Mateusz (Siemaszko)
Mateusz, imię świeckie Konstanty Siemaszko (ur. 22 października 1894 w Babicach, zm. 13 marca 1985 w Londynie) – polski biskup prawosławny.
| Konstanty Siemaszko | |
| Biskup Aspendos | |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
22 października 1894 |
| Data i miejsce śmierci |
13 marca 1985 |
| Miejsce pochówku | |
| Biskup Aspendos | |
| Okres sprawowania |
1946–1985 |
| Zwierzchnik Polskiego Kościoła Prawosławnego na Obczyźnie | |
| Okres sprawowania |
1951–1985 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Śluby zakonne |
listopad 1938 |
| Prezbiterat |
przed 1922 |
| Chirotonia biskupia |
29 listopada 1938 |
| Odznaczenia | |
 
| |
| Data konsekracji |
29 listopada 1938 |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Miejsce | |
| Konsekrator | |
| Współkonsekratorzy |
Aleksander (Inoziemcow), Aleksy (Gromadzki), Sawa (Sowietow) |
Życiorys
edytujAbsolwent prawosławnego seminarium duchownego w Chełmie[1]. Studiował następnie w Instytucie Historii i Filologii w Nieżynie[2]. Od 1916 do 1917 był artylerzystą w Armii Ochotniczej Denikina[1]. W wojnie polsko-bolszewickiej walczył po stronie polskiej. Po zakończeniu działań wojennych, w 1922, objął parafię w Tarnogrodzie. Mianowany kapelanem wyznania prawosławnego ze starszeństwem z 1 kwietnia 1925 r. W 1932 r. był dziekanem wyznania prawosławnego Okręgu Korpusu Nr V w Krakowie[3]. Służył we Lwowie[1]. Uzyskał godność protoprezbitera[4].
W listopadzie 1938 złożył wieczyste śluby mnisze w ławrze Poczajowskiej, przyjmując imię Mateusz. 29 listopada tego samego roku metropolita warszawski i całej Polski Dionizy w asyście biskupów poleskiego Aleksandra, wołyńskiego Aleksego i grodzieńskiego Sawy wyświęcił go na biskupa brasławskiego, wikariusza diecezji wileńsko-lidzkiej[4]. Jego chirotonia, podobnie jak wyświęcenie w tym samym czasie biskupa Tymoteusza (Szrettera), została wymuszona na metropolicie przez polskie władze państwowe. Dążyły one do spolonizowania prawosławia w Polsce, wbrew oczekiwaniom większości wiernych, czego zdecydowanymi zwolennikami byli dwaj nowi biskupi[5].
Po wkroczeniu Armii Czerwonej do Polski ewakuował się na Litwę[6] później Łotwę, a następnie do Francji i Wielkiej Brytanii. Wstąpił do Polskich Sił Zbrojnych, pełniąc m.in. funkcję zastępcy prawosławnego ordynariusza polowego PSZ, arcybiskupa Sawy (Sowietowa). Po wojnie przeszedł w jurysdykcję Patriarchatu Ekumenicznego, otrzymał tytuł biskupa Aspendos i zamieszkał na stałe w Londynie. Po śmierci arcybiskupa Sawy stanął na czele tzw. Polskiego Kościoła Prawosławnego na Obczyźnie, podległego Konstantynopolowi i sprawującego opiekę duszpasterską nad weteranami Polskich Sił Zbrojnych wyznania prawosławnego.
Zmarł w Londynie 13 marca 1985 i został pochowany na Cmentarzu Brompton w Londynie[1]. W 2012 jego szczątki zostały ekshumowane i sprowadzone do Polski. Uroczysty pogrzeb odbył się 31 grudnia 2012 na cmentarzu prawosławnym w Warszawie[2].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (7 lutego 1977)[7]
- Srebrny Krzyż Zasługi (19 marca 1937)[8][9]
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d G. J. Pelica, Ślady wyrwane z zapomnienia, Przegląd Prawosławny, nr 6 (252), czerwiec 2006.
- ↑ a b Prochy arcybiskupa Sawy powróciły do Polski. [dostęp 2013-01-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-02-17)].
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 411, 901.
- ↑ a b Pawluczuk U. A.: Życie monastyczne w II Rzeczypospolitej. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2007, s. 271. ISBN 978-83-7431-127-4.
- ↑ Mironowicz A.: Kościół prawosławny w Polsce. Białostockie Towarzystwo Historyczne, 2006, s. 619. ISBN 83-60456-02-X.
- ↑ Mironowicz A.: Kościół prawosławny w Polsce. Białostockie Towarzystwo Historyczne, 2006, s. 632. ISBN 83-60456-02-X.
- ↑ Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 27, Nr 4 z 31 grudnia 1977.
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 97 „za zasługi na polu pracy kulturalno-oświatowej w wojsku”.
- ↑ Zarządzenia Prezesa Rady Ministrów. Nadanie Krzyża Zasługi. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 1, s. 11, 19 marca 1937.
Bibliografia
edytuj- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.