H Επόμενη Μέρα

"Και ο Ονειροβάτης ?" Ρώτησε η αθώα παιδούλα

"Κανείς δεν ξέρει μικρή ...Ποίος αλήθειά μπορεί να πει...? " Απαντησε η Κυρά που μονολογούσε και περιέπλεκε την ιστορία με τεχνάσματα.

"...Πολλοί λένε πως άφησε τα φτερά του στο απόνειρο και θνητός έκπτωτος άγγελος, ονειρεύεται και ζει μέσα στην πρόσφορη Ζωή του , την Επόμενη Μέρα..." ακούστηκε να απαντά ένας όμορφος νεαρός , που θα ορκιζόσουν οτι ήταν εκείνος ο Ονειροβάτης του κάποτε....

Η επόμενη μέρα ξεκίνησε με άρωμα από εκείνη,ξεκίνησε μόλις εκείνη έφυγε από την ζωή μας,με τον χωρισμό και την διάλυση ενός αραβώνα...του δικού μας.
Ξεκίνησε ως ένας ύμνος ενός κλαψιάρικου μίζερου εγώ που έμενε πίσω.
Το ίδιο χαμένος στην σκιά της προσπαθούσα να φτιάξω την ζωή μου.

Τόσο καιρό απο 28 αυγούστου του 2007 έχουν γίνει τόσα πολλά και όμως τόσα λίγα...


Υπάρχουν πράγματα που έκανα και ΝΡΕΠΟΜΑΙ να πω, υπήρξαν 'Ανθρωποι που ΠΛΗΓΩΣΑ και εκμεταλλεύτηκα,στο διάβα της απεξάρτησης.

Υπήρξαν άλλοι που έκαναν όνειρα μαζί μου και ζητάω ταπεινά συγνώμη!

'Ενα συγνώμη δεν έχει να λέει τίποτα και όμως σημαίνει ότι λυπάμαι πραγματικά για ότι δημιούργησα με λόγια και πράξεις .
Για όσα με πόνο και απόγνωση, για κάτι που δεν τους άνηκε, θα πρέπει ξεπεράσουν...

...Εμένα...

Και δεν τους άνηκε , γιατί εγώ , Ο ΟΝΕΙΡΟΒΑΤΗΣ , δεν ανηκα ούτε σε εμένα αλλά στην ΟΝΕΙΡΟΠΑΛΗ που με πλάνευε και με μεθούσε μέσα της .
'Οταν έκλεινα τα μάτια και έδιωχνα την ζωή...

Αλλα πράγματα για τα οποία λυπάμαι είναι απλά και άλλα πολύπλοκα όπως η Ζωή που δεν είχα το θάρρος να ζήσω και προτιμούσα να ονειροβατώ...

Τετάρτη 7 Νοεμβρίου πήρα τηλέφωνο την καρδία μου,πήρα τηλέφωνο Εκείνη και όταν με άκουσε,πάντα με άκουγε,με κατάλαβε...

Την πήρα να της μιλήσω σαν φίλος,την ένιωθα φίλη μου , ήταν φίλη μου για χρόνια.
'Οπως και ο έρωτας της ΖΩΗΣ μου,τότε στα χρόνι του κάποτε...

'Ενας έρωτας που τότε δεν ήθαλα να ξεπεράσω...


Τόσο η ζωή της όσο και η δική μου , δύο παράλληλες ζωές , είχαν τα ίδια αποτελέσματα .
Η Ζωή μετά τον χωρισμό μας δεν μας τα έφερε θετικά ...
Ποτέ δεν ήταν απόλυτα θετική μαζί μας , ωστόσο η αγκαλιά μας , η αγκαλιά μου με εκείνη , μας έδινε Θάρρος και το παλεύαμε...

Μεχρι που κάποτε ήταν φυσικά ανθρώπινο μα κούρασε...

...Τα Τρια τελευταία χρόνια αγκάλιαζε σαν μάνα,
ενα παιδί ,
...εμένα ...
και έτσι,
...έτσι πάλευε Μόνη της...

Πάλεψε τόσο πολύ , κουράστηκε , απηύδησε μαζί μου και ήταν εκείνη που όταν ξεκινήσαμε με πήρε και με γιάτρεψε με έμαθε να αγαπώ την επόμενη μέρα και να σέβομαι την ζωή.

Με αγάπησε ΤΟΣΟ πολύ που προτίμησε να φύγει γιατί έβλεπε ότι η αγάπη μου για εκείνη ήταν παράλογη και με έκανε να θέλω να ζώ στην ΣΚΙΑ της ...

"Σε αγαπάω" ακούστηκε να ψιθυρίζει μέσα στο τηλέφωνο και τότε ο θρήνος ξεχύθηκε σαν χείμαρρος σε δύο στόματα , σε δύο σώματα σε δύο ψυχές που θέλουν να είναι μαζί...

Δακρύσαμε κλάψαμε , κάναμε βουβές αγκαλιές την ώρα που η ανάσα μας ερωτοτροπούσε και παιχνίδιζε στα δύο τηλέφωνα.

Οι καρδιές μας Δυο ολόκληρους μήνες αιμορραγούσε και κρατούσε το "αίμα" στην σιωπή της ψυχής μας και μιλήσαμε τόσο αληθινά που για λίγο νόμισες ότι η πληγή είχε κλείσει...

...Ισως για μια ακόμη φορά να ονειρεύτηκα...

Πολύ πριν αφήσουμε το φιλικά και περάσουμε στο ειδικά είχαμε τάξει να πάμε για καφέ όπως και έγινε...

Μάταια όμως.
Δίκαια όμως.
Αληθινά όμως.
Τίποτα δεν θα μπορούσε να αλλάξει .
... εγώ δεν άλλαζα...
...και εκείνη το ίδιο...

Για πολύ καιρό παρατηρούσα , ζούσα , φιλοσοφούσα τις ζωές άλλων και πως βίωναν επιβίωναν στην ζωή τους .
Πως αντιδρούν και αντέδρασαν στις καταστάσεις που η ζωή τούς επιφύλασσε...

