Wikipedia

Leszek Jańczuk

polski biblista, pastor protestancki

Leszek Jańczuk (ur. 26 listopada 1965 w Hajnówce[1]) – polski biblista, doktor nauk teologicznych, duchowny protestancki, tłumacz Biblii, poliglota, współautor Biblii dla dzieci. Studiował w Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w Warszawie i Vrije Universiteit w Amsterdamie. Uczestniczył w ekumenicznym przekładzie Nowego Testamentu. Wraz z innym tłumaczem, ks. Jerzym Banakiem, w publikacjach wyjaśniał okoliczności powstania przekładu, powody oraz zasadność przyjętych rozwiązań translatorskich. Ma w swoim dorobku ponad 130 publikacji, jego hobby jest edytowanie Wikipedii, na której opublikował w różnych wersjach językowych ponad pięć tysięcy artykułów[2]. Przeprowadził lustrację duchownych Kościoła Zielonoświątkowego.

Leszek Jańczuk
Ilustracja
Leszek Jańczuk (czerwiec 2017)
Data i miejsce urodzenia

26 listopada 1965
Hajnówka

Wyznanie

pentekostalizm

Kościół

Zielonoświątkowy w RP

Diakonat

2001

Multimedia w Wikimedia Commons
Teksty w Wikiźródłach
Cytaty w Wikicytatach
Leszek Jańczuk wraz z tłumaczami Biblii na języki (od lewej): syngaleski (Rohitha de Silva – metodysta), bambara (Sanon Elie – baptysta), hausa (Peter Tswahtachie – katolik), Amsterdam (1999)

Życiorys

edytuj

Jego ojciec i dziadek byli pastorami[1]. Dziadek, Jakub Jańczuk, był jednym ze 199 duchownych aresztowanych we wrześniu 1950[3]. Ojciec, Mikołaj, zajmował się kolportowaniem Biblii do ZSRR[4]. Julian Grzesik, „przemytnik” Biblii z Lublina, odnotował: Na północy Polski, lublinianie umożliwili kontakt Jańczukowi z okolic Hajnówki z Władysławem Szatyńskim z Wolnych Badaczy z Białegostoku, za pośrednictwem którego odbierali Biblie tamtejsi Świadkowie i poprzez maszynistów kolejowych dostarczali współwyznawcom w ZSRR[5]. Działalnością Mikołaja Jańczuka interesowała się Służba Bezpieczeństwa. Według notatki służbowej sporządzonej przez funkcjonariusza Służby Bezpieczeństwa z 19 sierpnia 1985: Kaznodzieja Mikołaj Jańczuk utrzymuje natomiast kontakty z przedstawicielami tego kościoła w krajach kapitalistycznych (Kanada, Finlandia, Niemcy Zachodnie) […] Z tych krajów przesyłana jest na adres zboru w Nowosadach literatura religijna […]. Ostatnio starają się oświadczył rozmówca o sprowadzenie biblii w dużym formacie w języku rosyjskim. Można domniemywać, że część tej literatury może być przerzucona na teren ZSRR z racji bliskości granicznej stacji przeładunkowej PKP w Siemianówce[4].

Podczas wizyty Billy’ego Grahama w Białymstoku w 1978 powierzył swoje serce Chrystusowi[1]. Edukację szkolną zakończył w Hajnówce, gdzie uczęszczał do Liceum Ogólnokształcącego z BJN. W 1985 zdał egzamin maturalny[6]. Odbył dwuletnią służbę wojskową (1985–1987). W wojsku był radiotelegrafistą[7]. W 1995 ukończył studia teologiczne w Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w Warszawie[8], broniąc pracę magisterską pt. „Czas 7. trąby według Objawienia św. Jana”, napisaną pod kierunkiem ks. prof. Manfreda Uglorza. Następnie odbył studia podyplomowe na Vrije Universiteit w Amsterdamie (1998–1999) w zakresie „Przekład Biblii” („Bible Translation”)[1]. Kolejnym etapem rozwoju naukowego było uzyskanie w 2005[9] na Wydziale Teologicznym ChAT stopnia naukowego doktora na podstawie rozprawy pt. „Przemilczane αἱ ἑπτὰ βρoνταί Apokalipsy św. Jana w świetle symboliki biblijnej oraz pozabiblijnej”, której promotorem był bp prof. dr hab. Wiktor Wysoczański[9][10].

