Śluza Czyżkówko
Śluza Czyżkówko – śluza na Kanale Bydgoskim w Bydgoszczy.
 Wrota | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Miejscowość | |
| Droga wodna | |
| Lokalizacja |
na 16,0 km |
| Dane techniczne | |
| Długość |
57,4 m |
| Szerokość |
9,6 m |
| Różnica poziomów |
7,52 m |
| Wrota |
stalowe dwuskrzydłowe |
| Rodzaj napędu |
elektryczny, awaryjny ręczny |
Położenie na mapie Bydgoszczy  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa kujawsko-pomorskiego  | |
 53°08′00″N 17°57′04″E/53,133333 17,951111
| |
Stanowi jedną z budowli hydrotechnicznych Kanału Bydgoskiego, zarządzaną przez Regionalny Zarząd Gospodarki Wodnej w Bydgoszczy, Zarząd Zlewni w Inowrocławiu. Jest to śluza nr 4 drogi wodnej Wisła-Odra, która jest elementem międzynarodowej drogi wodnej E-70.
Lokalizacja
edytujŚluza znajduje się przy ul. Mińskiej na osiedlu Flisy w Bydgoszczy.
Historia
edytujŚluza została oddana do użytku w 1915 r. podczas przebudowy Kanału Bydgoskiego. Oddano wówczas do użytku nowy dwukilometrowy odcinek Kanału, podczas gdy odcinek stary o długości 3,5 km (z pięcioma śluzami) wyłączono z użytku przekształcając go w park.
W 2005 r. śluzę Czyżkówko wraz z budynkami towarzyszącymi wpisano do rejestru zabytków województwa kujawsko-pomorskiego[1].
Charakterystyka
edytujJest to śluza betonowa II klasy z okładziną ceglaną. W skład obiektu wchodzą: śluza żeglugowa i dwa zbiorniki oszczędnościowe.
Jej parametry spełniają wymogi II klasy według klasyfikacji śródlądowych dróg wodnych. Posiada zamknięcia górne w postaci klapy stalowej oraz dolne wrota wsporne, stalowe dwuskrzydłowe. Napęd śluzy jest elektryczny i awaryjny ręczny. Praktyczny czas śluzowania wynosi 20 minut. Napełnianie śluzy odbywa się poprzez galerie biegnące wzdłuż budowli, obustronnie w ścianach bocznych. Dwa zbiorniki oszczędnościowe o pojemności 9 tys. m3 są wykorzystywane w celu zmniejszenia ilości wody potrzebnej do śluzowania i dodatkowo umożliwiają jej wielokrotne użycie. Śluza posiada dodatkowe urządzenia do przepuszczania wody.
Na zamknięciach śluzy znajdują się dwa przejścia technologiczne o szerokości 1 m i długości 9,6 m. Kładka na głowie górnej w czasie śluzowana chowa się pod wodę, natomiast kładka na głowie dolnej razem ze skrzydłami wrót rozchyla się na boki[1].
Poziomy
edytujŚluza umożliwia podniesienie jednostek o 7,52 m; od 43,46 do 50,98 m n.p.m.
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ a b Monografia mostów województwa kujawsko-pomorskiego. Brda i Kanał Bydgoski. Tom II z serii: Mosty z biegiem rzek pod red. Krzysztofa Dudka. Bydgoszcz – Grudziądz 2012. Wydawca: Związek Mostowców Rzeczypospolitej Polskiej Oddział Pomorsko-Kujawski. ISBN 978-83-934160-2-8.
Bibliografia
edytuj- Marek Badtke: Kanał Bydgoski: Bydgoszcz, 2006.
- Krzysztof Bartowski: W 231. rocznicę Kanału Bydgoskiego (1774-2005). [w:] Materiały do dziejów kultury i sztuki Bydgoszczy i regionu. Zeszyt 10. Bydgoszcz 2005.
- Walenty Winid: Kanał Bydgoski: Warszawa: Wydawnictwo Instytutu Popierania Nauki, 1928.
- Agnieszka Woźniak-Hlebionek. Kanał bydgoski, Brda i Noteć w pruskich planach inwestycyjnych w latach 1773–1915. [w:] Kronika Bydgoska XXIII (2001). Bydgoszcz 2002.
- Program Rewitalizacji i Rozwoju Bydgoskiego Węzła Wodnego na stronie Miejskiej Pracowni Urbanistycznej w Bydgoszczy
- O Kanale Bydgoskim na portalu Kanały.info. kanaly.info. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-09-05)].
Linki zewnętrzne
edytuj- RZGW w Poznaniu
- Program Rewitalizacji i Rozwoju Bydgoskiego Węzła Wodnego na stronie Miejskiej Pracowni Urbanistycznej w Bydgoszczy
- Kanały.info. kanaly.info. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-08-18)].
- Zdjęcia kanałów przelewowych śluzy od wewnątrz
- Zdjęcia śluzy z czasu budowy 1 2