Francesco Mancini

Francesco Mancini (ur. 16 stycznia 1672 w Neapolu, zm. 22 września 1737 tamże) – włoski kompozytor i organista, przedstawiciel szkoły neapolitańskiej w muzyce.

Francesco Mancini

Data i miejsce urodzenia	16 stycznia 1672 Neapol
Pochodzenie	włoskie
Data i miejsce śmierci	22 września 1737 Neapol
Instrumenty	organy
Gatunki	muzyka poważna, muzyka barokowa
Zawód	kompozytor, organista

Życiorys

W roku 1688 rozpoczął naukę gry na organach w Conservatorio Santa Maria della Pietà dei Turchini. Po ukończeniu studiów pełnił tam funkcję organisty do ok. 1702 roku. W tym właśnie roku dał się poznać jako kompozytor, pisząc swoją pierwszą operę Ariovisto. Po wyjeździe Alessandra Scarlattiego w 1703 roku starał się bezskutecznie o posadę nadwornego kompozytora i dyrygenta na dworze neapolitańskim, ostatecznie w 1704 roku został zatrudniony jako pierwszy organista. Po zwycięstwie Austrii w 1707 roku w wojnie hiszpańsko-austriackiej o sukcesję w Neapolu, skomponował Te Deum. W nagrodę 5 grudnia 1707 został mianowany nadwornym kompozytorem, zastępując G. Veneziano. Jednak już listopadzie 1708 nowy austriacki wicekról, kardynał Grimani wezwał na dwór Neapolu z Rzymu A. Scarlattiego. Mancini został jego asystentem, otrzymując pełne wynagrodzenie oraz przywilej objęcia stanowiska po śmierci A. Scarlattiego. Oprócz obowiązków na dworze Mancini pełnił w latach 1720–1735 funkcję dyrektora muzycznego Conservatorio di Santa Maria di Loreto. Po śmierci A. Scarlattiego został ponownie dyrektorem w kaplicy królewskiej. W roku 1734 francuskie wojska Karola III Hiszpańskiego zajęły Neapol. Mancini udał się do Aversy, by złożyć hołd nowemu władcy. Karol pozwolił Manciniemu dalej pełnić swoje obowiązki na dworze. W 1735 roku Mancini dostał udaru, który go częściowo sparaliżował. Wkrótce po tym wydarzeniu władze konserwatorium zwolniły go z obowiązków i zatrudniły na jego stanowisko Giovanniego Fischiettiego. Mancini piastował swoje stanowisko na dworze do końca życia, jednak większość jego obowiązków przejął jego asystent Domenico Sarro.

Opery

• Ariovisto (Neapol, 1702)
• Lucio Silla (Neapol, 1703)
• La costanza nell’honore (Neapol, 1704)
• Gli amanti generosi (Neapol, 1705)
• La serva favorita (Neapol, 1705)
• Alessandro il Grande in Sidone (Neapol, 1706)
• Turno Aricino (Neapol, 1708)
• Engelberta o sia La forza dell’innocenza (Neapol, 1709; wspólnie z Antonio Orefice)
• Hydaspe [Idaspe] fedele (Londyn, 1710)
• Mario fuggitivo (Neapol, 1710)
• Selim re d’Ormuz (Neapol, 1712)
• Artaserse re di Persia (Neapol, 1713)
• Il Gran Mogol (Neapol, 1713)
• Il Vincislao (Neapol, 1714)
• Alessandro Severo (Rzym, 1718)
• La fortezza al cimento (Neapol, 1721)
• Il Trajano (Neapol, 1723)
• Orontea (Neapol, 1729)
• Alessandro nelle Indie (Neapol, 1732)
• Don Aspremo (Neapol, 1733)
• Demofoonte (Neapol, 1735; Akt I D. Sarro, Akt II F. Mancini, Akt III L. Leo)

Oratoria

• Dolorose canzioni (Neapol, 1698)
• La notte glorioso (Neapol, 1701)
• L’Arco del Testamento in Gerico (Neapol, 1702)
• Il genere umano in catene (Siena, 1708)
• Santa Elia profeta (Neapol, ok. 1733)

Bibliografia

• Manfred Bukofzer, Muzyka w epoce baroku, PWN, Warszawa 1970.
• Józef Chomiński, Krystyna Wilkowska-Chomińska, Historia Muzyki, cz. I, PWM, Kraków 1989.
• Danuta Szlagowska, Muzyka baroku, Akademia Muzyczna w Gdańsku, Gdańsk 1998.