W latach 1996–2001 uczestniczył w ekumenicznym przekładzie Nowego Testamentu, zastępując delegowanego wcześniej Kazimierza Sosulskiego[2]. Jednym z tłumaczy był ks. Jerzy Banak[11], wraz z którym napisał również „Biblię dla dzieci”, wydaną w 2001[a], a w latach 2002–2004 współpracował też z nim przy redagowaniu kwartalnika „Bliżej Biblii”[12][13]. W latach 2005–2008 był członkiem redakcji „Pentekoste”, czasopisma WST[14][15][16][17]. Publikował też w następujących pismach: „Chrześcijanin”, „Na Początku...”, „Pielgrzym Polski” i innych. Jest autorem około 130 publikacji[2].

Jest wykładowcą w Wyższej Szkole Teologiczno-Społecznej[1][18]. Był pastorem w latach 2002–2004[1][19]. Od 2010 jest członkiem stowarzyszonym Stowarzyszenia Biblistów Polskich[20]. Współpracował z kanałem telewizyjnym Religia.tv[21].

W latach 2017–2018 przeprowadził lustrację środowiska duchownych Kościoła Zielonoświątkowego z okresu PRL w zakresie ewentualnej współpracy ze Służbą Bezpieczeństwa[22].

Jest zaangażowany w tworzenie Wikipedii i autorem artykułów w jej kilkunastu wersjach językowych[1][23][24]. Jego publikacje w Wikipedii, związane z badaniami nad rękopisami Nowego Testamentu, wymieniane są w grupie najbardziej wartościowych przez serwis PSNT.pl[25].

Ekumeniczny przekład Nowego Testamentu

edytuj
 
Leszek Jańczuk wygłaszał kazania zarówno w zborze protestanckim, kościele katolickim, jak i cerkwi prawosławnej[2]

Uczestniczył w ekumenicznym przekładzie Nowego Testamentu, jako autor przekładu Apokalipsy św. Jana i współautor Ewangelii według św. Łukasza, Ewangelii według św. Marka, Ewangelii według św. Mateusza, 1 Listu św. Jana, 2 Listu św. Jana, 3 Listu św. Jana. Wchodził w skład zespołu tłumaczy Ewangelii synoptycznych, zaś Listy św. Jana tłumaczył wespół z ks. Jerzym Banakiem[11].

Po ukazaniu się ekumenicznego przekładu Nowego Testamentu jego język stał się przedmiotem analiz naukowych[26][27]. Poloniści z Uniwersytetu Gdańskiego i Uniwersytetu Warszawskiego (m.in. prof. Bożena Szczepińska oraz dr Krystyna Długosz-Kurczabowa) skrytykowali publikację za „nadmierną modernizację języka” i porzucenie tzw. „stylu biblijnego”[26][28]. Wraz z ks. Banakiem na łamach „Roczników Teologicznych Warszawsko-Praskich”[29], „Niedzieli”, „Chrześcijanina”, „Pielgrzyma Polskiego”, a także kwartalnika „Słowo i Życie” zaangażował się w obronę przekładu ekumenicznego[26]. W latach 2002–2004 ukazywały się też artykuły w „Bliżej Biblii” poruszające tę kwestię[30][31]. Leszek Jańczuk wraz z ks. J. Banakiem bronił założeń koncepcyjnych przekładu, uzasadniając dobór szaty językowej przekładu oraz jego strony leksykalnej[32], tłumacząc też, że naczelną zasadą, jaką kierowali się tłumacze, była wierność oryginałowi[33].

Jednym z owoców jego udziału w pracach nad przekładem Nowego Testamentu stały się ekumeniczne wystąpienia w kościele prawosławnym i katolickim[1].

