Wikipedia

Afera Mannesmanna

Afera Mannesmanna – skandal, który wybuchł w 2000 roku, związany z wypłaceniem przez koncern Mannesmann niezwykle wysokich premii (111 514 794 DM, ok. 57 mln euro) na rzecz jego byłych i urzędujących menedżerów w związku z przejęciem spółki przez Vodafone, mimo braku odpowiednich roszczeń umownych.

Odpowiedzialni za podjęcie uchwał w tej sprawie członkowie rady nadzorczej Mannesmanna zostali oskarżeni przed sądem o defraudację, zaś realizujący te uchwały prezes zarządu i inny wysoki menedżer – o pomocnictwo. W czasie pierwszego procesu, który odbył się w 2004 roku, Sąd Krajowy w Düsseldorfie uniewinnił oskarżonych. Drugi proces, wszczęty w 2006 roku na skutek uwzględnienia przez Trybunał Federalny apelacji prokuratury, zakończył się po miesiącu warunkowym umorzeniem.

Osoby zamieszane w aferę

edytuj

Członkowie rady nadzorczej odpowiedzialnej za sprawy związane z umowami członków zarządu (prezydium):

Pozostali:

Zarzuty

edytuj

Członkom prezydium postawiono zarzut popełnienia wielokrotnej defraudacji na niekorzyść Mannesmanna (§ 266 StGB) poprzez przyznanie mocą uchwał premii uznaniowych i emerytur menedżerom, znacząco wyższych od wartości roszczeń przewidzianych kontraktami. Prezesowi zarządu Klausowi Esserowi i kierownikowi działu obsługującego urzędujących członków zarządu Dietmarowi Droste zarzucono pomocnictwo w defraudacji poprzez przygotowanie projektów uchwał i ich realizację (§ 27, § 266 StGB).

Pierwszy proces przed Sądem Krajowym w Düsseldorfie

edytuj

W trakcie postępowania przesłuchano wielu prominentnych świadków, m.in. Chrisa Genta (CEO Vodafone), Julian Horn-Smith (COO Vodafone), Canninga Foka (Managing Director Hutchison Whampoa), Alexandra Dibeliusa (szefa Goldman Sachs w Niemczech) i Henninga Schulte-Noelle (przewodniczący rady nadzorczej Allianz).

23 czerwca 2004 prokuratura wnioskowała o kary pozbawienia wolności dla wszystkich oskarżonych: 3 lata dla Joachima Funka, 2 lata i 6 miesięcy dla Klausa Essera, 2 lata dla Josefa Ackermanna, 1 rok i 10 miesięcy dla Klausa Zwickela, 1 rok dla Dietmara Droste. Zażądała również kary pozbawienia wolności dla Jürgena Ladberga. Kary dla Ackermanna, Zwickela, Ladberga i Droste miały być w zawieszeniu.

Proces dobiegł końca 22 lipca 2004 po 24 tygodniach. W tym czasie odbyło się 37 rozpraw, na których przesłuchano 55 świadków. Wszscy oskarżeni zostali uniewinnieni.

Sąd stwierdził, że przyznając premie Esserowi i czterem innym członkom zarządu Funk, Ackermann i Zwickel naruszyli zawarty w przepisach o spółce akcyjnej obowiązek dbania o majątek przedsiębiorstwa.

Bibliografia

edytuj
  • Thomas Knipp, Der Deal – Die Geschichte der größten Übernahme aller Zeiten, wyd. 1. Aufl, Hamburg: Murmann Verlag, 2007, ISBN 3-938017-88-0, OCLC 143596274.

Linki zewnętrzne

edytuj
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Afera_Mannesmanna&oldid=68111972”