Egon Eiermann
Egon Eiermann (właściwie Egon Fritz Wilhelm Eiermann, ur. 29 września 1904 w Neuendorfie koło Berlina, zm. 19 lipca 1970 w Baden-Baden) – niemiecki architekt, przedstawiciel powojennego modernizmu niemieckiego, projektant form przemysłowych, wykładowca akademicki.
| |
| Data i miejsce urodzenia |
29 września 1904 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
19 lipca 1970 |
| Zawód, zajęcie |
architekt |
Życiorys
edytujPo studiach w Wyższej Szkole Technicznej w Berlinie u Hansa Poelziga w latach 1923–1927[1] Eiermann został kierownikiem budowy domów towarowych Karstadt w Hamburgu (1928–1929)[1], następnie zaś pracował w berlińskich zakładach energetycznych. Od 1931 pracował razem z Fritzem Jaeneckem[1], projektując liczne domy jednorodzinne w Berlinie i okolicy. W 1934 współpraca z Jaenckem została przerwana. Od 1938 do końca II wojny światowej Eiermann projektował liczne fabryki, także zbrojeniowe. W latach 1946–1968 prowadził biuro projektowe razem z Robertem Hilgerem[1].
Ponieważ Eiermann projektował głównie fabryki, jego projekty miały modernistyczny i lekki charakter, nie nosząc żadnych śladów stylu propagowanego przez ideologię nazistowską. Dzięki temu uznano, że nie był zamieszany w działalność nazistów, dzięki czemu stał się jednym z najbardziej szanowanych i wpływowych architektów. W 1947 został powołany na profesora budownictwa i projektowania na wydziale architektury Uniwersytetu w Karlsruhe. W czasie podróży do USA w 1950 i 1956 poznał Waltera Gropiusa, Marcela Breuera i Ludwiga Miesa. Eiermann zajmował się również wzornictwem przemysłowym, projektując meble (m.in. krzesła wiklinowe i drewniane, konstrukcje stołów kreślarskich)[2].
Wybrane dzieła
edytuj- 1949–1951 – przędzalnia w Blumbergu[3]
- 1951–1956 – eksperymentalna elektrownia Uniwersytetu w Karlsruhe[1]
- 1956–1958 – pawilon niemiecki na wystawie światowej w Brukseli[1] (z Sepem Rufem)
- 1958–1961 – dom sprzedaży wysyłkowej Neckermann we Frankfurcie nad Menem[4]
- 1959–1963 – Kościół Pamięci w Berlinie (niem. Kaiser-Wilhelm-Gedächtniskirche) – stary kościół zachowany częściowo w formie ruiny został rozbudowany o nową wieżę i centralną halę[5][6]
- 1961–1963 – ambasada niemiecka w Waszyngtonie[7]
- 1965–1969 – wieżowiec z biurami deputowanych do Bundestagu w Bonn, zwany Długim Eugeniuszem (niem. Langer Eugen)[8]
- 1967–1972 – biurowiec centrali IBM w Stuttgarcie[1]
- 1968–1972 – biurowce centrali Olivetti we Frankfurcie nad Menem[1]
- 1959–1962 – dom własny w Baden-Baden[9]
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e f g h Archiform: Egon (Fritz) (Wilhelm) Eiermann. fra.archinform.net. [dostęp 2010-07-05]. (niem.).
- ↑ Bernhard E. Bürdek: Design: Geschichte, Theorie und Praxis der Produktgestaltung. Birkhäuser, 2005, s. 373–374. ISBN 3-7643-7028-9. [dostęp 2010-07-15]. (niem.).
- ↑ Winfried Nerdinger, Cornelius Tafel: Architekturführer Deutschland: 20. Jahrhundert. Birkhäuser, 1996, s. 376. ISBN 3-7643-5287-6. [dostęp 2010-07-15]. (niem.).
- ↑ Winfried Nerdinger, Cornelius Tafel: Architekturführer Deutschland: 20. Jahrhundert. Birkhäuser, 1996, s. 294. ISBN 3-7643-5287-6. [dostęp 2010-07-15]. (niem.).
- ↑ Jeffry M. Diefendorf: In the wake of war: the reconstruction of German cities after World War II. Oxford University Press US, 1993, s. 75. ISBN 0-19-507219-7. [dostęp 2010-07-15]. (ang.).
- ↑ Winfried Nerdinger, Cornelius Tafel: Architekturführer Deutschland: 20. Jahrhundert. Birkhäuser, 1996, s. 151. ISBN 3-7643-5287-6. [dostęp 2010-07-15]. (niem.).
- ↑ Egon Eiermann, Immo Boyken, J. Alexander: Egon Eiermann: German embassy, Washington. Edition Axel Menges, 2004. ISBN 3-930698-54-4. [dostęp 2010-07-15]. (ang.).
- ↑ Winfried Nerdinger, Cornelius Tafel: Architekturführer Deutschland: 20. Jahrhundert. Birkhäuser, 1996, s. 204–205. ISBN 3-7643-5287-6. [dostęp 2010-07-15]. (niem.).
- ↑ Winfried Nerdinger, Cornelius Tafel: Architekturführer Deutschland: 20. Jahrhundert. Birkhäuser, 1996, s. 375. ISBN 3-7643-5287-6. [dostęp 2010-07-15]. (niem.).
Linki zewnętrzne
edytuj- Egon Eiermann – strona w serwisie ArchINFORM (ang. • niem.)