Poglądy

edytuj
 
Na najwyższym szczycie Polski (2008)

O swoich inspiracjach do pracy nad tekstem Biblii napisał:

Słowo Boże nadaje naszemu życiu głęboki sens, pozwala wznieść się ponad trudności codziennego życia, oddala wszelki pesymizm, nihilizm, ustępuje lęk przed przyszłością i nie straszna wydaje się śmierć. Biblia jest księgą życia i choć mijają tysiąclecia nic nie zapowiada jej zmierzchu[34].

 
Wraz z ks. Jerzym Banakiem w Ziemi Świętej, na tle tekstu Łk 1,68-79 (2009)

Krytykował pogląd ewangelisty Reinharda Bonnkego, że ustęp tekstu Ewangelii według Mateusza (Mt 7,13-14)[35] dotyczy czasów Starego Przymierza, a na Golgocie położona została „autostrada do nieba” (apokatastaza) i teraz człowiek nie idzie już wąską drogą (ciasna brama) do nieba, lecz autostradą (szeroka brama)[36][37][38]. Krytykował fascynację tzw. „mężami Bożymi” i zwracał uwagę, że nie należy ich naśladować[39][40]. Ze względu na silny proamerykanizm i prozachodnie nastawienie Kościoła Zielonoświątkowego[41] kilkakrotnie zwracał uwagę na godne naśladowania religijne wartości Wschodu[40][42][43]. W swoich pracach sprzeciwia się bezzasadnemu całkowicie dosłownemu interpretowaniu Biblii[44][45].

Analizował niezrealizowane proroctwa biblijne, podając jako przykład Eliasza, który wykonał tylko jedno z trzech poleceń, zaś pozostałe wykonali jego następcy (BT 1 Krl 19,15-16) oraz Judasza Iskarioty – jednego z grona 12 osób, którym została złożona obietnica „zasiadania na tronach” (BT Łk 22,30)[46][47][48]. Uważa, że w nowożytnej literaturze pięknej, w tym zwłaszcza w XIX-wiecznej literaturze rosyjskiej, znajdują się przykłady profetyzmu będące ilustracją reguły, że Jahwe ostrzega o swoich działaniach przez swoich wysłanników (BT Am 3,7)[49], a w dobie racjonalizmu stanowią argument na rzecz autentyczności proroctw[43][50]. Poddał krytyce dopasowywanie proroczych tekstów biblijnych, w tym zwłaszcza Apokalipsy świętego Jana, do aktualnych wydarzeń[51].

Recenzując książkę Dawkinsa Bóg urojony porównał autora do Goliata i stwierdził, że takie książki oczyszczają Kościół z ludzi niezdecydowanych, tj. z tych, „którzy nie wiedzą w co wierzą”[52]. W pracy Historiozofia dowodzi, że triumf teorii ewolucji w świecie doprowadził do uwiądu sił twórczych u współczesnych artystów, skutkiem czego nie powstają już nowe arcydzieła literackie, muzyczne itp[53].

Jako ekumenista uważa, że zbliżenie międzywyznaniowe jest możliwe poprzez zbliżenie do Słowa Bożego, a ekumenia powinna być rozwijana bez zapominania o prawdzie historycznej[54].

W sferze zainteresowań Leszka Jańczuka, znajdujących swoje odbicie w publikacjach, znajdują się przekłady biblijne i Apokalipsa[2]. Dając wyraz swoim przekonaniom, porusza również tematy budzące kontrowersje. Na gruncie teologicznym unika zarówno fundamentalizmu, jak i liberalizmu[2].

Publikacje

edytuj

Książki

edytuj
  • ks. Jerzy Banak, ks. Leszek Jańczuk: Biblia dla dzieci. Wyd. 2002 (wznowienia: 2004, 2010). Opoka, 2002. ISBN 978-83-913256-5-0.
  • Stanisław Krakiewicz – wieloletni zwierzchnik Zjednoczonego Kościoła Ewangelicznego. Ostrołęka – Warszawa: Ostrołęckie Towarzystwo Naukowe, 2023, s. 1-268. ISBN 978-83-62775-61-3.
  • Chrześcijanie Wiary Ewangelicznej na Białostocczyźnie (1928–1988). Ostrołęka – Warszawa: Ostrołęckie Towarzystwo Naukowe, 2024, s. 1–256. ISBN 978-83-62775-71-2.

