Lee De Forest
Lee De Forest[1] (ur. 26 sierpnia 1873 w Council Bluffs, zm. 30 czerwca 1961 w Los Angeles[2]) – amerykański radiotechnik i wynalazca.
 De Forest (1904) | |
| Data i miejsce urodzenia |
26 sierpnia 1873 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
30 czerwca 1961 |
| Zawód, zajęcie | |
| Rodzice |
Henry Swift DeForest |
| Małżeństwo |
Lucille Sheardown (1906) |
| Strona internetowa | |
W 1906 roku zbudował lampę elektronową – triodę[3], co umożliwiło rozwój m.in. radia, telewizji, radaru oraz komputera[4]. Opracował metodę optycznego zapisywania dźwięku na taśmie filmowej (metoda Photion)[5]. Uzyskał ponad 300 patentów, ale niewiele z nich odniosło sukces[6].
Życiorys
edytujDe Forest był synem duchownego protestanckiego, rektora Talladega College (w latach 1879–1896)[7], szkoły dla Afroamerykanów w rasistowskiej wówczas Alabamie. Wychował się w warunkach ostracyzmu społecznego ze strony białych; w dzieciństwie przyjaciół wybierał sobie wyłącznie spośród czarnoskórych[2]. Od dzieciństwa zafascynowany był techniką, a pierwszych wynalazków dokonał jako trzynastolatek[2]. W 1893 roku – wbrew woli ojca, który chciał, by syn wybrał karierę duchownego – De Forest wstąpił do Sheffield Scientific School na Uniwersytecie Yale. W 1899 roku obronił tam pracę doktorską z fizyki[2]. Zainteresował się wtedy zjawiskami elektrycznymi, w szczególności zagadnieniem propagacji fal elektromagnetycznych, w którym osiągnięcia odnotowali wówczas Heinrich Hertz i Guglielmo Marconi. Jego praca doktorska Reflection of Hertzian Waves from the Ends of Parallel Wires była prawdopodobnie pierwszą w dziejach Stanów Zjednoczonych rozprawą o tematyce związanej z radiem[2].
Po ukończeniu studiów De Forest podjął pierwszą pracę w Western Electric Company w Chicago[8]. W tamtym czasie skonstruował elektrolityczny detektor fal Hertza, który odniósł umiarkowany sukces[2]. W 1902 roku wraz z kilkoma wspólnikami założył De Forest Wireless Telegraph Company i zajął się propagowaniem nowej techniki radiowej na publicznych pokazach dla przedsiębiorców, prasy i wojska. W 1906 roku przedsiębiorstwo stało się niewypłacalne, co było spowodowane tym, że partnerzy biznesowi De Foresta dwukrotnie go oszukali[2].
W 1910 roku De Forest zorganizował i przeprowadził pierwszą transmisję radiową z Metropolitan Opera House w Nowym Jorku[9].
W 1920 roku De Forest rozpoczął pracę nad stworzeniem systemu rejestracji i reprodukcji dźwięku dla potrzeb filmu. System ten, nazwany Phonofilm, był demonstrowany w kinach w latach 1923–1927. System działał, jednak jakość odtwarzanego dźwięku była kiepska, toteż nie odniósł on sukcesu[2].
W latach 30. De Forest skonstruował Audion – medyczne urządzenia do diatermii. Podczas II wojny światowej prowadził tajne badania wojskowe w Bell Telephone Laboratories. Jako jeden z „ojców radia” De Forest był wspierany, bezskutecznie, w otrzymaniu przez niego Nagrody Nobla[2].
Choć w ciągu swego życia De Forest miał wielu pracodawców, to zasadniczo był indywidualistą[10] i większość wynalazków stworzył poza pracą etatową. De Forest, mający skomplikowaną osobowość[11], był zamknięty w sobie i dręczony był wątpliwościami, niezdecydowaniem i egocentryzmem[12]. Trzykrotnie rozwiedziony, w czwartym małżeństwie z Marią Mosquini pozostawał w związku od 1930 roku aż do swej śmierci w 1961 roku[13].
W 1922 roku otrzymał Medal Honorowy Instytutu Inżynierów Radiowych (później Instytut Inżynierów Elektryków i Elektroników) za wynalezienie trójelektrodowego wzmacniacza i wkład w rozwój łączności radiotelefonicznej[14], a w 1946 roku Medal Edisona za „pionierskie osiągnięcia w technice radiowej i wynalazek lampy próżniowej sterowanej w siatce o wielkich skutkach technicznych i społecznych”[15]. W 1960 roku, podczas 32. ceremonii wręczenia Nagród Akademii Filmowej, wyróżniono De Foresta Honorowym Oscarem za „wynalazki, które pozwoliły na umieszczenie dźwięku w filmach”[16].
