Wikipedia

Jerzy Modrzewski

polski oficer

Jerzy Modrzewski (ur. 25 czerwca 1924 w Warszawie, zm. 1 lutego 2022 tamże[1]) – generał dywizji Wojska Polskiego, prof. dr hab. inż. niezawodności, technologii budowy maszyn, transportu, trybologii.

Jerzy Modrzewski
generał dywizji generał dywizji
Data i miejsce urodzenia

25 czerwca 1924
Warszawa

Data i miejsce śmierci

1 lutego 2022
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

1944–1990

Siły zbrojne

Armia Krajowa
ludowe Wojsko Polskie

Stanowiska

komendant Wojskowego Instytutu Techniki Pancernej i Samochodowej, szef Służby Czołgowo-Samochodowej MON, zastępca Głównego Inspektora Techniki – szef badań i rozwoju techniki wojskowej

Późniejsza praca

wiceminister przemysłu maszynowego

Odznaczenia
Order Sztandaru Pracy I klasy Order Sztandaru Pracy II klasy Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski Medal 30-lecia Polski Ludowej Medal 40-lecia Polski Ludowej Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Zasłużony dla Warszawy

Życiorys

edytuj

Podczas okupacji należał do Szarych Szeregów, ZWZ i AK. Uczył się na tajnych kompletach i uzyskał maturę i dyplom technika mechanika samochodowego. Od połowy sierpnia 1944 roku brał udział w powstaniu warszawskim w rejonie Kampinosu, dokąd dotarł samotnie przepływając Wisłę. Został przydzielony do oddziału desantowego „Kościuszkowców” w końcowej fazie walk na Czerniakowie. 23 września przeprawił się na praski brzeg Wisły. Po kilku tygodniach wstąpił do ludowego Wojska Polskiego i został przydzielony do 9 Pułku Piechoty 3 Dywizji Piechoty im. Romualda Traugutta. W 1945 był elewem Oficerskiej Szkoły Artylerii w Chełmie i Olsztynie, po ukończeniu której 11 listopada 1945 został promowany do stopnia podporucznika w korpusie oficerów artylerii. Po promocji został dowódcą plutonu w 55 Pułku Artylerii Lekkiej w Olsztynie, a następnie komendantem dywizyjnej szkoły podoficerskiej w 15 Dywizji Piechoty. W 1946 został instruktorem plutonu szkoleniowego, a następnie dowódcą kompanii w 38 Transportowo-Szkolnej Kompanii Samochodowej, a w 1947 adiutantem w 1 Okręgowym Batalionie Samochodowym. W 1947 został skierowany czasowo do Departamentu Personalnego Ministerstwa Obrony Narodowej, gdzie został pomocnikiem kierownika sekcji. W październiku 1950 ukończył Wydział Mechaniczno-Samochodowy Wyższej Szkoły Inżynierskiej im. Hipolita Wawelberga i Stanisława Rotwanda. Następnie służył w delegaturze Oddziału VIII Technicznego Sztabu Generalnego WP w Instytucie Motoryzacji oraz jako kierownik Stacji Doświadczalno-Badawczej Sprzętu Motoryzacyjnego. W latach 1951–1965 był zastępcą komendanta i komendantem Poligonu (od 1956 – Ośrodka) Naukowo-Badawczego Sprzętu Pancernego i Motoryzacji w Sulejówku. W 1965 kierowany przez niego ośrodek został podniesiony do rangi instytutu pod nazwą Wojskowy Instytut Techniki Pancernej i Samochodowej.

W 1958 ukończył studia wyższe i otrzymał dyplom magistra inżyniera na Wydziale Wojsk Pancernych i Samochodowych Wojskowej Akademii Technicznej w Warszawie. W 1967 został doktorem nauk technicznych w Instytucie Podstawowych Problemów Techniki Polskiej Akademii Nauk, a w 1974 doktorem habilitowanym na mocy uchwały Rady Naukowej Wydziału Techniczno-Mechanicznego Politechniki Poznańskiej.