Artykuły naukowe

edytuj
 
Z Prolegomeną do Kodeksu Watykańskiego (2015)
  • Jerzy Banak, Leszek Jańczuk. O ekumenicznym tłumaczeniu Nowego Testamentu. „Roczniki Teologiczne Warszawsko-Praskie”. 1, s. 69–90, 2001. ISSN 1643-4870. 
  • Pięćdziesiąt Biblii Konstantyna. „Baptystyczny Przegląd Teologiczny”. Tom IV-V (2008–2010). s. 215–218. ISSN 1730-0592. 
  • Biblijna symbolika trąby. W: Więcej szczęścia jest w dawaniu aniżeli w braniu. Księga pamiątkowa dla Księdza Profesora Waldemara Chrostowskiego w 60. rocznicę urodzin. Barbara Strzałkowska (red). T. 2. Warszawa: Stowarzyszenie Biblistów Polskich, 2011, s. 717–736. ISBN 978-83-7232-983-7.
  • Spór o jedność literacką Apokalipsy na przełomie XIX i XX w.. W: Nie wstydzę się Ewangelii. Księga pamiątkowa dla Biskupa Profesora Zbigniewa Kiernikowskiego w 65. rocznicę urodzin. Waldemar Chrostowski (red). Warszawa: Stowarzyszenie Biblistów Polskich, 2011, s. 177–193. ISBN 978-83-7232-984-4.
  • Chrześcijanie Wiary Ewangelicznej na Podlasiu w latach 1928–1953. „Studia Theologica Pentecostalia”. 1, s. 95–148, 2013. WSTS. ISSN 2300-729X. 
  • Ewolucja funkcji prezbitera okręgowego w Kościele Zielonoświątkowym na przykładzie Podlasia. „Theologica Wratislaviensia”. 9, s. 127–140, 2014. EWST. ISSN 1734-4182. 
  • Fenomen profetyzmu w literaturze rosyjskiej XIX i początku XX wieku. „Studia Theologica Pentecostalia”. 2, s. 107–132, 2014. WSTS. 
  • Novum Instrumentum omne. „Rocznik Teologiczny”. (LVI) z. 1, s. 27–40, 2014. ChAT. ISSN 0239-2550. 
  • Spory konfesyjne podczas prac nad ekumenicznym przekładem Nowego Testamentu. „Collectanea Theologica”. 1/84, s. 70–95, 2014. UKSW. 
  • Historia Srebrnej Biblii, [w:] Bóg dotrzymuje Słowa. Księga jubileuszowa prezbitera Konstantego Wiazowskiego. Warszawa: Wydawnictwo Uczelniane WBST Wydawnictwo Słowo Prawdy, 2015, s. 77–85. ISBN 978-83-86586-38-7.
  • Historia wydań gockiej Biblii. „Rocznik Teologiczny”. (LVII) z. 2, s. 123–136, 2015. ChAT. ISSN 0239-2550. 
  • Przyczyny rozwoju pentekostalizmu w Ameryce Łacińskiej. „Rocznik Teologiczny”. (LVIII) z. 1, s. 123–135, 2016. ChAT. ISSN 0239-2550. 
  • Ekumenizm polskiego środowiska ewangelikalnego. „Roczniki Teologiczne”. T. LXIII, z. 7, s. 171–189, 2016. KUL. 
  • Procesy integracyjne oraz dezintegracyjne w polskim środowisku ewangelikalnym. „Ex Nihilo”. 2(16), s. 8–35, 2016. UJ. 
  • Wspólnoty pentekostalne w Polsce i ich klasyfikacja. „Łódzkie Studia Teologiczne”. T. 25, nr. 4, s. 29–42, 2016. Wyższe Seminarium Duchowne w Łodzi. 
  • Liczba 666 w historii egzegezy. „Studia Theologica Pentecostalia”. T. IV, s. 33–58, 2016. Wyższa Szkoła Teologiczno-Społeczna. ISSN 2300-279x. 
  • Demonologia Kościoła Zielonoświątkowego w RP – ujęcie historyczne. „Ex Nihilo”. Z. 1, s. 75–97, 2016. UJ. 
  • Datowanie Apokalipsy w świetle głosów tradycji. „Ruch Biblijny i Liturgiczny”. 71/1, s. 37–52, 2018. 
  • Plan operacyjny częściowej likwidacji tzw. sekt w Polsce w 1949 roku. „Rocznik Teologiczny”. Nr LXII. z 1, s. 127–143, 2020. 