Τόσο καιρό είχα έναν φύλακα άγγελο που με φρόντιζε και δεν είχα την δύναμη να τον ευχαριστήσω ποτέ .

Δεν είχα την δύναμη να του ζητήσω συγνώμη , να τον πάρω αγκαλιά και να του πω , πως όλα θα πάνε καλά...

Ναρκομανής μέσα στην πρέζα της ψεύτικης μα συνάμα αληθινής ζωής μου δεν είχα την δύναμη να δω την ζωή μου σοβαρά και να δημιουργήσω μέσα σε αυτήν...

Την άφησα να περνάει μπροστά μου ,δεν την δούλεψα , ήμουν το ίδιο απαθής στην ζωή μου όπως τόσο καιρό έκανα με την Ζωή άλλων...

Απαθής και ευπαθής ,
αληθινός και ψεύτης ,
ρομαντικός και πεζός ,
φιλόσοφος και φτωχός ,
δαίμονας και άγγελος ,
ενωμένος και διχασμένος ,
όπως το ζώδιο μου με θέλει ο χαρακτήρας του ,
φίλος και εραστής ,
παιδί και άντρας ,
όμορφος και άσχημος ,
πλούσιος και φτωχός ,
επιδέξιος και αδέξιος να δω την ζωή να φεύγει μέσα από τα χέρια μου ,
πραγματικός και ονειροπόλος ,
όνειρο και εφιάλτης για όσους με ονειρεύτηκαν...

...Υπήρξα όλα αυτά και πολλά παραπάνω ...

Υπήρξα για πολύ καιρό Μαλάκας , Εγωιστής , Τυφλός ...

...Ψεύτης ...

Ναι...Ψεύτης...'Οταν δεν μπόρεσα να φέρω εις πέρας όσα κάποτε έταξα σε ένα λεωφορείο που μιλούσε η καρδιά και τα δάκρυα ήταν οι νότες που συνόδευαν και συνέδεαν τον ύμνο,τα όνειρα που έκανα μαζί της...

'Ονειρα που είχαν για πίνακα ζωγραφικής μια βάρκα σε μια ήρεμη λίμνη και τα νερά να είναι τόσο ήρεμα όσο μια αδηφάγα ψυχή θέλει να ηρεμεί να απολαμβάνει χορτασμένη πλέον τις αναμνήσεις μιας Ζωής...
Σε αυτήν την βαρκούλα σε μια ήρεμη λίμνη θα είμαι μόνος μου,όμως όχι αληθινά.απλα με εκείνη που 3εκίνησα μαζί της να τον ζωγραφίζω...
Και αυτή η λίμνη είναι ο δικός μου παράδεισος και εσύ ,ΕΣΥ ,
στην βάρκα αυτή που της λείπεις ήσουν η ευτυχία μου ,
θα ζείς μακριά από μένα,κατηγορώντας με για την στροφή...

...Ας είναι...Δεν έχω τίποτα για το οποίο θα πρέπει να το δηλώσω σαν αμαρτία...το Κρίμα στο λαιμό σου Κυρά...

'Ενας συγγραφέας για μένα είναι το ίδιο με την ιερόδουλη.

Ο συγγραφέας βάζει μυαλό και μελάνη για να αποδώσει καταστάσεις και να γράψει γιατί μέσα από την γραφή ζει ο ίδιος .

Ζει και σημειώνει καταστάσεις που τον θέλουν ονειροπόλο , ανθρώπινο , αληθινό μέσα από τους χαρακτήρες του.
Οι χαρακτήρες του , πτυχές του εαυτού του ...
Κανένας συγγραφέας δεν θα έχει την τύχη να διαβαστεί όπως το ίδιο εκείνος επιθυμεί να διαβαστεί .
Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο όπως η ιερόδουλη δεν θα αγαπηθεί σε κανένα ξενικό κρεβάτι...

Δεν γράφω εδώ για να ξεπουλήσω , απλά καταγράφω την αλήθεια που όταν η ψυχή θέλει να εκφράσει δάκρυα την σταματούν και δεν υπάρχουν λόγια να αποδώσουν αυτά που θέλει να πεί .
Γιατί η ψυχή ειναι πνεύμα και το μυαλό και η πέννα γήινα, θνητά ,βαπόρια που ναυαγούν και σκεπάζονται με άλας...

Ποτέ δεν υπήρξα τόσο ειλικρινής με την καρδιά μου , τόσο αληθινός με την ζωή μου.
Τόσο άνθρωπος με πάθη και πάθος για την Ζωη που χαράμισα και άφησα να περνά αλόγιστα...

Αυτή η ανάρτηση σηματοδοτεί ένα νέο ξεκίνημα στην επόμενη ήμερα της ΖΩΗΣ ΜΟΥ.

Και θα είναι η τελευταία για πολύ καιρό μέχρι κάτι ΑΞΙΟ να υπάρχει να γραφτεί , όσο εγώ θα αναλώνομαι μέσα στην ζωή και θα την απολαμβάνω και θα αποθεώνομαι μέσα της...

Βρέθηκα αντιμέτωπος με όλους εκείνους τους λόγους που χρόνια πριν έπρεπε να σκεφτώ...
Τι με χάλασε , τι με φόβισε ,τι με αφήνει σακάτη να μην μπορώ να απλώσω τα χέρια και να την αγκαλιάσω?
Να αγκαλιάσω την Ζωή που για χρόνια , καθε μέρα της έκλεινα την Πόρτα μου και την άφηνα απέξω νεκρή και πληγωμένη ανίκανη να με διδάξει , να πειραματιστώ και να την γευτώ...

Η Ζωή δεν είναι για όλους , είναι ένα χάρισμα....
...Μα αν το καλοσκεφτώ πλέον,εμένα αυτό το χάρισμα μου το στέρησαν,μου έκοψαν τα φτερά και με γείωσνα,ραψωδός αγάπης που τον κερνούσαν αγχος και αμφιβολίες...

ΜΟΝΟ για τους τολμηρούς είναι,για εκείνους που την κυνηγούν και κατγράφουν της σελίδες της σαν μαθητές σε ένα υπέροχο Μάθημα...

