Wikipedia

Claude Bernard

francuski biolog

Claude Bernard (ur. 12 lipca 1813 w Saint-Julien koło Villefranche-sur-Saône, zm. 10 lutego 1878 w Paryżu) – francuski lekarz fizjolog zajmujący się badaniami medycznymi. Laureat Medalu Copleya.

Claude Bernard
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

12 lipca 1813
Saint-Julien

Data i miejsce śmierci

10 lutego 1878
Paryż

Miejsce spoczynku

Cmentarz Père-Lachaise

Zawód, zajęcie

lekarz

Alma Mater

Uniwersytet Paryski

podpis
Odznaczenia
Komandor Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja)
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Fotografia z odznaczeniem Legii Honorowej

Życiorys

edytuj

Bernard rozpoczął pracę jako praktykant w aptece, w wolnym czasie pisząc własną sztukę teatralną. Po jej wystawieniu napisał kolejną sztukę i w 1834 wyjechał do Paryża, aby skonsultować ją ze znanym krytykiem teatralnym. Ten poradził mu, aby – zamiast pisać sztuki – zajął się studiowaniem medycyny[1]. Bernard posłuchał rady, zdał maturę i w 1843 rzeczywiście ukończył studia i rozpoczął pracę w szpitalu ze znanym fizjologiem F. Magendie. W 1847 został profesorem nadzwyczajnym, w 1855 profesorem, a wcześniej był już profesorem na nowo utworzonym Wydziale Fizjologii Uniwersytetu Paryskiego. Bernard zdawał sobie sprawę, że w medycynie brakuje zakładów eksperymentalnych i wyników, propagował eksperymenty na zwierzętach. W 1845 ożenił się z Fanny Martin, obrończynią praw zwierząt; w 1870 rozwiedli się[2]. Po 1864 cesarz Napoleon III pozwolił mu urządzić laboratorium przy Musée National d’Historie Naturelle przy Ogrodzie Botanicznym w Paryżu. W 1868 został wybrany członkiem Akademii Francuskiej.

Wyprawiono mu pogrzeb państwowy (był pierwszym francuskim naukowcem, którego pogrzebano na koszt państwa)[1] i pochowano na cmentarzu Père-Lachaise.

Praca naukowa

edytuj

Jego prace wykazały znaczenie homeostazy organizmu. Opisał rolę trzustki, ślinianek i wątroby w procesie trawienia, a także drogę tlenu w organizmie. Zbadał i opisał też zasady reakcji odruchowych. Opracował podstawy biochemiczne glikogenu i kurary. Był pionierem nakłuć IV komory mózgu. Prowadził badania wiwisekcyjne.

Celem Bernarda, jak sam twierdził, było ustanowienie stosowania naukowych metod w medycynie. Podejście metodologiczne Claude’a Bernarda w fizjologii miało istotny wpływ na poglądy filozofów medycyny, utożsamianych ze „starszą” polską szkołą filozofii medycyny[3].

Środowisko wewnętrzne i zewnętrzne

edytuj

Środowisko wewnętrzne to kluczowe pojęcie, z którym jest wiązany. Stwierdził, że niezmienność środowiska wewnętrznego jest warunkiem wolnego i samodzielnego życia, co jest do dziś zasadniczym prawem homeostazy. Zwrócił uwagę na konieczność uwzględnienia wpływu środowiska zewnętrznego[4].

Przypisy

edytuj
  1. ↑ a b Andrzej Kajetan Wróblewski. Wszystko do teriaki. „Wiedza i Życie”. 8 (968), s. 71, sierpień 2015. Prószyński Media. ISSN 0137-8929. 
  2. ↑ Deborah Rudacille, The Scalpel and the Butterfly, University of California Press, 2000, s. 19, ISBN 978-0-520-23154-2 (ang.).
  3. ↑ J. Zamojski, Dlaczego wciąż warto badać polską myśl filozoficzno-lekarską, (w:) Polska szkoła filozofii medycyny. Przedstawiciele i wybrane teksty źródłowe, pod redakcją Michała Musielaka i Jana Zamojskiego, Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Medycznego im. K. Marcinkowskiego w Poznaniu, Poznań 2010, s. 11.
  4. ↑ Claude Bernard: Introduction à l'étude de la médecine expérimentale. 1865. [dostęp 2013-11-19]. (fr.).

Bibliografia

edytuj
  • Polska szkoła filozofii medycyny. Przedstawiciele i wybrane teksty źródłowe, pod redakcją Michała Musielaka i Jana Zamojskiego, Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Medycznego im. K. Marcinkowskiego w Poznaniu, Poznań 2010.

Linki zewnętrzne

edytuj
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Claude_Bernard&oldid=73989982”