Artykuły popularne

edytuj
 
Przed Archiwum Akt Nowych, z których korzysta przy opracowywaniu publikacji (2018)
  • Kim jest Melchisedek?. „Chrześcijanin”. 11-12, s. 8–9, 1994. 
  • Paweł z Tarsu – apostoł narodów. „Chrześcijanin”. 7-8, s. 5–7, 1995. 
  • Niewiasta przyobleczona w słońce i księżyc. „Chrześcijanin”. 7-8, s. 22–25, 1996. 
  • Potomstwo Niewiasty. „Chrześcijanin”. 11-12, s. 16–19, 1996. 
  • O przekładzie i interpretacji biblijnych tekstów. „Chrześcijanin”. 1-2, s. 16–18, 1998. ISSN 0209-0120. 
  • Pierwsze przekłady biblijne na języki narodowe. „Bliżej Biblii”. Nr 1, s. 41–42, 2002. ISSN 1643-9406. 
  • Pierwszy białoruski przekład Biblii. „Bliżej Biblii”. Nr 3, s. 16–17, 2002. ISSN 1643-9406. 
  • Dlaczego czytamy Biblię?. W: Wprowadzenie do nauki o Biblii oraz doktryny i praktyki ruchu zielonoświątkowego. pod red. Elżbiety Bednarz, Romualda Tomaszewskiego. Warszawa: WST, 2010, s. 76–78. ISBN 978-83-931718-0-4.[34]
  • Koniec świata według Apokalipsy. „Chrześcijanin”. Nr 07-12, s. 8–11, 2011. ISSN 0209-0120. [55]
  • William Aschley „Billy” Sunday. „Pentekoste”. 9, s. 17–22, maj 2012. [56]
  • Charyzmaty w starożytnym Kościele, „Chrześcijanin” 2016, nr 7-9, s. 8–9.
  • Wizyta Billy’ego Grahama w Moskwie (1982), „Słowo Prawdy” 2018, maj/czerwiec, s. 24–26.

Internetowe

edytuj
 
Na synodzie KZ 2018, Leszek Jańczuk przedstawia wyniki lustracji duchownych.
  • Dusza w dziejach myśli europejskiej[57]
  • Wstęp do Nowego Testamentu[58]
  • Tekst Nowego Testamentu. Rękopisy greckie, przekłady I tysiąclecia, tekst drukowany[59]
  • Teologia Nowego Testamentu[60]
  • Siedem listów do siedmiu Kościołów[61]
  • Filozofia dziejów[53]
  • Joachim de Fiore – jego dzieło i wpływ na potomnych[62]

Konsultacja teologiczna

edytuj
  • Jacques Ellul: Anarchia i chrześcijaństwo. przeł. Justyna Gru i Aleksandra Dudra. Kraków, Poznań: Oficyna „Bractwa Trojka”, 2015. ISBN 978-83-939965-4-4.
  • Rudolf Bubik: Walka duchowa. przeł. Daniela Folwarczna. Albrechtice: Křesťanský život, 2016. ISBN 978-83-939965-4-4.
  • Robert Boryczka: Od cieni i obrazów ku rzeczywistości. Albrechtice: WSTS, 2019. ISBN 978-83-937598-7-3.