Γυρίζω σελίδα λοιπόν , στο δικό μου βιβλίο και καταγράφω σαν μαθητούδι , ξεκινάω με βηματάκια μικρά για να μπώ στο "Νηπιαγωγείο" την πρώτη τάξη της Ζωής μου...

Από πλούσιος γίνομαι φτωχός , αυλάκι με νερό που χάραξαν άλλοι να κυλάει ΕΞΑΤΜΙΣΤΗΚΕ και το αυλάκι δεν με αφορά πλέον , όχι την δική μου Ζωή,εξάλου είναι πορεία σε χάρτη άλλων...

Εχθές για άλλη μια φορά ήμουν Ψεύτης απέναντι σε εκείνη και στην Ζωή μου...

Και όμως τόσο ειλικρινής μαζί της μα τόσο ψευτικος με την Ζωή μου...

Η ζωή μου θέλει να φωνάζει Σε Αγαπάω...Όμως όχι εκείνη...Είναι Αγάπη για Ζωή,για Όνειρα,για Δημιουργία
...

Πως είναι να αισθάνεσαι Ξένος απέναντι στον εαυτό σου,
να κανεισ τα πάντα για άλλους,
να μην κάνεις τίποτα για εσένα,
να ζεις για τους άλλους,
να ζεις την ζωή τους,
δανεικά όνειρα
οχι της δικής σου ζωής
αλλα της δική τους
και εσυ
εγω
εσυ
να μην ανήκεις πουθενά
ενα παράσιτο
που προσφέρει τα μάλα
σε όλους εκείνους
που δεν θα έπρεπε να χαριστείς
γιατι ποτε
...δεν εκτίμησαν...
νεκρός
ζωντανός
σε ένα άδικα επαναλαμβανόμενο ρητό
"Ζησε το όνειρο και ας είναι η φωτιά του να σε κάψει"

Και αν η στάχτη που έμεινε Κυρά ειναι οι αναμνήσεις...
Και αν η βροχούλα που άρχισε είναι τα δάκρυα...
Και αν τα δάκρυα είναι αγκάθια κρυμένα σε ροδοπέταλα ελπίδας...
Κάποιος που αξίζει πραγματικά
Θα τύχει στο διάβα της Ζωής μου
να μου χαρίσει το άνθος
να με ακούσει
να με μάθει
να με αγαπήσει
να αγαπηθεί
και να προσφερθεί
στο τέλος της βροχής
να δούμε μαζί
το Ουράνιο Τόξο
...

...Καλή Τύχη Στην Ζωή Σας ...

...ΝΑ ΖΕΙΤΕ ΝΑ ΕΥΤΥΧΕΙΤΕ ΚΑΙ ΝΑ ΑΓΑΠΑΤΕ ...

...Αυτό Είναι Η Ζωή Και Ετσι Πρέπει ΝαΤην Ζουμε...

...Εύχομαι η ζωη σας να ειναι ενα Ουρανιο Τόξο...

Οι μερες του 8

Νεο έτος,Καλή Χρονιά σε όλους μέσα απο την ψυχή μου!!!

Αλλαγές στην Επόμενη Μέρα,αλλαγές στην ζωή του ιδιοκτήτη της,αλλαγές στην ζωή γενικότερα...
Οσο για την επόμενη μερα....
...Είναι πιο δυνατή από ποτέ , γεμάτη αρώματα και μυστικά που κρύβονται κάτω από όμορφες τακτοποιημένες λεξούλες και ανθίζουν σε κήπους γνωστούς μα τόσο άγνωστους...

Η επομενη μερα δεν έπαψε ποτέ να καταγράφει της μέρες του αύριο,τις ώρες του σήμερα,τις αναμνήσεις του χθές...

Είμαστε ότι χαρίσαμε , οτι με κόπο κατακτήσαμε και ότι αναμνήσεις απο γεγονότα αποκτήσαμε.

Ειμαστε οτι ονειρευομαστε,οτι ονειρευτηκαμε μα δεν ειχαμε το θάρρος να ζησουμε,ότι με αξία και τιμή αγαπήσαμε και ζήσαμε...

Τα ονειρα εχουν πραγματικοτητα...και αυτο γιατι οι ανθρωποι καθε αλλο πραγματικοι μπορει να ειναι...

Ο χρόνος του σήμερα θέλει να με κυνηγάει,να με τρέχει με ιλλιγγιώδεις ταχύτητες στην επόμενη στιγμή...

Φιλίες,γνωριμίες,έρωτες,αμαρτίες,παραζάλη,μέθη,Vive Cuervo and Keep Walking...

Ενα κοκκινο αυτοκίνητο,η τυχερούλα μου,φωτια στο δρομο και οι καμπυλες της να εξυμνουν την ταχυτητα και την παραζαλλη του οδηγου της...

Πάει καιρος που εχω να δω τον Ηλιο...Εραστής με την Σελήνη με ταξιδευει σε μέρη παραξενα...οινοπνευμα το άρωμα της και κεινη να σερβίρει την αγκαλια της....

Καθε μέρα και εκατομύρια αναμνήσεις...Στιγμες ανεπαναληπτης δρασης που δεν εχεισ χρονο να φιλοσοφισεις να αγκαλιασεις και να τις σχολιασεις γιατι η επομενη στιγμη διαδεχεται την μολις πριν 5 λεπτα προηγουμενη...

Ο αέρας που περιβάλει τα πάντα μυριζει κουρασμένος ,βιασύνη το έδαφος που ακουμπούν τα πόδια μου και όμως ποτέ άλλοτε δεν υπήρξα τόσο μα τόσο ζωντανός...

Πρεπει να φυγω...με κυνηγα η σκεψη μου,οι φιλοι μου,και η φωτιά η τυχερουλα μου θέλει να παρει και παλι τα ηνία για απόψε...

Μην κλέψεις Ζωή γιατί δεν σου ανήκει...Ζήσε αυτό που σου προσφέρεται και ας είναι το τέλος μια ταχυτητα μακρια!

Χωρίς ανάσα.

