang.).
  16. ↑ Michel Piccoli : mon frère, ce fantôme. lejdd.fr. [dostęp 2015-04-03]. (fr.).
  17. ↑ Michel Piccoli est décédé à Saint-Philbert-sur-Risle, en Normandie, là où il vivait depuis les années 70. actu.fr. [dostęp 2020-05-18]. (fr.).

Linki zewnętrzne

edytuj
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Michel_Piccoli&oldid=74405704”