De Forest zmarł jako ubogi człowiek, mając na swoim rachunku bankowym zaledwie 1250 USD. Został pochowany na cmentarzu San Fernando Mission w Los Angeles[17].
Poglądy polityczne
edytujDe Forest był konserwatywnym republikaninem i żarliwym antykomunistą oraz antyfaszystą. W 1932 roku, podczas Wielkiego Kryzysu, głosował na Franklina Roosevelta, ale później miał do niego urazę, nazywając go „pierwszym faszystowskim prezydentem Ameryki”. W 1949 roku „Wysłał listy do wszystkich członków Kongresu, wzywając ich do głosowania przeciwko medycynie uspołecznionej, mieszkalnictwu subsydiowanemu przez rząd federalny i podatkowi od nadmiernych zysków”. W 1952 roku napisał do nowo wybranego wiceprezydenta Richarda Nixona, wzywając go do „prowadzenia z nową energią waszej dzielnej walki o wyeliminowanie komunizmu ze wszystkich gałęzi naszego rządu”. W grudniu 1953 roku zrezygnował z prenumeraty konserwatywnego „The Nation”, zarzucając mu, że jest „pełzający komunizm”[18].
Przypisy
edytuj- ↑ De Forest Lee, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2020-12-11].
- ↑ a b c d e f g h i Lee de Forest, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2016-10-05] [zarchiwizowane z adresu] (ang.).
- ↑ Historia elektroniki w Polsce i na świecie. scalak.elektro.agh.edu.pl. [dostęp 2016-10-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (5 października 2016)].
- ↑ Making the Modern World – Icons Of Invention – Technology – 1880–1939. makingthemodernworld.org.uk. [dostęp 2016-10-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (5 października 2016)]. (ang.).
- ↑ Mike Adams: Lee de Forest: King of Radio, Television, and Film. smpte.org, 2012. [dostęp 2016-10-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-10-06)]. (ang.). s. 29 (3).
- ↑ Lee De Forest. pbs.org. [dostęp 2016-10-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (7 września 2012)]. (ang.).
- ↑ DeForest Chapel at Talladega College | Encyclopedia of Alabama. encyclopediaofalabama.org. [dostęp 2016-10-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (5 października 2016)]. (ang.).
- ↑ Michael J. Haupert: Entertainment Industry: A Reference Handbook. ABC-CLIO, 2012, s. 117. ISBN 978-1-59884-594-5. [dostęp 2016-10-05].
- ↑ Caroline Van Hasselt: High Wire Act: Ted Rogers and the Empire that Debt Built. John Wiley & Sons, 2010, s. 20. ISBN 978-0-470-73974-7. [dostęp 2016-10-05].
- ↑ Stephen Neale: The Classical Hollywood Reader. Routledge, 2012, s. 125. ISBN 978-0-415-57672-7. [dostęp 2016-10-05].
- ↑ Fritz E. Froehlich, Allen Kent: The Froehlich/Kent Encyclopedia of Telecommunications. T. 5: Crystal and Ceramic Filters to Digital-Loop Carrier. CRC Press, 1992, s. 285. ISBN 978-0-8247-2903-5. [dostęp 2016-10-05].
- ↑ Encyclopaedia Britannica, inc: The New Encyclopaedia Britannica. T. 3. Encyclopaedia Britannica, 1998, s. 929. ISBN 978-0-85229-633-2.
- ↑ Mike Adams: Lee DE Forest.org | Marriages. leedeforest.org. [dostęp 2016-10-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (5 października 2016)]. (ang.).
- ↑ David Bart, Julia Bart: IEEE Medal of Honor – ETHW (List of Medal of Honor Winners). ethw.org, 2011. [dostęp 2016-10-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (5 października 2016)]. (ang.).
- ↑ David Sarnoff: IEEE Xplore Document – 1946 Edison medal presentation: Lee de Forest. ieeexplore.ieee.org. [dostęp 2016-10-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (5 października 2016)]. (ang.).
- ↑ The 32nd Academy Awards Memorable Moments – Oscars.org – Academy of Motion Picture Arts and Sciences. oscars.org. [dostęp 2016-10-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (23 kwietnia 2015)]. (ang.).
- ↑ Lee De Forest – Biography, Facts and Pictures. famousscientists.org. [dostęp 2016-10-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (5 października 2016)]. (ang.).
- ↑ James A. Hijiya, Lee de Forest and the Fatherhood of Radio, Lehigh University Press, 1992, ISBN 978-1-61146-021-6.
Linki zewnętrzne
edytuj- Lee de Forest.org (ang.)