1798 – Hrabia Rumford (Benjamin Thompson) wykonał pomiary ciepła tarcia w urządzeniach wiertniczych i opracował ideę, że ciepło jest formą energii kinetycznej; jego pomiary obalały teorię kaloryczną, ale były na tyle niedokładne, że pozostawiały miejsce na wątpliwości
1802 – Joseph Gay-Lussac publikuje prawo Charles’a, (odkryte (ale nie opublikowane) przez Jacques’a Charles’a około 1787 roku; pokazujące zależność temperatury i objętości. Gay-Lussac formułuje także prawo zależności temperatury z ciśnieniem (prawo Guy-Lussaca)
1804 – sir John Leslie obserwuje, że matowe czarne powierzchnie wypromieniowują ciepło lepiej niż powierzchnie wypolerowane, sugerując znaczenie promieniowania ciał doskonale czarnych
1805 – William Hyde Wollaston w On the Force of Percussion broni prawa zachowania energii
1808 – John Dalton w A New System of Chemistry broni teorii kalorycznej oraz opisuje jak ona sprawdza się z materią, szczególnie z gazami
1810 – sir John Leslie sztucznie zamraża wodę
1813 – Peter Ewart w swojej publikacji On the measure of moving force wspiera zasadę zachowania energii
1822 – Joseph Fourier formalnie wprowadza użycie wymiarów dla wielkości fizycznych (w publikacji Theorie Analytique de la Chaleur)
1824 – Nicolas Carnot analizuje za pomocą teorii kalorycznej wydajność silników parowych; opracowuje pojęcie procesu odwrotnego oraz postulując jednocześnie, że w naturze nie istnieją takie procesy, kładąc fundamenty dla drugiej zasady termodynamiki oraz zapoczątkowując naukę nazwaną termodynamiką
1831 – Macedonio Melloni demonstruje, że promieniowanie ciała doskonale czarnego może być odbite, załamane i spolaryzowane w ten sam sposób co światło
1834 – Émile Clapeyron rozpowszechnia pracę Carnota poprzez wyrażenie graficzne i analityczne.
1841 – Julius Robert von Mayer, naukowiec amator, pisze pracę na temat zachowania energii ale jego brak akademickiego wykształcenia powoduje jej odrzucenie
1850 – Rudolf Clausius podaje pierwsze przejrzyste, wiarygodne twierdzenie pierwszej i drugiej zasady termodynamiki, porzucając teorię kaloryczną lecz zachowując zasady Carnota
1851 – Thomson podaje alternatywne twierdzenie drugiej zasady termodynamiki
1852 – Joule and Thomson demonstrują, że szybko rozprężane gazy ochładzają otoczenie, później zostanie to nazwane efektem Joule’a-Thomsona lub efektem Joule–Kelvin'a
1874 – Thomson wyraża formalnie drugie prawo termodynamiki
1876 – Josiah Willard Gibbs publikuje pierwszy referat, w którym omawia równowagi fazowe, zespoły statystyczne, energię swobodną (jako siłę napędową reakcji chemicznych), a także ogólnie termodynamikę.
1877 – Boltzmann określa związek między entropią a prawdopodobieństwem
1879 – Jožef Stefan obserwuje, że całkowity strumień promieniowania z ciała czarnego jest proporcjonalny do czwartej potęgi ze swej temperatury oraz wyraża prawo Stefana-Boltzmanna
1884 – Boltzmann z rozważań termodynamicznych wyprowadza prawo Stefana-Boltzmanna dla strumienia promieniowania
1888 – Henri Louis Le Chatelier wyraża swe najważniejsze prawo, mówiące o tym, że odpowiedź układu chemicznego o zaburzonej równowadze będzie przeciwdziałać zaburzeniu (reguła przekory)
1889 – Walther Nernst odnosi napięcie ogniw elektrochemicznych do ich termodynamiki chemicznej poprzez Równanie Nernsta
1889 – Svante Arrhenius wprowadza koncepcję energii aktywacji dla reakcji chemicznych, podając równanie Arrheniusa
1893 – Wilhelm Wien odkrywa prawo przesunięć widma promieniowania ciała doskonale czarnego
1900 – Max Planck sugeruje, że światło może być emitowane w częstotliwościach dyskretnych, podając prawo promieniowania ciała doskonale czarnego
1945–1946 – Nikołaj Bogolubow rozwija ogólną metodę mikroskopową wyprowadzenia równania kinetyczne dla klasycznych systemów statystycznych z wykorzystaniem hierarchii BBGKY.
1947 – Nikołaj Bogolubow i Kiriłł Gurow rozszerzają tę metodę na mikroskopowe wyprowadzenie równania kinetycznego dla kwantowych systemów statystycznych.
1948 – Claude Elwood Shannon w pracy pt. „A Mathematical Theory of Communication” przedstawił najważniejsze zagadnienia związane z teorią informacji
1957 – Aleksandr Kompaniejec wyprowadza swoje równanie Fokkera-Plancka dla rozpraszania Camptona
1957 – Ryogo Kubo[1] wyprowadza pierwszą z zależności liniowych współczynników transportu
1960–1965 – Dmitrij Zubariew rozwija metodę nierównowagowych statystycznych operatorów[3], która staje się klasycznym narzędziem w statystycznej teorii procesów nierównowagowych.
1972 – Ja’akow Bekenstein sugeruje, że czarne dziury mają entropię proporcjonalną do swej powierzchni[4][5]
