Henryk Kawecki
Henryk Kawecki (ur. 12 maja 1886 w Warszawie, zm. 19 stycznia 1942 tamże) – polski prawnik, polityk, podsekretarz stanu w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych (1935–1937), senator RP IV kadencji (1935–1938), członek loży wolnomularskiej w Warszawie w czasach II Rzeczypospolitej[1].
| |
| Data i miejsce urodzenia |
12 maja 1886 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
19 stycznia 1942 |
| Senator IV kadencji (II RP) | |
| Okres |
od 1935 |
| Odznaczenia | |
       
| |
Życiorys
edytujWykształcenie
edytujUkończył szkołę realną w Warszawie i studia prawnicze na uniwersytecie w Dorpacie[2].
Działalność niepodległościowa
edytujW początkowej fazie I wojny światowej (1915–1916) służył w Straży Obywatelskiej w Warszawie. Od 15 czerwca 1918 roku był członkiem Polskiej Organizacji Wojskowej (pracował w Komendzie Naczelnej POW do 11 listopada 1918 roku). W latach 1918–1921 służył w Adiutanturze Generalnej WP, a następnie w sztabie ścisłym Wodza Naczelnego[2]. Uczestniczył w walkach pod Radzyminem.
1 marca 1921 roku został na własną prośbę zwolniony do rezerwy (w stopniu podporucznika)[3].
Praca zawodowa
edytujPo ukończeniu studiów został aplikantem w Warszawie. W 1921 roku został szefem służby bezpieczeństwa Litwy Środkowej. 16 kwietnia 1925 roku jako były podinspektor Policji Państwowej został mianowany urzędnikiem VI stopnia służbowego[4]. Od kwietnia 1926 roku był zastępcą naczelnika, a później naczelnikiem (od lutego 1927 roku) Wydziału Bezpieczeństwa Ministerstwa Spraw Wewnętrznych. Od 21 stycznia do 28 sierpnia 1930 roku był Komisarzem Rządu na m.st. Warszawę. W marcu 1931 roku został dyrektorem Departamentu Organizacyjnego MSW, następnie dyrektorem Gabinetu Ministra i dyrektorem Departamentu Politycznego. Odegrał kluczową rolę w zwerbowaniu agenta Józefa Mützenmachera. W okresie od 18 września 1935 do 5 lutego 1937 roku był podsekretarzem stanu do spraw administracyjnych w MSW[5], a następnie dyrektorem departamentów personalnych w MSW i URM (do 1939 roku)[3].
W 1935 roku został senatorem IV kadencji (1935–1938) powołanym przez Prezydenta RP Ignacego Mościckiego[6].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (19 marca 1937)[7][8]
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (9 listopada 1932)[9]
- Krzyż Niepodległości (25 lipca 1933)[10]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (10 listopada 1928)[11]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1923)[12]
- Złoty Krzyż Zasługi (11 stycznia 1928)[13][3]
- Order Krzyża Orła II klasy (Estonia, 1934)[14]
- Order Krzyża Orła III klasy (Estonia, 1933)[14]
Życie prywatne
edytujBył synem Józefa i Wiktorii z Wilkowskich. Ożenił się z Marią Tarnogórską[3].
Był członkiem masońskiej Wielkiej Loży Narodowej Polski (Warszawa). Jednocześnie (?)[3] był członkiem loży „Św. Graala” (Jurysdykcja, następnie Federacja Polska Zakonu Powszechnego Zjednoczonego Wolnomularstwa „Le Droit Humain” w Warszawie)[3].
Przypisy
edytuj- ↑ Ludwik Hass, Ambicje, rachuby, rzeczywistość. Wolnomularstwo w Europie Środkowo-Wschodniej 1905–1928, Warszawa 1984, s. 232.
- ↑ a b Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Główna Księgarnia Wojskowa, 1938, s. 329. reprint Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, Warszawa, 1984
- ↑ a b c d e f Biblioteka sejmowa – Parlamentarzyści RP. [dostęp 2012-05-18].
- ↑ Dział personalny. Ruch służbowy w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych. 355. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Wewnętrznych”, s. 35, Nr 2 z 1 lipca 1925.
- ↑ Ustąpienie wicem. Kaweckiego. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 29 z 7 lutego 1937.
- ↑ Scriptor (opr.): Sejm i Senat 1935–1938 IV kadencja. Warszawa: nakładem Księgarni F. Hoesicka, 1936, s. 436.
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 95 „za wybitne zasługi w służbie państwowej”.
- ↑ Sen. Henryk Kawecki otrzymał Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 80 z 10 kwietnia 1937.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 259, poz. 295 „za zasługi na polu administracji państwowej”.
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 171, poz. 208 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 631 „za zasługi nad usprawnieniem służby bezpieczeństwa publicznego”.
- ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 34.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 12, poz. 13 „za zasługi położone w dziedzinie organizacji służby bezpieczeństwa publicznego”.
- ↑ a b Eesti tänab 1919–2000, Tallinn: Eesti Vabariigi Riigikantselei, 2000, s. 152–155, ISBN 9985-60-778-3 [dostęp 2014-10-23] [zarchiwizowane z adresu 2011-08-27] (est.).