Halina Piękoś-Mirek
Halina Maria Piękoś-Mirek, również Halina Piękoś-Mirkowa (ur. 15 lipca 1939 w Cieszynie, zm. 7 kwietnia 2013) – polska botaniczka, profesor dr hab. specjalizująca się w fitogeografii, ochronie przyrody i taksonomii. Wraz z mężem Zbigniewem autorka licznych publikacji naukowych, w tym podstawowych dzieł dotyczących flory Polski i jej ochrony.
| Państwo działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
15 lipca 1939 |
| Data śmierci |
7 kwietnia 2013 |
| Profesor dr hab. nauk biologicznych | |
| Alma Mater | |
| Habilitacja |
26 września 1994 – biologia |
| Profesura |
4 listopada 1999 |
Życiorys
edytujUrodziła się w 15 lipca 1939 w Cieszynie. Ojciec był sędzią i adwokatem, a jej młodszym bratem był późniejszy pianista i profesor Wiesław Piękoś. Po wojnie rodzina przeprowadziła się do Krakowa. Uczęszczała do Szkoły Podstawowej im. A. Mickiewicza i IX Liceum Ogólnokształcącego im. J. Joteyki. Do tej samej klasy chodziły Anna Pacyna i Róża Rajchel (które później także zostały botaniczkami i dr. hab.)[1]. W 1962 ukończyła studia na Uniwersytecie Jagiellońskim[2]. Została stażystką, a następnie asystentką w Katedrze Systematyki i Geografii Roślin, której kierownikiem był prof. Bogumił Pawłowski. W 1965 w ślad za profesorem przeniosła się do Instytutu Botaniki PAN. W swoich badaniach naukowych zajmowała się roślinami górskimi, w szczególności roślinnością Tatr[1].
Od 1977 była kierownikiem Tatrzańskiej Stacji Terenowej Instytutu Ochrony Przyrody PAN oraz Górskiego Ogrodu Botanicznego w Zakopanem[1][3]. Była kierownikiem Zakładu Ochrony Szaty Roślinnej IOP PAN[1].
W 1986, wraz z mężem Zbigniewem, odkryła w kotle Wielkiej Świstówki nad Wantulami unikatowe – jedyne w całych Karpatach – stanowisko nerecznicy Villara, oddalone o ponad 500 km od głównego zasięgu rośliny. Położone na wysokości 1360 m n.p.m. stanowisko uległo zniszczeniu w 1997[1][4].
26 września 1994 uzyskała habilitację na podstawie pracy Taksonomia Dryopteris na Wydziale Biologii i Nauk o Ziemi UJ. 4 listopada 1999 uzyskała tytuł profesora nauk biologicznych. Specjalizowała się w fitogeografii, ochronie przyrody i taksonomii[2].
W 2007 odznaczona Medalem im. Władysława Szafera[5]. Była autorką ponad 300 publikacji naukowych, bardzo często pisanych z mężem[1][6], w tym podstawowych dzieł dotyczących flory Polski i jej ochrony, m.in. Polskiej czerwonej księgi roślin i Czerwonej księgi Karpat Polskich[3].
Była członkiem krajowych i zagranicznych towarzystw naukowych, a także członkiem rad redakcyjnych wielu czasopism[1].
Zmarła 7 kwietnia 2013. Została pochowana na cmentarzu Rakowickim[3].
Życie prywatne
edytujW 1976 wyszła za mąż za botanika Zbigniewa Mirka (ur. 1951)[1].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e f g h Anna Pacyna, Profesor dr hab. Halina Piękoś-Mirkowa [online], botany.pl [dostęp 2019-05-14] [zarchiwizowane z adresu 2021-04-19].
- ↑ a b Halina Maria Piękoś-Mirek, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2020-02-02].
- ↑ a b c Pożegnanie Pani Profesor Haliny Piękoś-Mirkowej [online], pbsociety.org.pl [dostęp 2019-05-14].
- ↑ Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa: Czerwona księga Karpat Polskich. Kraków: Instytut Botaniki PAN, 2008. ISBN 978-83-89648-71-6.
- ↑ Medal im. Prof. Władysława Szafera [online], pbsociety.org.pl [dostęp 2019-05-14].
- ↑ Mirek Zbigniew [online], botany.pl [dostęp 2019-05-14] [zarchiwizowane z adresu 2019-05-14].