Niech
{
G
i
}
{\displaystyle \{G_{i}\}}
będzie ciągiem grup oraz
φ
i
:
G
i
→
G
i
+
1
{\displaystyle \varphi _{i}\colon G_{i}\to G_{i+1}}
– ciągiem homomorfizmów:
…
→
φ
n
−
1
G
n
→
φ
n
G
n
+
1
→
φ
n
+
1
…
{\displaystyle \ldots \xrightarrow {\varphi _{n-1}} \,G_{n}\,\xrightarrow {\varphi _{n}} \,G_{n+1}\,\xrightarrow {\varphi _{n+1}} \ldots }
Ten ciąg grup i homomorfizmów nazywamy ciągiem dokładnym , jeśli obraz każdego homomorfizmu jest równy jądru następnego homomorfizmu:
i
m
φ
n
=
ker
φ
n
+
1
{\displaystyle \mathrm {im} \,\varphi _{n}=\ker \,\varphi _{n+1}}
[1] ,
gdzie:
i
m
φ
n
=
{
φ
(
g
)
:
g
∈
G
n
}
,
{\displaystyle \mathrm {im} \,\varphi _{n}=\{\varphi (g):g\in G_{n}\},}
ker
φ
n
+
1
=
{
g
∈
G
n
+
1
:
φ
(
g
)
=
e
n
+
2
}
,
{\displaystyle \ker \,\varphi _{n+1}=\{g\in G_{n+1}:\varphi (g)=e_{n+2}\},}
e
n
{\displaystyle e_{n}}
jest elementem neutralnym grupy
G
n
.
{\displaystyle G_{n}.}
Ciągi dokładne określa się także dla innych niż grupy struktur algebraicznych, na przykład dla modułów, jeśli są one grupami ze względu na jedno z działań[2] .
Ciąg
…
→
α
n
−
1
A
n
→
α
n
A
n
+
1
→
α
n
+
1
A
n
+
2
…
{\displaystyle \ldots \xrightarrow {\alpha _{n-1}} \,A_{n}\,\xrightarrow {\alpha _{n}} \,A_{n+1}\,\xrightarrow {\alpha _{n+1}} \,A_{n+2}\,\dots }
obiektów kategorii abelowej
A
{\displaystyle {\mathfrak {A}}}
i morfizmów
α
n
,
{\displaystyle \alpha _{n},}
takich że
K
e
r
α
n
+
1
=
I
m
α
n
{\displaystyle \mathrm {Ker} \,\alpha _{n+1}=\mathrm {Im} \,\alpha _{n}}
jest nazywany ciągiem dokładnym[3] .
Niech
1
{\displaystyle \mathrm {1} }
oznacza grupę trywialną (składającą się tylko z elementu neutralnego). Wtedy dokładność ciągu:
1
→
G
→
φ
H
{\displaystyle \mathrm {1} \to G{\xrightarrow {\varphi }}H}
oznacza, że
φ
{\displaystyle \varphi }
jest monomorfizmem , bo
ker
φ
=
1
,
{\displaystyle \ker \,\varphi =1,}
gdzie 1 jest elementem neutralnym grupy
H
,
{\displaystyle H,}
G
→
φ
H
→
1
{\displaystyle G{\xrightarrow {\varphi }}H\to \mathrm {1} }
oznacza, że
φ
{\displaystyle \varphi }
jest epimorfizmem , bo
i
m
φ
=
H
,
{\displaystyle \mathrm {im} \,\varphi =H,}
1
→
G
→
φ
H
→
1
{\displaystyle \mathrm {1} \to G{\xrightarrow {\varphi }}H\to \mathrm {1} }
oznacza, że
φ
{\displaystyle \varphi }
jest izomorfizmem , co wynika z dwóch poprzednich przykładów.
Niech grupa
G
{\displaystyle G}
zawiera nietrywialną podgrupę normalną
G
0
.
{\displaystyle G_{0}.}
Wtedy ciąg dokładny
1
→
G
0
→
G
→
G
1
→
1
{\displaystyle 1\to G_{0}\to G\to G_{1}\to 1}
nazywa się rozszerzeniem grupy
G
1
{\displaystyle G_{1}}
za pomocą grupy
G
0
.
{\displaystyle G_{0}.}
Badanie rozszerzeń grupy sprowadza się do badania grup: podgrupy
G
0
{\displaystyle G_{0}}
oraz faktorgrupy
G
1
=
G
/
G
0
{\displaystyle G_{1}=G/G_{0}}
[4] .
…
←
K
n
−
1
←
∂
n
K
n
←
∂
n
+
1
K
n
+
1
←
…
{\displaystyle \ldots \leftarrow K_{n-1}\xleftarrow {\partial _{n}} K_{n}\xleftarrow {\partial _{n+1}} K_{n+1}\leftarrow \ldots }
jest dokładny wtedy i tylko wtedy, gdy dla każdego
n
{\displaystyle n}
spełniona jest równość
ker
(
∂
n
)
=
im
(
∂
n
+
1
)
,
{\displaystyle \ker(\partial _{n})=\operatorname {im} (\partial _{n+1}),}
to znaczy, gdy dla wszystkich
n
{\displaystyle n}
zachodzi równość
H
n
K
=
0.
{\displaystyle H_{n}K=0.}
Zatem homologie można interpretować jako miarę odchylenia kompleksu od dokładności . Kompleks dokładny nazywany jest kompleksem acyklicznym (nie ma w nim żadnych cykli poza brzegami )[5] .
Dla przekształcenia łańcuchowego
f
:
K
∙
→
L
∙
{\displaystyle f\colon K_{\bullet }\to L_{\bullet }}
kategorii
∂
A
G
{\displaystyle \partial {\mathcal {AG}}}
kompleksy
L
∙
,
{\displaystyle L_{\bullet },}
stożek
C
f
∙
{\displaystyle Cf_{\bullet }}
i zawieszenie
K
∙
+
{\displaystyle K_{\bullet }^{+}}
ze sobą związane krótkim ciągiem dokładnym:
0
→
L
∙
→
ι
C
f
∙
→
κ
K
∙
+
→
0
,
{\displaystyle 0\to L_{\bullet }{\xrightarrow {\iota }}Cf_{\bullet }{\xrightarrow {\kappa }}K_{\bullet }^{+}\to 0,}
gdzie
ι
y
=
(
y
,
0
)
{\displaystyle \iota y=(y,0)}
i
κ
(
y
,
x
)
=
x
.
{\displaystyle \kappa (y,x)=x.}
↑ А.А. Кириллов, op. cit., s. 21.
↑ S. Balcerzyk, T. Józefiak, op. cit., s. 23.
↑ Математическая энциклопедия, op. cit., s. 410.
↑ А.А. Кириллов, op. cit., s. 26.
↑ A. Dold (tłum. ros.), op. cit., s. 28.
А.А. Кириллов: Теория представлений . Москва: Наука, 1978. Brak numerów stron w książce
Stanisław Balcerzyk, Tadeusz Józefiak: Pierścienie przemienne . Warszawa: PWN, 1985. ISBN 83-01-04874-3 . Brak numerów stron w książce
Математическая энциклопедия . Виноградов И.М. (red.). T. 5. Москва: Советская энциклопедия, 1985. Brak numerów stron w książce
A. Dold: Lectures on algebraic topology . Berlin–Heidelberg–New York: Springer Verlag, 1972. Brak numerów stron w książce