Jan Łobodziński

Jan Łobodziński
	; Jan Łobodziński w 1935 roku
Data i miejsce urodzenia	29 maja 1897 ; Czchów
Data i miejsce śmierci	16 sierpnia 1983 ; Kraków
	Poseł V kadencji Sejmu (II RP)
Okres	od 6 listopada 1938; do 2 października 1939
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Jan Łobodziński (ur. 29 maja 1897 w Czchowie, zm. 16 sierpnia 1983 w Krakowie) – polski menedżer, działacz społeczny i spółdzielczy, polityk, poseł na Sejm w II RP.

Życiorys

Rodzina

Był synem Józefa i Marii z domu Łagosz. Ożenił się z Heleną Słabówną. Mieli córkę, Zofię Łobodzińską-Rolle i synów: Władysława i Andrzeja^[1].

Wykształcenie

Ukończył Szkołę Wydziałową im. ks. Stanisława Konarskiego w Brzesku, Akademię Handlową w Krakowie (1916–1919) oraz kursy rachunkowości (około 1916 roku)^[1].

I wojna światowa

W czasie I wojny światowej służył w Legionach Polskich od 1914 roku, początkowo w 2 pułku piechoty, później – komendzie placu w Sandomierzu, baonie uzupełniającym na froncie wołyńskim, w 3 kompanii I Brygady.

Został ciężko ranny w listopadzie 1915 w bitwie pod Wielkimi Niedźwiedziami nad Styrem, został zwolniony z wojska w 1916 roku jako inwalida wojenny.

W czasie wojny polsko-bolszewickiej był członkiem Komitetu Obrony Narodowej.

Dwudziestolecie międzywojenne

Po ukończeniu kursów rachunkowości państwowej i kursów dla kierowników sklepów Kółek Rolniczych przez wiele lat prowadził Spółdzielnię Inwalidów Wojennych w Nowym Sączu oraz spółdzielnię jajczarską. Później był dyrektorem domów wczasowych „Riwiera” i „Zgoda” w Krynicy.

W latach 1919–1925 był lustratorem sklepów Kółek Rolniczych, potem sekretarzem Okręgowego Towarzystwa Rolniczego w Nowym Sączu i wieloletnim radnym miejskim (od 1927 roku).

Od 1922 roku był działaczem Związku Inwalidów Wojennych RP. Był członkiem Zarządu Głównego, od 1933 roku – wiceprezesem, a następnie członkiem Zarządu Okręgowego w Krakowie i przewodniczącym Koła Powiatowego w Nowym Sączu. W 1925 roku został członkiem komisji rewizyjnej oddziału Związku Legionistów Polskich (w 1935 roku był wybrany na prezesa oddziału) i zarządu powiatowego Związku Strzeleckiego oraz sekretarzem Federacji Polskich Związku Obrońców Ojczyzny.

Praca w Sejmie

W III kadencji Sejmu (1930–1935) posłem z listy nr 1 (Bezpartyjny Blok Współpracy z Rządem) z okręgu wyborczego nr 44 (powiat nowosądecki i nowotarski) został Julian Smulikowski. Po jego śmierci (5 marca 1934 roku) Jan Łobodziński został zaprzysiężony na posła 13 marca 1934 roku. Pracował w komisji budżetowej.

W 1935 roku, w IV kadencji, został ponownie posłem wybranym 15 837 głosami z okręgu na 86 (powiaty: nowosądecki i nowotarski)^[2], reprezentował Obóz Zjednoczenia Narodowego. Pracował w komisji przemysłowo-handlowej. W Sejmie tej kadencji został wybrany do komisji specjalnej do rozważenia sprawy użycia broni przez wartowników cywilnych zatrudnionych w administracji wojskowej i w przedsiębiorstwach wojskowych (w marcu 1936 roku).

Został ponownie wybrany do Sejmu V kadencji (1938–1939) w tym samym okręgu wyborczym. W V kadencji pracował w komisjach: budżetowej (zastępca członka), pracy, przemysłowo-handlowej, zdrowia publicznego i opieki społecznej^[1].

II wojna światowa i po wojnie

W październiku 1939 roku został aresztowany przez Niemców, był więziony w Nowym Sączu i Tarnowie, 10 sierpnia 1940 roku został wysłany do obozu koncentracyjnego Sachsenhausen (nr obozowy 29354), gdzie przebywał do 2 maja 1945 roku.

Po wojnie był prezesem Związku Inwalidów Wojennych (w listopadzie 1945 roku został zatrudniony w Zarządzie Głównym tej organizacji w Warszawie) w Nowym Sączu i Krakowie, działał w Związku byłych Więźniów Politycznych (był prezesem jego Koła w Nowym Sączu, przewodniczącym Komisji Weryfikacyjnej Okręgu Krakowskiego). Przyczynił się do powstania bursy dla młodych inwalidów, Domu Dziecka na Kowańcu dla sierot po poległych, domu wypoczynkowego dla ociemniałych żołnierzy w Muszynie.

Był członkiem ZBoWiD (został wybrany na wiceprezesa Środowiska Więźniów Politycznych, sekretarza Klubu Sachsenhausen, w 1962–1964 – członka zarządu Okręgu, następnie sekretarza Okręgowej Komisji Rewizyjnej w Krakowie).

Należał do Stronnictwa Demokratycznego, od 1980 roku był wiceprezesem Obywatelskiego Komitetu Opieki nad Kopcem Józefa Piłsudskiego.

Pracował jako kierownik restauracji dworcowej „Wars” w Krakowie do przejścia na emeryturę w 1967 roku.

Od lat 60. był uczestnikiem prac konspiracyjnej Grupy „Oleandry” Związku Legionistów Polskich w Krakowie i Nowym Sączu, fundatorem m.in. tablic memoratywnych (Kościół Zwiastowania Najświętszej Maryi Panny w Krakowie, Kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa w Nowym Sączu, Zespół Kościelno-Klasztorny oo. Franciszkanów-Reformatów w Wieliczce).

W 1966 roku Rząd RP na uchodźstwie awansował Jana Łobodzińskiego do stopnia podporucznika^[1].

Ordery i odznaczenia

Krzyż Niepodległości (16 marca 1933)^[3]
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1965)
Złoty Krzyż Zasługi (11 listopada 1936)^[4]

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d Nota biograficzna na stronie Biblioteki Sejmowej. [dostęp 2012-06-01].
↑ Scriptor (opr.): Sejm i Senat 1935–1938 IV kadencja. Warszawa: nakładem Księgarni F. Hoesicka, 1936, s. 264.
↑ M.P. z 1933 r. nr 63, poz. 81 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
↑ M.P. z 1936 r. nr 263, poz. 469 „za zasługi na polu pracy społecznej”.

[BS-1] Nota biograficzna na stronie Biblioteki Sejmowej. [dostęp 2012-06-01].

[S-2] Scriptor (opr.): Sejm i Senat 1935–1938 IV kadencja. Warszawa: nakładem Księgarni F. Hoesicka, 1936, s. 264.

[3] M.P. z 1933 r. nr 63, poz. 81 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.

[4] M.P. z 1936 r. nr 263, poz. 469 „za zasługi na polu pracy społecznej”.

[1]

[2]

[3]

[4]