Aleksander Dzienisiuk
Aleksander Dzienisiuk (ur. 8 marca 1915 w Moraczewie[1], zm. 2 stycznia 1979[2]) – polski dziennikarz radiowy i dyplomata, chargé d’affaires w Albanii (1971–1976).
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Dyrektor Okręgu Pomorskiego Polskiego Radia | |
| Okres |
od 1947 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik |
Stanisław Leszczyński |
| Następca |
Irena Lewońska |
| Chargé d’affaires PRL w Albanii | |
| Okres |
od 1971 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
Życiorys
edytujAleksander Dzienisiuk w 1939 uzyskał dyplom magistra filozofii w zakresie filologii klasycznej na Wydziel Humanistycznym Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. Od września 1939 do 1941 i od 1944 do 1945 uczył w Liceum Śniadeckich w Wilnie łaciny i polskiego. Podczas okupacji niemieckiej pracował jako robotnik kolejowy. W lutym 1945 repatriował się do Polski. Podjął pracę w Białymstoku na stanowisku naczelnika w Wojewódzkim Urzędzie Propagandy i Informacji oraz zastępcy redaktora naczelnego „Jedności Robotniczej". Jesienią 1945 zaczął pracę w bydgoskiej rozgłośni Polskiego Radia, gdzie pełnił kolejno funkcje: kierownika literackiego, dyrektora programu[1], dyrektora Okręgu Pomorskiego Polskiego Radia (1947–1952)[3]. W latach 1949–1952 równocześnie wykładał filozofię marksistowską na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. Był także prasowym publicystą politycznym i literackim (m.in. w „Arkonie”). W 1952 przeniósł się do Warszawy, gdzie objął stanowisko dyrektora Rozgłośni Regionalnych w Polsce. W 1956 rozpoczął pracę w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. Był I sekretarzem Ambasady w Helsinkach (1956–1961), naczelnikiem Wydziału Prasy w Departamencie Prasy i Informacji (1961–1963), I sekretarzem i radcą Ambasady w Wiedniu (1964–1968), rzeczoznawcą w MSZ (1968–1970). Od 1970 do 1976 kierował polską ambasadą w Tiranie jako chargé d’affaires[1].
W 1944 został członkiem Związku Patriotów Polskich, w 1946 Polskiej Partii Robotniczej, a następnie Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej[1]. Pełnił szereg funkcji partyjnych: lektora w Komitecie Wojewódzkim PPR w Bydgoszczy (1946–1948), członka Komitetu Miejskiego PZPR w Bydgoszczy (1948–1952), lektora Warszawskiego Komitetu Wojewódzkiego oraz Komitetu Centralnego (1952–1955), kierownika Sektora Radia i Telewizji w KC PZPR (1953–1955), sekretarza Podstawowej Organizacji Partyjnej w Ambasadzie w Helsinkach (1956–1960)[1].
Syn Jana i Bronisławy[1]. Żonaty z Władysławą z domu Malicką. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach[2].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e f Dane osoby z katalogu kierowniczych stanowisk partyjnych i państwowych PRL [online], Biuletyn Informacji Publicznej Instytutu Pamięci Narodowej [dostęp 2022-09-10].
- ↑ a b Wyszukiwarka cmentarna [online], Warszawskie cmentarze [dostęp 2022-09-10].
- ↑ Jarosław Reszka, Polskie Radio Pomorza i Kujaw, [w:] Paweł Kuca, Wojciech Furman, Kazimierz Wolny-Zmorzyński (red.), Radio regionalne w Polsce. Stan na koniec grudnia 2014 roku, Rzeszów: Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2016, s. 193, ISBN 978-83-7996-328-7 [dostęp 2022-09-10].