Domenichino

włoski malarz okresu baroku

Domenichino, właśc. Domenico Zampieri (ur. 21 października 1581 w Bolonii, zm. 6 kwietnia 1641 w Neapolu) – włoski malarz i rysownik okresu baroku.

Domenico Zampieri
Domenichino
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

21 października 1581
Bolonia

Data i miejsce śmierci

6 kwietnia 1641
Neapol

Zawód, zajęcie

malarz

Ostatnia Komunia św. Hieronima (1614)
Św. Cecylia (1617)
Męczeństwo św. Piotra Męczennika (1619-21)
Św. Jan Ewangelista (1621-29)

Życiorys

edytuj

Był uczniem flamandzkiego malarza Denisa Calvaerta. W 1602 wyjechał do Rzymu, gdzie studiował w Akademii Carraccich. W 1602 został współpracownikiem Annibale Carracciego. Był autorem szeregu fresków, m.in. w Palazzo Farnese (1603-4), kościele San Onofrio (1604-5) i oratorium San Gregorio Magno (1609) w Rzymie. W 1612 wyjechał na krótko do Bolonii. Po powrocie do Rzymu wykonał freski ze scenami z życia Świętej Cecylii w kościele San Luigi dei Francesi oraz zaprojektował sklepienie i obraz ołtarzowy w kościele Matki Boskiej na Zatybrzu. W czasach pontyfikatu Grzegorza XV uzyskał tytuł architekta papieskiego. W 1631 wyjechał do Neapolu, gdzie wykonał freski w kościele San Gennaro.

Jego szczytowym osiągnięciem w dziedzinie malarstwa dekoracyjnego są monumentalne freski w rzymskim kościele Sant'Andrea della Valle (1624-28) z przedstawieniem 4 ewangelistów w pendentywach kopuły oraz scen z życia Andrzeja Apostoła w prezbiterium, odznaczające się niezwykłą plastycznością postaci, wyrazistością rysunku i umiejętnym zakomponowaniem wielkich przestrzeni.

Malował obrazy o tematyce religijnej, mitologicznej i alegorycznej oraz pejzaże. Był też znakomitym portrecistą (portrety przedstawicieli rzymskiej arystokracji i dworu papieskiego). Reprezentował nurt klasycyzujący rzymskiego malarstwa barokowego. Kontynuował tradycję Rafaela i Annibale Carracciego. Jego kompozycje figuralne odznaczają się dużą ekspresją, precyzją rysunku oraz harmonią kompozycji.

Pozostawił ok. 2000 rysunków. Duża część spuścizny rysunkowej artysty znajduje się obecnie w zbiorach królewskich w Windsorze. Zajmował się również rzeźbą i muzyką. Jego uczniami byli m.in. Gian Pietro Bellori, Giovanni Francesco Romanelli i Pietro Testa.

Często naśladowano go i kopiowano w następnych stuleciach. Szczególnie duży wpływ wywarł na malarstwo akademików w XIX w.

Dzieła artysty

edytuj

Płótna

edytuj

Freski

edytuj

Bibliografia

edytuj
  • Barok, Albert Rovira (red.), Maria Mach (tłum.), Łódź: Galaktyka, 1999, ISBN 83-87914-03-7, OCLC 830299699.
  • Wendy Beckett, 1000 arcydzieł, Ewa Gorządek (tłum.), Warszawa: Arkady, 2001, ISBN 83-213-4218-3, OCLC 749354342.
  • Monique de Beaucorps, Raoul Ergmann, François Trassard, Wielcy mistrzowie malarstwa europejskiego, Iwona Badowska (tłum.), Warszawa: Arkady, 1998, ISBN 83-213-3976-X, OCLC 749514226.
  • Leksykon malarstwa od A do Z, Warszawa: Muza S.A., 1992, ISBN 83-7079-076-3
  • Carlo Pietrangeli, Watykan. Arcydzieła malarstwa, Warszawa: Arkady, 2000, ISBN 83-213-3979-4
  • Christine Stukenbrock, Barbara Toepper, Arcydzieła malarstwa europejskiego, Koenigswinter: h. f. ullmann, 2007, ISBN 978-3-8331-2131-9
  • Sztuka świata, t. 12, Leksykon A-K, Warszawa: Arkady, 1998, ISBN 83-213-4088-1
  • 1001 obrazów, które warto w życiu zobaczyć, red. Stephen Farthing, Warszawa: Muza SA, 2007, ISBN 978-83-7495-212-5
  • Mieczysław Witalis, Domenichino, [w:] Encyklopedia Katolicka, t. 4, Lublin: Tow. Nauk. KUL, 1983.
  • Stefano Zuffi, Wielki słownik malarzy, t. 2, Warszawa: HPS, 2006, ISBN 83-60688-16-8
  • Stefano Zuffi, Francesca Castria, Malarstwo włoskie. Mistrzowie i arcydzieła, Warszawa 1998, ISBN 83-213-4061-X