Dongxiang (narodowość)
Dongxiang (chiń. upr. 东乡族; pinyin Dōngxiāng Zú) – oficjalnie uznana mniejszość narodowa w Chińskiej Republice Ludowej, z grupy ludów mongolskich. Zamieszkuje głównie prowincję Gansu (zwłaszcza Autonomiczny Powiat Dongxiang), niewielkie grupy także Xinjiang[1], a kilka tysięcy – Ningxia[2]. Według spisu z 1990 r. liczyła ok. 378 tys. członków. Dawniej nazywani Dongxiang Hui lub Mongolskimi Huihui; sami siebie określają Santa[2].
 Student narodowości Dongxiang | |
| Populacja |
ok. 374 tys. (1990) |
|---|---|
| Miejsce zamieszkania | |
| Język | |
| Religia | |
| Grupa |
ludy mongolskie |
Pochodzą najprawdopodobniej od żołnierzy garnizonów mongolskich, którzy zmieszali się z ludnością tubylczą[1]. Inna teoria mówi o ich pochodzeniu od mieszkańców Chanatu Czagatajskiego, którzy w czasach dynastii Yuan przeszli na islam, a następnie wyemigrowali z Xinjiangu na obecne tereny[2]. Grupy Dongxiangów mieszkają w niewielkich (20-30 rodzin) wioskach, między Tu, Hanami, Salarami i Huiami. Podobnie jak ci ostatni, są muzułmanami. Przed 1949 ponad 60% stanowili sunnici, większość pozostałych szyici, z dodatkiem bardzo nielicznych wahhabitów; w tym okresie na ich terenie przypadał średnio jeden meczet na 30 domów[1]. Ze względu na bardzo dużą religijność byli obiektem szczególnych ataków Czerwonych Gwardzistów podczas Rewolucji Kulturalnej. W latach 90. XX w. polityka rządu była dużo bardziej liberalna, działalność religijna jest wspierana przez Chińskie Stowarzyszenie Islamskie, ze względu na obawy przed wpływami radykalnego islamu z Azji Centralnej[2].
W większości są rolnikami, podstawowymi uprawami jest ziemniak, pszenica i kukurydza, z upraw przemysłowych: rzepak, konopie, sezam i fasola. W ostatnich latach rząd promuje rozwój lokalnego przemysłu, a także nasadzeń drzew i krzewów dla ochrony przed erozją[1].
Dongxiang mówią własnym językiem z rodziny mongolskiej, nieco zbliżonym do bao’an; Język donxiang dzieli się na trzy główne dialekty: Sonoba (ok. 50% użytkowników), Wangjiaji (30%) i Sijiaji (20%); łącznie ma ok. 280 tys. użytkowników[3]. Niewielka grupa użytkowników potrafi go zapisywać alfabetem łacińskim lub arabskim[2].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d Dongxiang. W: Paul Friedrich, Norma Diamond: Encyclopedia of World Cultures. T. VI: Russia and Eurasia / China. New York: G.K. Hall & Company, 1994, s. 431–432. ISBN 0-8161-1810-8.
- ↑ a b c d e James S. Olson: An Ethnohistorical Dictionary of China. Westport, Connecticut: Greenwood Press, 1998, s. 64–66. ISBN 0-313-28853-4.
- ↑ Walter Schearer, Hongkai Sun: Speakers of the Non-Han Languages and Dialects of China. Lewiston: Edwin Mellen Press, 2002. ISBN 0-7734-7306-8.