Τι να είναι το blog?
Ενα τετράδιο που απλά ζητάμε να αποθανατίσουμε την σκέψη μας?
'Eνα σώμα που βαριανάσαινε εν βρασμό ψυχής και άφησε τα χνάρια του?
Λυγμοί, απομεινάρια γρατσουνιών στην ζωή μας?
Μήπως είναι παράπονα από την ζωή μας για την ζωή μας?
Τι δεν θα έπρεπε να είναι η ζωή?
'Ενα γαμώτο που θα βρίζαμε αν βρίζαμε?
Μήπως,ένας εξάψαλμος που πριν καν αρχίσει έχουν πέσει εκατομμύρια καντήλια?
'Ενας παράξενος χορός που οργάνωσε για όλες εμάς τις μαριονέτες, η ζωή,ενώ εμείς ήμασταν οι ντάμες , σε χορούς γύρω από ξενικά τραπέζια άλλων συνοδών?. Στοχασμοσ...

Τι να πω ρε παιδιά,τα γράμματα με προλαβαίνουν και βγαίνουν πιο γρήγορα από τον στοχασμό μου,αν είχα φιάλη από μελάνη σε ένα στύλο θα είχε τελειώσει,ίσως και να μην έγραφε...ίσως και να είχα σπάσει το στυλό. Εκνευρίζομαι...

Στην ζωή μας έχουμε κάνει λάθη. Παύση ...
Θέλετε να μιλήσουμε , για εκείνα τα μεγάλα τα λάθη που έχουν κάνει οι άλλοι στην ζωή μας και αφήσαμε να μας πονέσουν? Παύση ...

Τι νομίζεται πως είναι η καρδιά ε?
Ενα μικρο λιλιπούτειο πουγκάκι είναι , νά!τόσο δα μικρούλι είναι!, που θέλησε να γράφει όμορφους σκοπούς να τραγουδά και ΨΥΧΗ...,σουλτάνα παρθένα αγνή να χορεύει λάγνα για την πρώτη,στους δικούς της ρυθμούς με φουστανάκια ειδική παραγγελία του μυαλού. Στοχασμος...

Τα πλήκτρα ακούγονται τόσο βεβιασμένα να χτυπούν από την βιασύνη , οι σκέψεις μου σαν να απέπλευσαν από γλυκό παχύρρευστο μέλι, σαν σε αγώνα ταχύτητας προσπαθούν όλες τους να κερδίσουν την επόμενη φράση,να βγουν και να τερματίσουν πρώτες...
Μα όλες στο τέλος κάθονται εκεί και γεύονται,μπλέκονται και δεν ξεμπερδεύονται με τίποτα, περιπλέκουν , παραπατούν μεθυσμένες σαν μέλισσες και πέφτουν στο πάτωμα ενός θλιμμένου εγώ,νεκρές, που δεν έχει πει ρήμα μπροστά στα όσα θέλει να κατεβάσει. Νεύρα...

Μα είναι μερικές φορές , έτσι μου έρχεται,τρελός ,παράφρων, μέσα στην οργή μου , αυτές τις γαμημένες ημέρες που ενώ ξημέρωσε θαυμάσια, ένα πετραδάκι που εκτινάχθηκε με τόση κακιά και με πόνεσε , έτσι μου έρχεται λοιπόν επιμένω , να πάω να βρω μια παραλία. Νεύρα...

Σε κάνει να αναρωτιέσαι γιατί εσύ,γιατί πάλι εγώ?έχω αντέξει πολλά,γιατί θα έπρεπέ να κληρωθώ εγώ για να αντέξω και πάλι άλλα τόσα?
Και μην μου πείτε σιγά τα πολλά,λοιπόν μπορεί να μην είναι πολλά , αλλά είναι βαριά και ασήκωτα, ξυράφια να σε κόψουν,ένας τέλειος νεκρός και αυτά να διαφεντεύουν άλυτα στο εδώ,τραγική ειρωνεία ,ψάχνοντας το επόμενο θύμα. Πολλά νεύρα...

Πέρασε καμιά γάτα και δεν την είδαμε βρε παιδιά,μας κατούρησε ο θεός και είχε ουρολοίμωξη και δεν νιώσαμε?η μήπως γκρεμίστηκε ο φούρνος που είχαμε την ευτυχία ποτέ να μην φάμε από εκεί? Οργη...

Μια παραλία...
Να ρεμβάζω τον ουρανό που παιχνιδίζει με τα συννεφάκια,μια ήρεμη παραλία,να μην με βλέπει κανείς,να μην ακούω τίποτα,να μην υπάρχει χαλίκι που να μπορεί να με ακουμπήσει,να μην πετούν πουλιά,να μην ακούω τιτιβίσματα από κοράκια ,να τραβήξω από πάνω μου αυτό το μαύρο παλτό που οι άλλοι ,όλο μου προσθέτουν μπαλώματα και το κάνουν καινούργιο και να το σκίσω,αυτό το πέπλο που έχω αγκαλιάσει και δεν λέει να τσακιστεί και να πάρει δρόμο από πάνω μου...Μανία...

Και εκεί, ναι εκεί θέλω να βγάλω μια κραυγή,τόσο δυνατή,να εξαφανιστούν τα σύννεφα, να σταματήσω το κωλόβροχο που μόλις άρχισε να πέφτει,να καθαρίσει ο ουρανός , τα πουλάκια να γίνουν πεταλούδες,όλα να φέρουν τούμπα,η θάλασσα πάνω ,ο ουρανός απο κάτω,και εκεί που πατάω,στην επιφάνεια του ουρανού ,να αρχίσω να κλοτσάω πίσω ότι τόσο καιρό μου έρχεται ουρανοκατέβατο και δεν ξέρω πως να πράξω...Πάρε και αυτό,πάρε και εκείνο,να σου δώσω και το άλλο?...
Και το παλτό? που το πας το παλτό?Κηροζίνη μούσκεμα,ένα φλογάκι από την κόλαση ,μιας και είμαστε κοντά βρε παιδί,μια κλοτσιά,η τελευταία υπόσχομαι, νάτο το γκόλ,σε πύρινα δίχτυα...

