Królestwo Sikongu
Królestwo Sikongu (birm. စစ်ကိုင်းခေတ် /zəɡáɪɴ kʰɪʔ/) – państwo władające częścią środkowej Birmy (Mjanmy) w latach 1315–1364.
| Ustrój polityczny | |
|---|---|
| Stolica | |
| Data powstania |
16 maja 1315 |
| Data likwidacji |
kwiecień 1364 |
| Władca | |
| Religia dominująca |
Królestwo Sikongu obejmowało północno-zachodnią połowę dawnego królestwa Myinsaing, które z kolei było jednym z wielu miniaturowych państewek, jakie powstały po upadku Imperium Paganu w 1287 r. Rządzone przez zbirmanizowanych szańskich królów, co jakiś czas popadało w zbrojne konflikty ze znajdującym się po drugiej stronie rzeki Irawadi królestwem Pinya, z którym rywalizowało o władzę nad środkową Birmą. Zwykle jednak Sikong pozostawał w defensywie z powodu powtarzających się najazdów Szanów z północy. Królestwo Sikongu upadło w roku 1364, po splądrowaniu miasta Sikong przez szańskich najeźdźców z Mogaung.
W roku 1364 założone przez Thadominbyę królestwo Ava zajęło miejsce królestw Sikongu i Pinya zostając największym królestwem środkowej Birmy na następnych ponad 150 lat.
Początki
edytujThihathu, współregent Myinsaing, skonsolidował swoją władzę nad środkową Birmą w kwietniu 1300 r. i przeniósł swą stolicę do Pinya w lutym 1313. Trzy lata później, 16 maja 1315 r. (12. dnia Przybywania Księżyca miesiąca Nayon 677 ME)[1] jego najstarszy syn Sawyun przeniósł się do Sikongu i przejął władzę nad zachodnią częścią królestwa ojca. Sawyuna oburzyła decyzja króla o ustanowieniu adoptowanego syna, Uzany, księciem koronnym z pominięciem naturalnego potomka[2][3]. Chociaż Sawyun nominalnie pozostawał lojalny wobec ojca, po śmierci Thihathu w 1325 r. obydwa królestwa formalnie rozdzieliły się, przy czym Pinya sprawowała władzę nad środkową Birmą na wschód od rzeki Irawadi, a Sikong na zachód od niej[3].
Rywalizacja z królestwem Pinya i najazdy Szanów
edytujSawyun umarł w 1327 r., a jego następcą został Tarabya I, wódz Szanów[4]. W następnych latach obydwa rywalizujące królestwa podejmowały od czasu do czasu działania wojenne przeciwko sobie, jednak żadna ze stron nie mogła uzyskać przewagi, gdyż bardziej angażowały je najazdy Szanów z północy. Najazdy te, zwłaszcza te wychodzące z księstwa Mogaung, nasiliły się pod koniec lat 50. XIV w.[3][5] Aby poradzić sobie z problemem tych najazdów, na początku lat 60. król Minbyauk Thihapate, sam będący wodzem Szanów, ustanowił swojego pasierba Thadominbyę gubernatorem Tagaung, na granicy z państwami Szanów na północy.
Upadek królestwa Sikongu
edytujW 1364 r. siły Mogaung w sojuszu z rywalizującym z Sikongiem królestwem Pinya zaatakowały jego terytorium. (W rzeczywistości, prawie cały ciężar walk spadł na barki wojsk Mogaung). Szańscy najeźdźcy zajęli Tagaung i Thadominbya z dużym trudem ratował się ucieczką. Za utratę Tagaung Minbyauk ukarał Thadominbyę więzieniem. Wkrótce jednak sam Minbyauk zbiegł z Sikongu, gdy w kwietniu tego samego roku (miesiąc Kason 726 ME) miasto zostało zdobyte przez siły Mogaung. Gdy żołnierze Mogaung opuścili Sikong, jego mieszkańcy skupili się wokół Thadominbyi, który kazał zabić Minbyauka[2].
Przypisy
edytujBibliografia
edytuj- Maung Htin Aung: A History of Burma. Nowy Jork i Londyn: Cambridge University Press, 1967. (ang.).
- Victor B. Lieberman: Strange Parallels: Southeast Asia in Global Context, c. 800–1830, volume 1, Integration on the Mainland. Cambridge University Press, 2003. ISBN 978-0-521-80496-7. (ang.).
- Lt. Gen. Sir Arthur P. Phayre: History of Burma. Wyd. 1967. Londyn: Susil Gupta, 1883. (ang.).
- Królewska Komisja Historyczna Birmy: Hmannan Yazawin. Wyd. 2003. T. 1–3. Rangun: Ministry of Information, Myanmar, 1832. (birm.).
- Than Tun, History of Burma: A.D. 1300–1400, t. XLII, grudzień 1959 (ang.).