Uwagi

edytuj
  1. ↑ Patrz sekcja „Publikacje”/„Popularne”. Pozycja ta doczekała się licznych wznowień.

Przypisy

edytuj
  1. ↑ a b c d e f g h dk dr Leszek Jańczuk. WSTS. [dostęp 2013-11-20].
  2. ↑ a b c d e f Daniel Kalinowski. Notatka biograficzna. „Pentekoste”. Nr 10, s. 40, marzec 2014. 
  3. ↑ Jan Mironczuk: Ruch ewangeliczny na Białostocczyźnie w XX wieku. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe Semper, 2015, s. 156. ISBN 978-83-7507-181-8.
  4. ↑ a b Jan Mironczuk: Polityka państwa wobec Zjednoczonego Kościoła Ewangelicznego w Polsce (1947–1989). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe Semper, 2006, s. 226. ISBN 83-89100-95-9.
  5. ↑ Julian Grzesik: „Przemytnicy” Biblii w posłudze ewangelicznej. Lublin: Liber Duo, 2014, s. 126–127. ISBN 978-83-64522-05-5.
  6. ↑ Aleksander Iwaniuk, Bazyli Sakowski: Liceum Białoruskie w Hajnówce. Hajnówka: Białoruskie Zrzeszenie Studentów, 2000, s. 118. ISBN 83-903656-2-6.
  7. ↑ Leszek Jańczuk (biogram). „Na Początku...”. Nr 6 (32), s. 29, 21 marca 1994. 
  8. ↑ Maria Jańczuk. Moc modlitwy wstawienniczej. „Samarytanka”. Nr 27 Styczeń-Luty, s. 32–33, 1995. 
  9. ↑ a b Przemilczane αί έπτά βρoνταί Apokalipsy św. Jana w świetle symboliki biblijnej oraz pozabiblijnej w bazie „Prace badawcze” portalu Nauka Polska (OPI). [dostęp 2012-12-04].
  10. ↑ ks. dr Leszek Jańczuk. religia.tv. [dostęp 2012-09-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-04-20)].
  11. ↑ a b Pismo Święte Nowego Testamentu. Przekład ekumeniczny z języków oryginalnych. Warszawa: Towarzystwo Biblijne w Polsce, 2007, s. 6. ISBN 83-85260-45-5.
  12. ↑ „Bliżej Biblii” – nowy kwartalnik. „Słowo i Życie”. Numer 1, s. 25, 2002. 
  13. ↑ Stopka redakcyjna. „Bliżej Biblii”. Nr 12, s. 42, 2004. ISSN 1643-9406. 
  14. ↑ Wyborna.pl, wiosna 2005 numer 1 stopka redakcyjna, s. 2.
  15. ↑ Wyborna.pl, wiosna 2006 numer 2 stopka redakcyjna, s. 3.
  16. ↑ Pentekoste, wiosna 2007 numer 3 stopka redakcyjna, s. 5.
  17. ↑ Pentekoste, wiosna 2008 numer 4 stopka redakcyjna, s. 5.
  18. ↑ Leszek Jańczuk, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2012-09-04].
  19. ↑ Wiadomości z życia kościoła: Hajnówka, ordynacja na diakona. „Chrześcijanin”. Nr 11-12, s. 28, 2002. 
  20. ↑ Piotr Briks. Sprawozdanie z 48. Sympozjum Biblistów Polskich w Tarnowie. „Scripta Biblica et Orientalia”. 2, s. 177, 2010. 
  21. ↑ Ludzie religia.tv (Programy). [dostęp 2012-09-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-09-16)].
  22. ↑ Leszek Jańczuk. Rola agentury w inwigilacji środowiska ewangelikalnego ZKE, ZKCH i ZChWE w latach 1946–1950. „Studia Theologica Pentecostalia”, s. 45, 5/2017. 
  23. ↑ User:Leszek Jańczuk [online], Wikipedia [dostęp 2012-09-05] (ang.).