Νέο ρεκόρ γραψίματος μπλογκοιστορίας,μόλις 5 λεπτά,για να ξεμπερδέψω πραγματικά ?πάλι αιώνα θα μου πάρει...Δεν πειράζει καταιγίδα έρχεται,θα βγουν και τα σαλιγκάρια...

Νιώθω ήδη υπέροχα! Εσείς?

Θεατής στην Δική Σου παράσταση...

Ότι αισθάνομαι δεν έχουν τίτλο...
Πως θα μπορούσα άλλωστε, ένας ...κοινός θνητός, ένας... κρυφός...θαυμαστής σου , να μπορέσω να χωρέσω ότι θα ήθελα να πω,ότι εσύ δημιουργείς και διαπλέκεις στην ψύχη μου ,ότι εσύ με κανείς να προσμένω το επόμενο ξημέρωμα, σε μια πρόταση που αποτελείται μόλις από 5-6 φράσεις?

Ισως αν ήμουν εκεί,αν εσύ ήσουν εδώ,αν καθόμασταν σε διπλανές κούνιες, τα μάτια μας να μπορούσαν να ψιθυρίσουν ταπεινά,να πουν όλα εκείνα,όλα αυτά,τα όμορφα,τα θαυμαστά,τα πονηρά,τα ήρεμα λογάκια που δεν μπορώ με ακρίβεια να περιγράψω σε αυτόν τον μοναχικό μονόλογο...

Κάθε αυγή και ένα όμορφο ξημέρωμα,κάθε ξημέρωμα και μια όμορφη μέρα για σένα, και εσύ μέσα σε αυτήν να βρίσκεις όρεξη για δουλεία, να αγαπάς,να αισθάνεσαι,να ζεις και να την απολαμβάνεις,θυμάσαι τι μου είπες?

Και σαν πέσει η αυλαία,κάθε μοναδικό απόγευμα σου,που δεν έχω την δύναμη να κρατήσω ανοιχτή για δυο -τρία λεπτά παραπάνω,φοράς το υπέροχο κασκόλ σου και ξεχύνεσαι σαν άνεμος για την δική σου μοναχική βόλτα στην παραλία...

Σε αυτήν την υγρή δίνη στιγμών, ζεις στιγμές μοναδικής ευτυχίας,με ποδαράκια γυμνά να ακουμπούν στην ζεστή άμμο, με μικρά δαχτυλάκια να ατενίζουν και να παίζουν με το βυσσινί του ουρανού και ίσως στην χούφτα σου να αγκαλιάζεις τον Ηλιο φλόγα και να γελάς και να παρατηρείς...να φωτογραφίζεις...να γεύεσαι...να μιλάς...να κλαις....
Και ίσως η υγρασία του κορμιού σου να τυλίγεται από την παρθένα θάλασσα,που είναι το δάκρυ του Θεου,να ξαπλώνεις και να απλώνεις τα χέρια στη άμμο,γοητευμένη από τους υπέροχους διαλόγους στο μοναδικό μυαλό σου ,για να αγκαλιάσεις και να ερωτευτείς το δαίμονα άνεμο που φλερτάρει και εξανεμίζει την σκέψη σου...

Ευτυχισμένη ίσως να σηκώνεσαι,τα χέρια σου ίσως να ασχολούνται με την καθαριότητα των ρούχων σου και η σκέψη σου,η ευτυχία της στιγμής σου,ένα δάκρυ που μόλις έπεσε,ένα στιγμα στα αιώνια βιβλία των πράξεων,που αφήνεται σε αυτό το σημείο που μόλις στέκεσαι ,για να δείχνει οτι πέρασες από εκεί και πέρασες υπέροχα,μαγεύτηκες,ερωτεύτηκες,αγκαλιάστηκες και χάρισες...
Και χάρισες...
Τον χρόνο σου που δεν κατάφερα ποτέ να κερδίσω,δεν είχα την δύναμη να κλέψω,να σε κρατήσω,εδώ,εκεί,σε εμάς...

Ξεκίνησε σαν ένα ταξιδάκι που είχε διάρκεια μόλις μια ώρα , ένα καθυστερημένο μισάωρο , που ίσως να έλειψες σε κάποιους,ίσως να έλειψες στο παλτό σου,στο κασκόλ σου,στην όμορφη βόλτα της παραλίας σου,στον άνδρα σου,στις υποχρεώσεις σου,στα πρέπει σου,στην δική σου φύση και στην δική σου μαγεία που σε μεταμορφώνει στο εσύ...

Μα ακόμα και αν έλειψες σε όλους εκείνους,μου χάρισες το ποιο όμορφο μισάωρο της ζωής μου...ένα ταξιδάκι σε μονοπάτια γνώριμα,γεμάτα μυρωδιές από κανέλα και μοσχοκάρυδο ,στρώνοντας εσύ η ίδια αυτό το υπέροχο τραπεζάκι,που γύρω του μιλούσαμε,ονειροβατούσαμε και γνωριστήκαμε...

Με τα μάτια δεμένα,ακουμπήσαμε σε πινάκες με μυρωδιές και πίνοντας μεθυστικές μουσικές βαλς σε ένα ποτήρι ζεστό κρασί , ψηλαφίσαμε τις πνοές μας και καταναλώνοντας τον πολύτιμο χρόνο μας , ταξιδέψαμε στα χρώματά της παλέτας που αποτελείται ο άλλος,εσύ,γι εμένα,εγώ,για εσένα και αν θες εμείς...

Χρώματα , φράσεις , λέξεις , ποιήματα , λόγια , σκέψεις , στιγμές , αγγίγματα , ιαχές , φωνές ,επιθυμίες, πλάνη , παραζάλη, μέθη όλα τους τόσο απαγορευμένα μα τόσο αγνά και ίσως όχι τοσο...αγνά...όσο μπορεί να θέλουν να φαντάζουν,αφήνονται στην αμαρτία της μαγείας να στροβιλίζονται και να απορρέουν από αυτήν...

