Józefina Pellegrini
Józefina Pellegrini, wł. Józefa Osiecka de domo Śliwińska 1° v. Przyłęcka (ur. 7 marca 1921 w Warszawie, zm. 9 grudnia 2001 tamże) – polska aktorka, piosenkarka i wróżbitka pochodzenia włoskiego.
 Pellegrini podczas występu w Teatrze Syrena (1970) | |
| Imię i nazwisko |
Józefa Śliwińska-Osiecka |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Zawód |
aktorka, piosenkarka |
| Współmałżonek |
Stefan Przyłęcki |
| Lata aktywności |
1942–2001 |
| Zespół artystyczny | |
| Teatr Syrena | |
| Odznaczenia | |
| |
Życiorys
edytujUrodziła się w 1921 jako Józefa Śliwińska, córka pułkownika Wojska Polskiego, dra med. Romualda Śliwińskiego (1876−1944) oraz Aleksandry Pellegrini-Śliwińskiej (1878−1947)[1]. Jej matka była nauczycielką wokalistyki, absolwentką petersburskiego konserwatorium muzycznego, prowadziła szkoły śpiewu w Warszawie i Sankt Petersburgu[2].
Karierę artystyczną rozpoczęła w czasie okupacji, występując w warszawskich kawiarniach. Przyjęła pseudonim artystyczny Józefina Pellegrini, modyfikując imię i przybierając nazwisko panieńskie matki.
W 1943 poślubiła reżysera teatralnego Stefana Przyłęckiego h. Zadora. Rok później, przed wybuchem powstania warszawskiego, przeprowadziła się z mężem do Zalesia Górnego, gdzie urodziła syna[1]. W 1945 przeniosła się do Łodzi, gdzie występowała w teatrzyku swojego ówczesnego męża Na Pięterku, w Gongu oraz w zespole Szarotki. Powróciła do Warszawy w 1948 i od kolejnego roku rozpoczęła karierę estradową. Zdała eksternistycznie egzamin na aktorkę dramatu i teatrów muzycznych[1] i urodziła drugiego syna.
Od 1954 występowała w żoliborskim Teatrze Estrady. Od 1957 przez kolejne trzydzieści lat była związana z Teatrem Syrena, od 1956 występowała też na deskach Teatru Buffo. Na przełomie lat 60. i 70. współpracowała z warszawskimi kabaretami. Wykonywała kuplety parodystyczne pisane na melodie ludowe (autorami tekstów byli Zdzisław Gozdawa i Wacław Stępień). W 1977 wystąpiła w roli piosenkarki w filmie Antyki (reż. Krzysztof Wojciechowski).
Na początku lat 50. poznała Wiktora Osieckiego, z którym nawiązała romans, na skutek czego rozwiodła się z mężem. Para pobrała się w 1959 i stanowiła małżeństwo do śmierci Osieckiego w 1977. Po śmierci drugiego męża, Pellegrini rzadko pojawiała się na scenie, angażując się bardziej w parapsychologię i astrologię. Była autorką książek o takiej tematyce, układała horoskopy do radia, telewizji, a przede wszystkim gazet.
Odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi i odznaką „Zasłużony Działacz Kultury”. Pochowana na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A21-3-3)[3].
Publikacje
edytuj- 1994: Czytanie losu
- 1996: Moje widzenie losu
Wspomnienia o artystce
edytuj- Hanka Bielicka: „Miała prześliczny głos w stylu włoskim – biła nas powodzeniem na głowę. Po prostu prawie żeśmy przy niej nie istnieli!"[4]
Przypisy
edytuj- ↑ a b c Karolina Chibowska: Józefina Pellegrini była macochą Agnieszki Osieckiej. Onet, 2021-01-25. [dostęp 2021-01-27].
- ↑ Skan wydania dziennika Hasło Łódzkie z 15 marca 1928. [dostęp 2021-01-27].
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
- ↑ Witold Filler, Gwiazdozbiór estrady polskiej, Warszawa: Philip Wilson, 1999, ISBN 83-7236-097-9, OCLC 831027538.
Linki zewnętrzne
edytuj- Józefina Pellegrini-Osiecka w bazie IMDb (ang.)
- Józefina Pellegrini-Osiecka w bazie Filmweb
- Józefina Pellegrini-Osiecka w bazie filmpolski.pl
- Józefina Pellegrini, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby) [dostęp 2021-04-09].