  24. ↑ Wkład użytkownika we wszystkich projektach. [dostęp 2012-09-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-09-21)].
  25. ↑ Pismo Święte Nowego Testamentu – Antologia Polskich Przekładów po II Wojnie Światowej (1945–2013). psnt.pl. [dostęp 2013-02-08].
  26. ↑ a b c Stanisław Koziara: Ekumeniczny przekład Nowego Testamentu (2001) w świetle tradycji polszczyzny biblijnej (zagadnienia wybrane). W: Język religijny dawniej i dziś: Materiały z konferencji Gniezno, 3–5 czerwca 2004. Stanisław Mikołajczak i Tomasz Węcławski (red.). T. II. Poznań: Wydawnictwo „Poznańskie Studia Polonistyczne”, 2005, s. 282–292. ISBN 83-88176-70-6.
  27. ↑ Ядвіга Казлоўская-Дода: Асаблівасці Мовы Так Званага “Экуменічнага Перакладу” Новага ЗапаВету (2003 г.). Лінгвістычныя Нататкі. W: Працоўныя матэрыялы Другога Міжнароднага Кангрэса. T. 2. 2013, s. 342–345. ISBN 978-9955-12-958-5. [dostęp 2013-11-28]. (biał.).
  28. ↑ B. Szczepińska: O słownictwie polskiego przekładu ekumenicznego św. Mateusza. W: Tysiąc lat polskiego słownictwa religijnego. Pod red. B. Kreja. Gdańsk: 1999, s. 223–252.
  29. ↑ Jerzy Banak, Leszek Jańczuk. O ekumenicznym tłumaczeniu Nowego Testamentu. „Roczniki Teologiczne Warszawsko-Praskie”. 1, s. 69–90, 2001. ISSN 1643-4870. 
  30. ↑ Jerzy Banak, Leszek Jańczuk, Promocja ekumenicznego przekładu Nowego Testamentu i Psalmów, Bliżej Biblii 1 (2002), s. 15.
  31. ↑ Leszek Jańczuk, Pierwsze przekłady biblijne na języki narodowe, Bliżej Biblii 1 (2002) nr 1, s. 41–42.
  32. ↑ Stanisław Koziara: Ekumeniczny przekład Nowego Testamentu (2001) w świetle tradycji polszczyzny biblijnej (zagadnienia wybrane). W: Język religijny dawniej i dziś: Materiały z konferencji Gniezno, 3–5 czerwca 2004. Stanisław Mikołajczak i Tomasz Węcławski (red.). T. II. Poznań: Wydawnictwo „Poznańskie Studia Polonistyczne”, 2005, s. 284. ISBN 83-88176-70-6. [dostęp 2013-11-28].
  33. ↑ Ядвіга Казлоўская-Дода: Асаблівасці Мовы Так Званага “Экуменічнага Перакладу” Новага ЗапаВету (2003 г.). Лінгвістычныя Нататкі. W: Працоўныя матэрыялы Другога Міжнароднага Кангрэса. T. 2. 2013, s. 344. ISBN 978-9955-12-958-5. [dostęp 2013-11-28]. (biał.).
  34. ↑ a b Dlaczego czytamy Biblię?. ewangelia.com. [dostęp 2013-12-04].
  35. ↑ Mt 7,13-14 Mt 7,13-14 w Biblii Tysiąclecia.
  36. ↑ Leszek Jańczuk. Bóg nie potrzebuje kopii. „Chrześcijanin”. Nr 1-2, s. 23, 2000. 
  37. ↑ Leszek Jańczuk. W sprawie artykułu „Bóg nie potrzebuje kopii”. „Chrześcijanin”. Nr 5-6, s. 28, 2000. 
  38. ↑ Edward Czajko. Ojciec, Syn i... kto?. „Chrześcijanin”. 11-12, s. 13, 2000. ISSN 0209-0120. 
  39. ↑ Leszek Jańczuk. Bóg nie potrzebuje kopii. „Chrześcijanin”. Nr 1-2, s. 22–24, 2000. 
  40. ↑ a b Leszek Jańczuk. Co nowego na Wschodzie?. „Chrześcijanin”. Nr 9-10, s. 16–18, 2000. 
