Jerzy Narymuntowicz
Jerzy Narymuntowicz (łac. Georgius, ukr. Юрій Наримунтович, lit. Jurgis Narimantaitis; ur. ok. 1326, być może niedługo wcześniej, zm. 1398 lub wkrótce potem) – książę litewski na Bełzie (dowodnie w latach 1352–1377 i prawdopodobnie 1382–1387) i Chełmie (dowodnie w latach 1359–1377), następnie prawdopodobnie na Pińsku (w latach 90. XIV w.), najpewniej trzeci w kolejności syn Narymunta, z dynastii Giedyminowiczów[1].
| |
| książę bełski | |
| Okres | |
|---|---|
| Poprzednik | |
| Następca |
Władysław Opolczyk jako namiestnik węgierski |
| książę chełmski | |
| Okres | |
| Poprzednik | |
| Następca |
Jerzy Daniłowicz Ostrogoski |
| Dane biograficzne | |
| Dynastia | |
| Data urodzenia |
ok. 1326, być może niedługo wcześniej |
| Data śmierci |
1398 lub wkrótce potem |
| Ojciec | |
Życiorys
edytujW 1352 r. Jerzy Narymuntowicz skutecznie bronił Bełz przeciwko wojskom polsko-węgierskim Ludwika I, którego zwierzchność jednak formalnie uznał. Na mocy rozejmu Jerzy otrzymał Krzemieniec, który miał być kondominium polsko-litewskim. W 1366 r. jako książę bełski i chełmski uznał się wasalem króla polskiego Kazimierza III, od którego otrzymał zajęte przez Polaków księstwo chełmskie. Po śmierci króla Jerzy Narymuntowicz zerwał stosunki z Polską (1370). W 1376 wziął udział w wyprawie Kiejstuta i Lubarta, która spustoszyła Małopolskę, docierając pod Sandomierz i Tarnów. W następnym roku jednak w wyniku karnej wyprawy wojsk Ludwika Węgierskiego utracił swoje posiadłości, otrzymując jedynie włość lubaczowską. W l. 1378-79 przebywał na Węgrzech. W miesiącach zimowych 1379/1380 Jerzy, który pozostawał w opozycji do Ludwika, przebywał krótko w Nowogrodzie Wielkim, być może wysłany tam przez wielkiego księcia litewskiego Jagiełłę, by objąć, być może na podstawie układów ojca Narymunta z miastem z 1333, swoje prawdopodobne patrymonium[2]. Chociaż mieszczanie dobrze przyjęli księcia, to jednak pozostali wierni księciu moskiewskiemu, zmuszając go do wysłania poselstwa do Moskwy (na czele z władyką Aleksym)[3]. W 1386 r. uczestniczył w ceremonii koronacji Władysława Jagiełły w Krakowie. W 1388 przeszedł na stronę Krzyżaków. Od 1392 związany z Witoldem.
Niekiedy przyjmuje się, że podpisał traktat pokojowy na wyspie Salin jako Jerzy Nos Wasylewicz Narymuntowicz, książę piński.
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ J. Tęgowski, Jerzy, [w:] Pierwsze pokolenia Giedyminowiczów, Poznań–Wrocław 1999, s. 34–37.
- ↑ J. Tęgowski, Jerzy, [w:] Pierwsze pokolenia Giedyminowiczów, Poznań–Wrocław 1999, s. 35 i przyp. 103; K. Krupa, Książęta litewscy w Nowogrodzie Wielkim do 1430 roku, „Kwartalnik Historyczny” 100, 1993, 1, s. 35; L. Podhorodecki, Kulikowe Pole 1380, wyd. 2, Warszawa 2008, s. 88: błędnie określony bratem przyrodnim Jagiełły.
- ↑ L. Podhorodecki, Kulikowe Pole 1380, wyd. 2, Warszawa 2008, s. 88.
Linki zewnętrzne
edytuj- Jerzy Narymuntowicz, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2012-06-06].