Wikipedia

Ludwik Młynarski

Ludwik Młynarski (ur. 8 października 1887 w Dąbrowie, zm. w 1941 w Warszawie) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Ludwik Młynarski
Ilustracja
podpułkownik piechoty podpułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia

8 października 1887
Dąbrowa

Data i miejsce śmierci

1941
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

1914–1934

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

Korpus Kontrolerów

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka

Faksymile
Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Srebrny za Długoletnią Służbę Komandor Orderu Świętego Sawy (Serbia) Medal Pamiątkowy Jubileuszowy 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej
Multimedia w Wikimedia Commons
Ludwik Młynarski jako urzędnik MPiT.

Życiorys

edytuj

Urodził się 8 października 1887 w Dąbrowie, ówczesnym mieście powiatowym Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Jana (1858–1933) i Rozalii z Artwińskich[1][2][3]. Był starszym bratem Józefa „Sęka” (ur. 1895), legionisty, porucznika kawalerii stanu spoczynku, odznaczonego Krzyżem Niepodległości[4][5][6][7][8]. W 1899 rozpoczął naukę w c. k. Gimnazjum w Tarnowie[9][10]. W czerwcu 1908 zdał egzamin dojrzałości[11]. W latach 1908–1912 studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego uzyskując absolutorium[1][2] (17 września 1912)[3]. W trakcie studiów działał czynnie w Związku Strzeleckim, Stowarzyszeniu młodzieży akademickiej „Promień” oraz studenckiej korporacji „Filaretia” jako członek zarządu[2]. 25 stycznia 1911 uchwałą Senatu uczelni udzielono mu nagany z zagrożeniem wydalenia z uczelni za udział w nielegalnym wiecu 29 listopada 1910, tzw. „Zimmermaniadzie”[3].

8 sierpnia 1914 wstąpił do Legionów Polskich i został przydzielony do 1 pułku piechoty[2][3]. 28 kwietnia 1916 został mianowany chorążym piechoty, a 1 stycznia 1917 awansował na podporucznika[12]. We wrześniu 1917, po kryzysie przysięgowym, został wcielony do armii austro-węgierskiej, w której służył do 2 sierpnia następnego roku[2][3].

14 kwietnia 1919 został przyjęty do Wojska Polskiego z dniem 15 listopada 1918 z byłych Legionów Polskich i zatwierdzeniem posiadanego stopnia porucznika[13]. Walczył na wojnie z bolszewikami w szeregach 1 pułku piechoty Legionów[2]. Wyróżnił się 19 kwietnia 1919 w walkach o Wilno[2]. 4 grudnia 1919 został mianowany kapitanem z dniem 1 grudnia 1919[14]. W kwietniu 1920 został przydzielony do Departamentu I Broni Głównych i Wojsk Taborowych Ministerstwa Spraw Wojskowych na stanowisko referenta personalnego w Wydziale I Piechoty[2][15]. 19 sierpnia 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu kapitana, w piechocie, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich[16].

Od sierpnia 1921, po wprowadzeniu w życie pokojowej organizacji MSWojsk., pełnił służbę w Departamencie I Piechoty na stanowisku kierownika referatu personalnego, a jego oddziałem macierzystym był nadal 1 pułk piechoty Legionów[2][17]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 460. lokatą w korpusie oficerów piechoty[18]. Z dniem 15 września 1924 został przesunięty do Oddziału V Sztabu Generalnego na stanowisko szefa wydziału[19][20]. W listopadzie 1925 został przeniesiony do 21 pułku piechoty na stanowisko dowódcy III batalionu[21]. W 1926, po przewrocie majowym, został członkiem Komisji Likwidacyjnej generała Lucjana Żeligowskiego[2]. W lutym 1927 został przydzielony do Biura Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych na stanowisko szefa wydziału[22][2]. 23 grudnia 1927 został przeniesiony do kadry oficerów piechoty z pozostawieniem na dotychczas zajmowanym stanowisku[23][24]. 23 stycznia 1928 prezydent RP nadał mu stopień podpułkownika z dniem 1 stycznia 1928 w korpusie oficerów piechoty i 38. lokatą[25][26]. W kwietniu 1929 został przeniesiony do korpusu oficerów kontrolerów i macierzyście do kadry oficerów kontrolerów z równoczesnym przeniesieniem służbowym do Korpusu Kontrolerów z zachowaniem dotychczasowego dodatku służbowego[27][28]. Z dniem 1 lipca 1933 został przydzielony do dyspozycji Ministerstwa Poczt i Telegrafów, gdzie powierzono mu kierownictwo Biura Personalnego[29][30]. Z dniem 31 stycznia 1934 został przeniesiony do rezerwy z równoczesnym przeniesieniem w rezerwie do korpusu oficerów piechoty z przynależnością ewidencyjną do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I[31].

1 lutego tego roku został zatrudniony w Ministerstwie Poczt i Telegrafów na stanowisku dyrektora Biura Personalnego[2]. Mieszkał w Warszawie–Czerniakowie przy ul. Okrężnej 26[1][2]. Zmarł w 1941 w Warszawie i został pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 151, rząd 4, grób 25)[32].

W 1915 ożenił się z Marią Niewiadomską (1891–1974), z którą miał syna Jerzego (1916–1978)[1][2][32].

Ordery i odznaczenia

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. ↑ a b c d e f g h i j Łoza 1939 ↓, s. 201.
  2. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r Ludwik Młynarski. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.31-2175 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-09-30].
  3. ↑ a b c d e f Młynarski Ludwik. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2024-09-30].
  4. ↑ Młynarski Józef. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2024-09-30].
  5. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 338, 848.
  6. ↑ M.P. z 1931 r. nr 296, poz. 391.
  7. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-09-30].
  8. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-09-30].
  9. ↑ Sprawozdanie 1900 ↓, s. 27, w roku szkolnym 1899/1900 ukończył naukę w klasie Ic.
  10. ↑ Sprawozdanie 1903 ↓, s. 64, w roku szkolnym 1902/1903 ukończył naukę w klasie IVb.
  11. ↑ Sprawozdanie 1908 ↓, s. 109.
  12. ↑ Lista starszeństwa 1917 ↓, s. 23.
  13. ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 43 z 17 kwietnia 1919, poz. 1388.
  14. ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 99 z 29 grudnia 1919, poz. 4284.
  15. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 22.
  16. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 25 sierpnia 1920, s. 785.
  17. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 16, 125, 403.
  18. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 35.
  19. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 61 z 29 czerwca 1924, s. 366.
  20. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 13, 121, 347.
  21. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 116 z 3 listopada 1925, s. 624.
  22. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 11 kwietnia 1927, s. 112.
  23. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 28 z 23 grudnia 1927. Dodatek Nr 1, s. 3.
  24. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 118.
  25. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 28 stycznia 1928, s. 19.
  26. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 168.
  27. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 27 kwietnia 1929, s. 119.
  28. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 293, 433.
  29. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 28 września 1933, s. 208.
  30. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934, s. 18.
  31. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934, s. 142.
  32. ↑ a b Cmentarz Stare Powązki: MŁYNARSCY, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2024-10-01].
  33. ↑ M.P. z 1931 r. nr 251, poz. 335.
  34. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 19 marca 1932, s. 195.
  35. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 293.
  36. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-09-30].
  37. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 19 marca 1928, s. 57.
  38. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 6 sierpnia 1929, s. 238.

Bibliografia

edytuj
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ludwik_Młynarski&oldid=74875987”