  41. ↑ Zbigniew Pasek: Ruch Zielonoświątkowy: Próba monografii. Kraków: Zakład Wydawniczy NOMOS, 1992, s. 176. ISBN 978-83-64275-90-6.
  42. ↑ Leszek Jańczuk. Za wschodnią rubieżą. „Chrześcijanin”. Nr 1-2, s. 29, 1997. 
  43. ↑ a b Leszek Jańczuk, Profetyzm literatury rosyjskiej XIX wieku, WST (2008) [dostęp 2012-12-03].
  44. ↑ Leszek Jańczuk, O przekładzie i interpretacji biblijnych tekstów, Chrześcijanin, 1-2/98, s. 16–18.
  45. ↑ Leszek Jańczuk: Czy możliwy jest przekład dosłowny?. Chrześcijański Ośrodek Apologetyczny. [dostęp 2012-11-21].
  46. ↑ Leszek Jańczuk. Kiedy nie sprawdzają się proroctwa. „Chrześcijanin”. 3-4, s. 10, 1996. ; Leszek Jańczuk, O proroctwach, Pentekoste, nr 2. wiosna 2006, s. 11–13.
  47. ↑ 1 Krl 19,15-16 1 Krl 19,15-16 w Biblii Tysiąclecia.
  48. ↑ Łk 22,30 Łk 22,30 w Biblii Tysiąclecia.
  49. ↑ Am 3,7 w Biblii Tysiąclecia; por też Am 3,7 w przekładach Biblii. [Dostęp: 2012-12-21].
  50. ↑ Tomasz Józefowicz. Charyzmaty w teologii i praktyce współczesnego Kościoła. Sympozjum naukowe w Warszawskim Seminarium Teologicznym. „Chrześcijanin”. 05-06, s. 19–20, 2007. ISSN 0209-0120. 
  51. ↑ Leszek Jańczuk. Oczekiwanie Paruzji. „Chrześcijanin”. Nr 11-12, s. 16–19, 1997. 
  52. ↑ Leszek Jańczuk. Bóg urojony. Recenzja nowej książki Dawkinsa. „Pentekoste”. Numer 4, s. 14–15, wiosna 2008. 
  53. ↑ a b Leszek Jańczuk: Historiozofia. academia.edu. [dostęp 2014-01-05]. (pol.).
  54. ↑ Leszek Jańczuk. Pierwsze przekłady biblijne na języki narodowe. „Bliżej Biblii”. 1 (2002). nr 1. s. 41–42. 
  55. ↑ Koniec Świata Według Apokalipsy. „Chrześcijanin”. nr 07-12, 2011. [dostęp 2012-09-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-09-21)].
  56. ↑ Leszek Jańczuk: William Ashley „Billy” Sunday. Docplayer.pl. [dostęp 2016-09-09].
  57. ↑ Leszek Jańczuk: Dusza w dziejach myśli europejskiej. 2007. [dostęp 2014-09-08].
  58. ↑ Leszek Jańczuk: Wstęp do Nowego Testamentu. Biblistyka.pl. [dostęp 2013-10-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-09-24)].
  59. ↑ Leszek Jańczuk: Tekst Nowego Testamentu. Rękopisy greckie, przekłady I tysiąclecia, tekst drukowany. Biblistyka.pl, 2009-09-01. [dostęp 2013-10-29].
  60. ↑ Leszek Jańczuk: Teologia Nowego Testamentu. Biblistyka.pl, 2013. [dostęp 2013-11-20].
  61. ↑ Leszek Jańczuk: Siedem listów do siedmiu Kościołów. Biblistyka.pl, 2013-12-16.
  62. ↑ Leszek Jańczuk, Joachim de Fiore – jego dzieło i wpływ na potomnych Academia.edu.

Bibliografia

edytuj
  • Leszek Jańczuk. Czy można być teologiem i zachować wiarę?. „Pentekoste”. Nr 10, s. 38–40, marzec 2014. 

Linki zewnętrzne

edytuj
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Leszek_Jańczuk&oldid=74258269”