Bernardyńskie Studium Filozoficzne w Bydgoszczy

Bernardyńskie Studium Filozoficzne w Bydgoszczy – szkoła średnia prowadzona w okresie staropolskim w Bydgoszczy przez zakon bernardynów.

Bernardyńskie Studium Filozoficzne w Bydgoszczy
Data założenia

1530

Data likwidacji

1774

Państwo

 Polska

Adres

Bydgoszcz

Położenie na mapie Bydgoszczy
Mapa konturowa Bydgoszczy, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Bernardyńskie Studium Filozoficzne w Bydgoszczy”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na lewo u góry znajduje się punkt z opisem „Bernardyńskie Studium Filozoficzne w Bydgoszczy”
Położenie na mapie województwa kujawsko-pomorskiego
Mapa konturowa województwa kujawsko-pomorskiego, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Bernardyńskie Studium Filozoficzne w Bydgoszczy”
Ziemia53°07′11″N 18°00′25″E/53,119722 18,006944

Szkoła powstała w 1530 r., prawdopodobnie po utracie toruńskiego konwentu bernardynów. Było to studium filozoficzne, w którym nauczano kandydatów na zakonników: logiki, przyrody, metafizyki oraz kosmologii. Początkowo cykl nauki trwał dwa lata, później wprowadzono trzyletni okres nauczania[1].

Pełny trzyletni kurs studium obejmował:

W 1672 r. ze studium bydgoskiego przeniesiono teologię moralną do Warszawy. Szkoła działała nieprzerwanie do 1725 r. Jej funkcjonowania nie przerwała nawet zaraza w 1709 r., która zdziesiątkowała ludność Bydgoszczy, gdyż lektorzy ze studentami udali się nad jezioro Palczyn, gdzie przebywali do lutego 1711 r. Gdy po tumulcie toruńskim w 1725 r. reaktywowano w tamtejszym kościele NMP konwent bernardynów, przeniesiono tam z Bydgoszczy o. Cherubina Watsona i wraz z nim całe studium teologiczne. W jego miejsce powołano do życia w 1728 r. studium retoryki. Po krótkim zawieszeniu pracy w 1730 r. działało ono do 1737 r., kiedy to powróciło z Torunia studium filozoficzne. W 1756 r. przeniesiono jeszcze do Świecia studium prawa kanonicznego.

Szkołę ostatecznie zamknięto w 1774 r., po przejściu Bydgoszczy pod władzę pruską. Dwóch lektorów i 10 studentów przeniesiono do Łowicza z polecenia prowincjała Floriana Willanta.

Jednym z profesorów studium był w latach 30. XVI wieku Bartłomiej z Bydgoszczy – bernardyn, leksykograf, pierwszy twórca słownika łacińsko-polskiego.

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Guldon Zenon, Kabaciński Ryszard: Szkice z dziejów dawnej Bydgoszczy XVI-XVIII w., Bydgoszcz: Bydgoskie Towarzystwo Naukowe, 1975

Bibliografia

edytuj
  • Guldon Zenon, Kabaciński Ryszard: Szkice z dziejów dawnej Bydgoszczy XVI-XVIII w., Bydgoszcz: Bydgoskie Towarzystwo Naukowe, 1975
  • Kantak Kamil. Z przeszłości bernardynów bydgoskich. In. Przegląd Bydgoski Rocznik 1 R.1933 z.2
  • Klasztory bernardyńskie w Polsce w jej granicach historycznych. Praca zbiorowa pod red. Ks. Hieronima Eug. Wyczawskiego OFM. Wydawnictwo Bernardynów „Calvarianum”. Kalwaria Zebrzydowska 1985, str. 35-40
  • Iłowski Henryk. Geniusz loci bernardynów bydgoskich. In. Kalendarz Bydgoski 2001