Οικο...Δέσποινα περιμένω το επόμενο γλυκό ξημέρωμα ανήμπορος να συγκρατήσω την ρευστότητα του σήμερα,έχοντάς επιλογές, που όμως η φωνή σου,ίσως να με σκοτώσει...
Φοβάμαι τον Όλεθρο που απλά μπορεί να δημιουργηθεί από τις δικές μας στιγμές....δυο καρδιές που απλά βρήκαν την δύναμη να ξημερώνονται από τις ίδιες σκέψεις από τον ίδιο ασεβή έντονο πόθο και να θέλουν να γευθούν όσα ο χρόνος παρέσυρε μακριά από αυτούς...

Το κρασί σε αυτό το ποτήρι πάντα θα είναι εδώ να σε περιμένει να το γευθείς,να μάθεις να το νοσταλγείς , να ζείς με την φωτιά της σκέψης του ...και ένα τριαντάφυλλο ,αχρωμο,να σε προσκαλεί να γυρνάς να το χρωματίσεις...

Καλημέρα!!!
Εκατομμύρια στιγμές μέχρι να ξημερώσει στην επόμενη όμορφη μέρα σου...στην δική μου πλανεύτρα ζωή,εκείνο το δεκάλεπτο που μου δίνεις αξία...

Πως μπορώ να ονειρεύομαι μέσα στα όνειρα σου,πως το κατάφερες αυτό?
Η κουρτίνα σε έκρυψε από πίσω της και η μοναξιά λυσσομανά στα λεπτά της ανίας μου...
Η φωνή σου,για πάντα ένα αίνιγμα,ένα απαγορευμένο φρούτο και εσύ? έκπτωτος άγγελος από τον δικό σου παράδεισο...Το αφεντικό σου? η δική μου κόλαση που σε θέλει μακριά...

Και αν όλα αυτά σε κούρασαν,σε στέγνωσαν,σε φόβισαν,αν όλα εκείνα τα κόμματα,στίγματα ,τελείες σε παγίδευσαν σε μέρη σκοτεινά,ζητάω ταπεινά συγνώμη.Ηταν ότι δεν πρόλαβα να πω,στα 2 λεπτά που δεν είχα το κουράγιο να σε γειώσω όμορφη Κυρά,εδώ στην γή πριν μετακομίσεις και πάλι στον δικό σου όμορφο πλανήτη!

Το Παραλήρημα...

Υπάρχουν κάποια κομβικά σημεία στην καθημερινότητα ενός ανθρώπου που θέλουν την ψυχή να αναρωτιέται,να χαράζει πορείες σε ένα παράξενο διαφορετικό χάρτη,να υπολογίζει παλίρροιες και τυχόν ταξίδια σε ωκεανούς πολυταξιδεμένοους ,γνωστους και άλλοτε πάλι άγνωστους...

Κάποιες άλλες ανύποπτες στιγμές η ψυχή νιώθει την ανάγκη να κρίνει τον εαυτό της σύμφωνα με τα όσα έζησε και ίσως με εκείνα τα οποία πρόκειται...Σαν γνώμονα κάθε φορά, την ώρα τις κρίσης, έχει όλες εκείνες τι πράξεις ,τις χαλαρές στιγμούλες , τις αναμνήσεις που είτε την καλωσόρισαν με χαμόγελο είτε την πλήγωσαν.

Οταν μια πραγματικότητα κλονίζεται πολλοί από εμάς απλά περιμένουμε να γκρεμιστεί τελείως και το χρονικό αυτό διάστημα προσπαθούμε να βρούμε την δύναμη,τον πόθο,την αντοχή,ίσως την όρεξη να οικοδομήσουμε και πάλι.

Ανίκανοι από την φύση μας να συντηρούμε ερείπια, οικειοθελώς τυφλοί δεν θέλουμε να βγάλουμε πόρισμα ενός πλοίου σε ένα ταξίδι μέσα στο χρόνο που ναυάγησε , προσπαθούμε να βγάλουμε στίγμα αναφοράς,μια αφετηρία για το νέο στοχασμό και ένας ακόμα λόγος να παραληρεί το μυαλό μας...

Υπνοβάτες σε ένα μαθηματικό όνειρο,ο καθένας από εμάς με το δικό του , οι πορείες μας ίσως κάποια στιγμή διασταυρωθούν και η παρεκτροπή συνάμα με την απόκλιση να αυξομειώνεται...

Οπως και να έχει αυτή η ώρα, αυτή η ανάρτηση αφιερώνεται σε αυτό το παραλήρημα,και το άρωμα καπνού και ο καπνός σηματοδοτούν την αρχή της παραζάλης μου...
Αφιερωμένο σε σένα ψύχη μου και στο ταξιδάκι σου από τα αβαθή μέχρι την επιφάνεια του μπλε ωκεανού.
Εύχομαι στο ταξίδι αυτό να καταφέρεις να διαφεντέψεις μια μέρα από τα σύννεφα...

Με τα φτερά ενός αγγέλου...

'Ενας ήλιος ανατέλλει .ένα φεγγάρι πέφτει σε λήθαργο...Πόσες φορές οι σκέψεις μας ,εχουν καταφερει να κανουν αυτό το ταξίδι ?

Μια πληρης διαδρομη ανησυχιας απο ανατολη σε δυση και το αντιστροφο...και το μυαλό ? έρμαιο να εκτελεί κύκλους γύρω από τις ώρες και τα λεπτά προσπαθώντας να εξυμνήσει σαν ραψωδός αυτήν την πτήση που αναζητεί ένα κομματάκι πρόσφορης γης διαπερνώντας τα σύννεφα στον ουρανό.

Η Σελήνη μια αυτοκράτειρα που κρατά κρυφή όλη την αμαρτία που βλέπει κάθε βράδυ να παίρνει χώρα στο βασίλειο της, το πρωινό αεράκι την σπρώχνει σε διάβα γνωστό, ενώ εκείνη παραδίδει τα σκήπτρα και παραδίνεται στο μεθυστικό άρωμα του παντοκράτορα Ηλίου...
Αιώνιοι εραστές αυτά τα λίγα λεπτά και η μαγεία ,απόγονος του ερωτισμού τους αρκεί και είναι δυνατό για να ξυπνήσουν την φύση ολόκληρη.