29 września 1966 roku na mocy uchwały Rady Państwa PRL otrzymał nominację na stopień generała brygady. Nominację wręczył mu w Belwederze przewodniczący Rady Państwa PRL Edward Ochab. W październiku 1966 został szefem Służby Czołgowo-Samochodowej MON. W lipcu 1968 został przeniesiony do Sztabu Generalnego WP na stanowisko zastępcy Głównego Inspektora Planowania i Techniki WP (gen. Zbigniewa Nowaka) do spraw techniki. Po utworzeniu Głównego Inspektoratu Techniki WP (jako odrębnej instytucji centralnej MON) w czerwcu 1974 został zastępcą Głównego Inspektora Techniki WP – szefem badań i rozwoju techniki wojskowej. W październiku 1975 awansowany do stopnia generała dywizji. Nominację wręczył mu 10 października 1975 w Belwederze I sekretarz Komitetu Centralnego PZPR Edward Gierek. 22 czerwca 1978 Rada Państwa nadała mu tytuł profesora nauk technicznych.

W kwietniu 1978 urlopowany z WP (z prawem do noszenia munduru) w związku z powołaniem na stanowisko wiceministra przemysłu maszynowego do spraw produkcji obronnej[2] (stanowisko to zajmował do lipca 1991). 28 listopada 1990 przeszedł w stan spoczynku.

Był przewodniczącym Komitetu Redakcyjnego wydanej dwukrotnie Encyklopedii techniki wojskowej (1978 oraz 1987)[3]. Był także członkiem Komitetów Naukowych Polskiej Akademii Nauk, m.in. Komitetu Metalurgii PAN (1968–1978) oraz Komitetu Budowy Maszyn PAN (1968–1978). W latach 1976–1981 był członkiem Prezydium Rady Głównej Naczelnej Organizacji Technicznej. Od 1995 był członkiem Akademii Inżynierskiej w Polsce. Członek honorowy Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Mechaników Polskich (SIMP). Zastępca Przewodniczącego Rady Naukowej Instytutu Metalurgii i Inżynierii Materiałowej im. Aleksandra Krupkowskiego Polskiej Akademii Nauk – IMIM PAN w Krakowie. Na emeryturze był samodzielnym pracownikiem naukowym Wojskowego Instytutu Techniki Pancernej i Samochodowej w Sulejówku oraz Wojskowego Instytutu Technicznego Uzbrojenia. Był członkiem Związku Powstańców Warszawskich.

Dorobek naukowy

edytuj

Był posiadaczem dwóch patentów. Wypromował sześciu doktorów. Autor około 150 prac naukowych dotyczących niezawodności, techniki specjalnej i inżynierii materiałowej. Kierował kilkunastoma krajowymi i międzynarodowymi zespołami badawczo-konstrukcyjnymi[4].

Nagrody

edytuj
  • Nagroda Komitetu Nauki i Techniki za prace w dziedzinie uzbrojenia (1966)
  • Nagroda Ministra Przemysłu I stopnia (zespołowa) za rozwój samochodów „Star”
  • Nagroda MON I i II stopnia za prace konstrukcyjno-technologiczne w dziedzinie uzbrojenia (1975, 1978)
  • Nagrody Ministra Przemysłu za prace technologiczne i wdrożeniowe

Ordery i odznaczenia

edytuj

Otrzymał m.in. następujące ordery i odznaczenia[5]:

Przypisy

edytuj
  1. ↑ Jerzy Modrzewski - nekrolog [online], nekrologi.wyborcza.pl [dostęp 2022-02-05].
  2. ↑ Biuletyn Informacji Publicznej Instytutu Pamięci Narodowej [online], katalog.bip.ipn.gov.pl [dostęp 2021-07-26].
  3. ↑ Modrzewski 1978 ↓.
  4. ↑ Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990 t. II: I–M, Toruń 2010, s. 532–534
  5. ↑ Jerzy Modrzewski – nekrolog [online], nekrologi.wyborcza.pl [dostęp 2022-02-05].
  6. ↑ Dziennik Urzędowy Wojewódzkiej Rady Narodowej w Olsztynie, nr 9, 30 czerwca 1972, s. 10.
  7. ↑ Żołnierz Wolności, 16 grudnia 1982, str. 1

Bibliografia

edytuj
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jerzy_Modrzewski&oldid=71670115”