Język prawny – język, w którym formułowane jest prawo, a więc język przepisów i norm prawnych. Jest zawarty w tekstach prawnych – Konstytucji, ustawach, rozporządzeniach, dekretach (aktach normatywnych).

Język prawny jest odmianą języka naturalnego. Ma taką samą składnię, natomiast może się różnić w zakresie semantyki. Język prawny zawiera bowiem w sobie mocno rozbudowany i ściśle uporządkowany (co do zasady) aparat pojęciowy. Ułatwia on w miarę jednolitą interpretację języka prawnego, której dokonują osoby (organy) analizujące i stosujące prawo.

Język prawny jest językiem pierwszego stopnia (stopnia podstawowego). Natomiast wypowiedzi dotyczące tego języka formułowane są w języku prawniczym, będącym językiem drugiego stopnia (metajęzykiem).

Kategorie języka prawnego

edytuj

Wobec istnienia zasadniczych różnic pomiędzy przepisami prawa a normami prawnymi, w ramach języka prawnego rozróżnia się język przepisów prawa, oraz język norm prawnych.[1][2]

  • język przepisów prawa – jest równoważny językowi tekstów prawnych (zob. definicja powyżej) natomiast nie obejmuje niepisanych źródeł prawa, czyli prawa zwyczajowego i zwyczaju międzynarodowego. W większości dziedzin prawa źródła te nie mają większego znaczenia, ale jednak istnieją. Zaś w prawie międzynarodowym, zwyczaj międzynarodowy wciąż należy do podstawowych jego źródeł – jest źródłem „żywym”, wciąż powstają nowe normy zwyczajowe, a istniejące ewoluują. Z uwagi jednak na brak utrwalenia ich autentycznej treści w formie pisemnej, nie współuczestniczą one w języku przepisów prawa.
  • język norm prawnych – język wyrażeń o charakterze dyrektywnym, wskazujących wymagane sposoby zachowania, które powinny nastąpić w określonych sytuacjach faktycznych.

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Sławomira Wronkowska, Pojęcie prawa podmiotowego, 1974.
  2. Zygmunt Ziembiński, Le langage du droit, et le langage juridique, „Archives de Philosophie du Droit”, 1974.

Bibliografia

edytuj
  • B. Wróblewski, Język prawny i prawniczy, Kraków 1948.
  • J. Woleński, Język prawny w świetle metod analizy semantycznej, „Zeszyty Naukowe Uniwersytetu Jagiellońskiego. Prace Prawnicze”, z.31, 1967.
  • Z. Ziembiński, Le langage du droit, et le langage juridique, “Archives de Philosophie du Droit” 19, 1974.
  • T. Gizbert-Studnicki, Czy istnieje język prawny?, „Państwo i Prawo”, z.3, 1979.
  • A. Redelbach, S. Wronkowska, Z. Ziembiński, Zarys teorii państwa i prawa, Warszawa 1992, s. 186 i nast., ISBN 83-01-10426-0.
  • M. Zieliński, Języki prawne i prawnicze, w: Polszczyzna 2000. Orędzie o stanie języka na przełomie tysiącleci, red. W. Pisarek, Kraków 1999.
  • A. Malinowski, Polski język prawny. Wybrane zagadnienia, Warszawa 2006.