"Που οδηγει το σεληνόφως ? " ρωτησε την Σεληνη ενας αυλικος ονειροβατης..."Οδηγεί στον Ηλιο" απαντησε εκείνη καθώς προσπαθουσε να τυλιξει στα αιθερια χέρια της έναν έκπτωτο άγγελο που προσπαθούσε μάταια να αποτρέψει την πτώση από παραδεισένιους κήπους στα Επίγεια.

"Δεν είσαι αστέρι,μα ούτε και δαίμονας, μπορεί να είσαι άγγελος όμως σίγουρα άνθρωπος" του ψιθύρισε...
"Δυόμιση χρόνια χωροφτερουγίσματα και τα φτερά σου έχουν αλλοιωθεί αθάνατε άγγελε όμως η ψυχή σου είναι διχασμένη σε ένα παρόν και εκείνο το έντονο παρελθόν που σε γυρνάει πάντα εκεί,πάντα πίσω στην Αιώνια σύγκριση.Ισως ο λόγος της πτώσης σου από τα ουράνια παράξενε άγγελε...Μπορείς να περπατήσεις τώρα." είπε και η αυτοκράτειρα δάκρυσε που θα έχανε για άλλη μια φορά τον υπέροχο τρυφερό εραστή της Ηλιο...

Ο άγγελος ,αν και όμορφος άγγελος,παρόλο που δεν ήταν μόνος βρέθηκε να περπατάει σε μονοπάτια άγνωστα,σε μέρη που έδειχναν να είναι επικίνδυνα και πρωτόγνωρα για εκείνον...
Λιγο πριν την τελετή του επιτιμίου Νανουρίσματος στην χώρα του Ονειρου,ο άγγελος με τα κομμένα φτερά γνωρίστηκε με τον Ονειροβατη , ζήτησε κρασί και γάλα, καπνό για να νιώσει την ζεστή ανάσα τουκαπνου να θηριευει μέσα στα πνευμόνια τους και τέλος τέσσερα κεριά να φωτίζουν την συζήτηση τους...

Ηταν μια συζητηση που κρατησε μεχρι που τα αγόρια-παιδιά του Ηλιου οι Ηλιοπεταλουδες, γνωρισαν τα πρωτα ξυπνηματα των πτηνων και τισ φωνες τους, και τοσο ο αγγελος οσο και ο ονειροβατης νιωσανε μια εντονη συμπαθεια.Συμφωνησαν παρολεσ τις μικρες διαμαχες που ισως να ειχαν να συνεχισουν να υπαρχουν και για τις επομενες αυγες και ηταν ενας ορκος τοσο ισχυρος που ο άγγελος από την πλευρά του προσπάθησε να δώσει στον Ονειροβατη το κλειδί για τον επίγειο παράδεισο, ένα κλειδί που το σκεπάζει η μελωδία ,ένας διαφορετικός τρόπος επικοινωνίας...

Τίποτα άλλο δεν ειπώθηκε μέχρι που τους κάλυψε ο Ηλιος και οι Ηλιαχτίδες οι κόρες του πλημμύρισαν την χώρα με ζεστό πρωινό φως...

Πολύ αργότερα κάποιοι αυλικοί συζητούσαν για το μέλλον τους,η αρχή μιας μεγάλης φιλίας,ποιος αλήθεια με διαύγεια μπορεί να πει πως θα καταλήξουν...

Ομως οι επόμενες αυγές έχουν να εξιστορούν γιαυτό και ίσως η "λίμνη" μια μέρα να καθρεφτίσει το είδωλο τους και να τους αναπαραστήσει μαζί,μαζί τους και ένα ταγμένο τριαντάφυλλο.

Κλείσε την "Ντουλάπα"...

Close the closet,μου φώναζε ***** που είχε την τύχη κατά τύχη να διαβάσει το μπλοκ μου...
Δεν ήξερε ότι αυτή η μικρή καλοσχεδιασμένη "ντουλάπα" είναι ο καθρέφτης της ψυχής μου ,όσα δεν θα είχα την ευκαιρία να πω,λόγω της ύπαρξης των βεβιασμένων φράσεων και γιατί τελικά ίσως ποτέ να μην καταφέρεις να κανείς μονόλογο...σε έναν μικρο διάλογο.στο διάλογο των χωρισμένων και τραγικά πολιτισμένων μελών του,δηλαδή εμου και εσου...

Είναι η φύση της ζωής μας να επιζητούμε στιγμές μοναξιάς,στιγμές παρέας,στιγμές ερωτά και πόθου,στιγμές...Η ζωή είναι στιγμές και αυτές είναι που κουβαλάμε μέσα μας καταχωρώντας τες στην χωρά των αναμνήσεων.

Μπορεί να μην θυμάσαι τι έκανες ,είπες,αποδείχθηκες,αντιμίλησες στο χθες όμως θυμάσαι στιγμές έντονης εγκεφαλικής και συναισθηματικής φόρτισης/δραστηριότητας.

Ξέρω πως__ ακόμα και εσύ, ακόμα και να μην θες να ξέρεις ,ακόμα και να μην το αντέχεις,ακόμα και αν παραληρείς,ακόμα και αν όσα ήθελες να αλλάξεις να απέτυχες, ακόμα και αν ζεις στην ρουτίνα , ακόμα και αν χαίρεσαι ,ακόμα και αν στο επόμενο λεπτό μετανιώνεις και κλαις ,ακόμα και αν το μετάνιωσες ,ακόμα και αν δεν ήθελες να διαβάσεις ,ακόμα και αν ήθελες να ξεχάσεις μια δική σου απόφαση , ακόμα και αν περνάς καλά με τους γλυφιτζουρενιους φίλους και φίλες σου,ακόμα και αν είδες την κακιά της κολλητής κουμπάρας μας,ακόμα και αν κατάλαβες πως κανείς δεν ενδιαφέρεται τοοσο πολύ όπως εγώ στο τότε__αυτό το μπλοκ θα συνεχίσει να υπάρχει ,να μετράει στιγμές ,να εκφράζει τον δημιουργό του,να ονειροβατεί σε δρομάκια ξένα , thanks god , μακριά από σένα !!!

