Kazimierz Bigda
Kazimierz Bronisław Bigda (ur. 4 grudnia 1894 w Husiatynie, zm. 19 lipca 1962[1] w Kole) – porucznik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
| |
 porucznik piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
1 Pułk Piechoty Legionów, |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa, |
| Odznaczenia | |
 
| |
Życiorys
edytujUrodził się jako syn Michała i Bronisławy, z domu Kusznir. W 1912 ukończył C. K. II Gimnazjum w Tarnopolu z polskim językiem wykładowym[2]. Należał do Drużyn Strzeleckich w Tarnopolu w latach 1912–1914.
Po wybuchu I wojny światowej służył w armii austriackiej od sierpnia 1914 do października 1918. Od 2 listopada 1918 w Wojsku Polskim, w 1, potem w 5 pułku piechoty Legionów. Podczas wojny polsko-ukraińskiej 1918–1919 uczestniczył w obronie Lwowa.
W czasie wojny polsko-bolszewickiej służył w 1 pp Leg. (w kampanii łotewskiej). 3 lutego 1920 okazał męstwo podczas ataku na wsie Borkujce, Rzecze i Latyszenki, za co otrzymał Order Virtuti Militari. 20 czerwca 1920 został ranny pod Białką-Suchą Wolą na Ukrainie.
Po zakończeniu wojny został przydzielony do 5 pułku Strzelców Podhalańskich.
Ukończył studia prawnicze na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie w 1923. Pracował w administracji państwowej w Tarnopolu, Wieluniu, Kole i Chodzieży.
W 1934 roku był przydzielony do kadry oficerów rezerwy 37 pułku piechoty w stopniu porucznika z PKU Konin.
Po wybuchu II wojny światowej podczas kampanii wrześniowej uczestniczył w obronie Warszawy. Podczas okupacji niemieckiej 1939–1945 przebywał na terenie Generalnego Gubernatorstwa. Po wojnie ponownie pracował w administracji państwowej w Kole.
Był żonaty, miał syna Tadeusza (ur. 1918, zm. 1943 w Majdanku) i córkę Irenę, po mężu Kotecka (ur. 1921). Został pochowany na cmentarzu rzymskokatolickim w Kole[3].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari Nr 4788 (1921)[4]
- Krzyż Walecznych – trzykrotnie
Przypisy
edytuj- ↑ Izabela Kowalska, Irena Sawicka, 2002: "Kampania wrześniowa 1939: bibliografia, Tom 2, Centralna Biblioteka Wojskowa
- ↑ Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum II. z językiem wykładowym polskim w Tarnopolu za rok szkolny 1911/12. Tarnopol: 1912, s. 60, 75.
- ↑ Nekropolia kolska [online], www.nekropolia.kolo.pl [dostęp 2023-09-14].
- ↑ Dekret Wodza Naczelnego L. 3393 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 41, s. 1606)
Bibliografia
edytuj- Rocznik Oficerski 1923 - Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1923, str. 389, 502;
- Rocznik Oficerski 1924 - Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1924, str. 335, 441;
- Rocznik Oficerski Rezerw - Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1934, str. 16,484, 846;
- Magdalena Lajszner: Kawalerowie Virtuti Militari 1792-1945. T. T. II (1914-1921) Cz. 2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej, 1993, s. 18. ISBN 83-900510-0-1.