II Grupa Lotnicza
II Grupa Lotnicza – jednostka lotnictwa wojskowego utworzona na mocy rozkazu z dnia 20 grudnia 1918 roku z siedzibą w Krakowie.
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
1918 |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość |
Dowództwo Wojsk Lotniczych |
Formowanie i zmiany organizacyjne
edytujRozkazem Szefa Sztabu Generalnego nr 66 l.dz. 04159 z 20 grudnia 1918 powołano Dowództwo Wojsk Lotniczych z ppłk. pil. Hipolitem Łossowskim na czele, któremu podporządkowano między innymi Dowództwo II Grupy Lotniczej z m.p. Kraków. Grupa obejmowała zasięgiem Krakowski Okręg Generalny i posiadała w dyspozycji: II lotniczy batalion uzupełnień[a], 2 ruchomy park lotniczy[b], 5 eskadrę lotniczą w Krakowie, 6 eskadrę lotniczą w Przemyślu i 7 eskadrę lotniczą we Lwowie[1].
Grupa lotnicza była organem dowódczym i organizacyjnym. W skład dowództwa grupy lotniczej wchodził: dowódca, oficer sztabu, adiutant, referent do spraw technicznych oraz 9 podoficerów lub pracowników cywilnych. Rozkazem MSWojsk. z 6 września 1919 wprowadzono nowy etat dowództwa grupy. Liczba personelu pomocniczego została w nim znacznie zwiększona[2].
Dowódcą Grupy został kpt pil. Camillo Perini. W jej skład weszły 5 i 9 eskadra oraz od marca 1919 roku także 1 Wielkopolska eskadra polna[3]. 20 września 1919 roku II Grupa stacjonowała w Łucku na froncie wołyńskim, a w jej skład wchodziły:
II dywizjon lotniczy
edytujReorganizacja lotnictwa bojowego wiosną 1920 przemianowała grupy lotnicze na dywizjony oraz zniosła numerację odrębną eskadr wielkopolskich i francuskich. Wszystkie istniejące w kraju eskadry otrzymały numerację porządkową od 1 do 21 (bez 20)[4]. W kwietniu 1920 roku grupa przeorganizowana została w II dywizjon lotniczy[3]. Dywizjon stacjonował wtedy w Zwiahelu, a w jego skład weszły: 2. i 9. eskadry wywiadowcze oraz 7 eskadra myśliwska[5].
W czerwcu 1920 roku dywizjon składał się z:
- 2 eskadra wywiadowcza
- 9 eskadra wywiadowcza
- 7 eskadra myśliwska
- 14 eskadra wywiadowcza
- 19 eskadra myśliwska
Operował wówczas na froncie ukraińskim wspierając armie 2 i 3. Dowódcą był mjr pil. Camillo Perini.
W sierpniu 1921 roku II Dywizjon Wywiadowczy składający się z 6 eskadry i 14 eskadry wszedł w skład 2 pułku lotniczego w Krakowie[6].
Uwagi
edytuj- ↑ Lotnicze bataliony uzupełnień składały się 2-3 kompanii w których szkolono żołnierzy dla jednostek lotniczych, obsługi parków i magazynów instytucji lotniczych. Żołnierze trafiali do nich w drodze naboru z Głównego Urzędu Zaciągu oraz przeniesienia z innych rodzajów broni[1].
- ↑ Zadaniem ruchomych parków lotniczych była obsługa techniczna eskadr lotniczych, tj. przechowywanie płatowców rezerwowych i ich części zapasowych, materiałów pędnych i smarów oraz remont bieżący samolotów[1].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c Pawlak 1989 ↓, s. 30.
- ↑ Wyszczelski 2006 ↓, s. 154.
- ↑ a b Hoff 2005 ↓, s. 23.
- ↑ Pawlak 1989 ↓, s. 45.
- ↑ Tarkowski 1991 ↓, s. 53.
- ↑ Pawlak 1989 ↓, s. 146.
Bibliografia
edytuj- Krzysztof Hoff: Skrzydła Niepodległej. O wielkopolskim lotnictwie w okresie Drugiej Rzeczypospolitej. Poznań: Wielkopolskie Muzeum Walk Niepodległościowych, 2005. ISBN 83-921347-0-2.
- Jerzy Pawlak: Polskie eskadry w latach 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1989. ISBN 83-206-0760-4.
- Marian Romeyko (red.): Ku czci poległych lotników. Księga pamiątkowa. Warszawa: Wydawnictwo Komitetu Budowy Pomnika ku Czci Poległych Lotników, 1933.
- Krzysztof Tarkowski: Lotnictwo polskie w wojnie z Rosją Sowiecką 1919–1920. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1991. ISBN 83-206-0985-2. OCLC 69498511.
- Lech Wyszczelski: Wojsko Polskie w latach 1918–1921. Warszawa: Wydawnictwo Nerito, 2006. ISBN 83-89729-56-3.