Aluminium
Aluminium – glin o czystości technicznej, zawierający różne ilości zanieczyszczeń, zależnie od metody otrzymywania. W wyniku rafinacji elektrolitycznej otrzymuje się aluminium zawierające 99,950–99,955% Al. Aluminium hutnicze, otrzymywane przez elektrolizę tlenku glinu w stopionym kriolicie, zawiera 99,0–99,8% Al[1].
Nazwą systematyczną pierwiastka chemicznego (Al, łac. aluminium) jest „glin”[2][3]. Według niektórych źródeł oraz w mowie potocznej termin „aluminium” odnosi się również do pierwiastka chemicznego (glinu, Al)[4].
Technologia wytwarzania
edytujAluminium głównie pozyskuje się z boksytu. Urobek z kopalni trafia do zakładu wzbogacania, w którym boksyt przetwarza się w tlenek glinu. Pierwszymi operacjami są:
- rozdrobnienie rudy do konsystencji piasku w młynie kulowym,
- ekstrakcja tlenku glinu w trakcie procesu Bayera, w którym zmielony boksyt miesza się z wapnem palonym i wodorotlenkiem sodu.
Produkt umieszcza się w ciśnieniowych zbiornikach i podgrzewa się do 240 °C, w efekcie czego powstaje glinian sodu. Po odseparowaniu nierozpuszczalnych zanieczyszczeń od glinianu sodu w zbiornikach grawitacyjnych przeprowadza się hydrolizę. W obecności zarodków krystalizacji wytrąca się wodorotlenek glinu, który w procesie kalcynacji przeprowadza się w tlenek glinu.
W elektrolitycznym procesie Halla-Heroulta tlenek glinu zostaje przetworzony w wolny metal w wyniku:
- rozpuszczenia tlenku glinu w elektrolicie, którym jest stopiony kriolit o temperaturze ponad 900 °C,
- zanurzenia grafitowej anody do wanny i prowadzenia elektrolizy prądem o natężeniu setek tysięcy amperów[5].
Powstający metal opada na dno wanny w postaci płynnej i jest sukcesywnie usuwany.
Historia wytwarzania
edytujPierwsza europejska huta aluminium powstała w okolicy wodospadu Rheinfall, przy czym ostatecznie wodospad nie został źródłem energii[6].
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ Encyklopedia techniki, tom: Metalurgia. Katowice: Wydawnictwo „Śląsk”, 1978, s. 4, 136–138. (pol.).
- ↑ red. John Daintith (tłum. L. Bendyk, B. Pałys): Słownik Chemii. Warszawa: Prószyński i S-ka, 2000, s. 127–128. ISBN 83-7180-742-2.
- ↑ Praca zbiorowa: Encyklopedia techniki – Chemia. Wyd. 4. Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1993, s. 271. ISBN 83-204-1312-5.
- ↑ Leksykon naukowo-techniczny z suplementem. T. A-O. Warszawa: WNT, 1989, s. 686. ISBN 83-204-0969-1.
- ↑ Principles of the Hall-Héroult Process.
- ↑ Daniel Vischer, Von der Wasserstraße zur Energieachse, [w:] Hans-Georg Wehling (red.), Der Rhein, „Der Bürger im Staat”, 50 (2), Stuttgart: Landeszentrale für Politische Bildung Baden-Württemberg, 2000, s. 95 (niem.).