Μου πήρε χρόνο να καταλάβω , η μάλλον καλύτερα να δω...
Ξέρεις όταν η αγάπη πετάει το πέπλο της και τριγυρνάει γυμνή για να βρει το επόμενο ζευγαράκι που θα της δώσει ένα καινούργιο μεταξένιο πέπλο,που θα τους κάνει προσκυνητές και αυλικούς,δούλους και υποτακτικούς,ελεύθερους αλλά σε μια καταχρεωμένη σε υποχρεώσεις και πρέπει ελευθεριά, τότε ίσος καταφέρεις και δεις ποσό μαύρο είναι το σεντονόπανο που μας σκέπαζε και πως τελικά ότι αγαπούσα είναι ένα όνειρο ενός δικού μου μεταμφιεσμένου εφιάλτη.

Οτι ήθελα,για ότι ήθελα,ότι αγάπησα, για ότι αγάπησα,ότι μοίρασα και ότι μοιράστηκα,για ότι έδωσα και ότι δεν πήρα,για ότι ευχήθηκα και προσευχήθηκα,για όσα έταξα και δεν εκπλήρωσα ,για ότι έκανες και δεν αντιμίλησα τελικά ήρθε η ώρα να πω...

Δεν φοραω προσωπειο καλη μου,ειμαι ο Ονειροβατης,ω ναι με ξερεις τοσο καλα,μα για μια στιγμη ισως να ηθελες να ακουσεις και την αληθεια...δεν με εμαθες καθολου...

Περαστικά σου ,πικρουλα μου..Καλή τύχη με την ζωή σου ,καλή τύχη σε εκείνα όλα όσα ήθελες να αλλάξεις με τον χωρισμό και δεν τα κατάφερες,ίσως και ούτε ποτέ...
Περαστικά σου,μέρες συναχιού και αυτές,μέρες βροχής και συλλογισμών...
Μα για μένα,αν έχω την τύχη που κατά τύχη θα έχω,θα ξημερώσει ουράνιο τόξο.

Η ''ντουλάπα'' καλά είπες πρέπει να κλείσει...

Αντε γεια λοιπών,την έκλεισα,μαζί και εσένα μέσα της...Η επομένη μέρα ξημερώνει,ένα τσιγάρο ,τα λεπτά συνουσίας μου μαζί με την σκέψη μου ,ο καπνός ? το loading των αναμνήσεων μας στον συλλογισμό μου και η γόπα? το όνομα σου που μόλις έσβησα από την καταρρακωμένη μου ψυχή...

Και όταν με διαβάσεις και πάλι περαστικά σου.

όπως είπα η "ντουλάπα" είναι μονόλογος που δεν σε περιλαμβάνει...τα υπόλοιπα στο δικό σου μονόλογο και μακριά από την ντουλάπα μου κ?έχεις φίλους για αυτήν την δουλεία...φίλοι που σου εέδωσαν την δική τους θετική ενέργεια σε επίσης μια θετική απάντηση να με χωρίσεις...

Η παγίδα...

Ξυπνάς μουδιασμένος,το ελάχιστο φώς ενός φεγγαριού,μάταια προσπαθεί να αποκαλύψει τον ιδρώτα της τρομακρατημένης παραζάλης σου...Για άλλη μια φορά αναρωτιέσαι πιο θα πρέπει να ειναι το επόμενο βήμα,η υπογραφή της αφετηρίας εκκινησης για ένα αγωνα δρόμου χωρίς τέρμα,χωρίς την μικρή ιδέα του πότε η του γιατί.

Τι σε ξύπνησε,τι σε φόβισε,τι φοβάσαι?...μέρες,στιγμές-αιώνες καταδικάζονται σε ισόβια κάτω απο το πέπλο αυτων των σκέψεων...Μοναχικός ταξιδιώτης ονειροπαλεύεις για την δική σου στερία σε ενα ταξίδι που δεν είναι για σένα,σε ένα ταξίδι που η θάλασσα είναι η συντροφιά σου και οι σκέψεις των αγαπημένων,εκείνων που μένουν πάντα πίσω,σειρήνες στα αυτιά σου.Και ο πόθος τους,ο δαίμονας ,άγγελος σου.

Μπορείς απλα να γυρίσεις πλευρό.ή να κλείσεις τα αυτιά σου,όμως οτι ζητάς κάποιος άλλος το εχει προβλέψει για σένα.Την λενε Μοίρα,και η τέχνη αναγνώρισης της χάθηκε στα σύνορα των νέων χρόνων,την εποχή των πολέμων με τους παλαιούς.

Πολλοί ευσεβείς πιστοί της ανακαλούν το βιβλίο της Μοίρας για καθε δεινό,παραπάτημα η καταστροφή ενός ακέραιου της υπέροχης ζωής τους...

Η Μοίρα λένε πως είναι εκεί για κάθε πράξη,σφάλμα,στιγμή που απλά ειναι θέμα χρόνου η διόρθωση του,η αλλαγή πορείας που αργά η γρήγορα θα κάνεις,τότε που το "γνώθι" συναντά το "σε αυτον",τότε που η Ζωή αγοράζει τα σκήπτρα απο την Μοιρα της ψυχής μας,ένα κομβικό σημείο που μας δίνει πνοή για τα βρεφικά βήματα στο αύριο.

Δεν γνωρίζω τι είναι αυτο που με ώθησε ξανά στο 'Ονομα σου.δεν ξέρω πια νύχτα η Μοίρα έπλεξε τον ιστό σου,όμως σίγουρα το "νέο" σου άρωμα ταιριάζει καλύτερα στο νέο εγώ της επόμενης στιγμής...

Αν και μου είπαν πως το 'Ονομα σου σημαίνει και σηματοδοτεί τον Όλεθρο,έναν απο τους Ατέρμονες που χαθηκαν στην δίνη της ύπαρξης τους,το Όνομα σου αυτή τη φορά μου είπαν πως δεν πηγάζει απο το μητρικό του ήχο...

Σε Λένε ....όπως σε φωνάζουν και αν ήρθες να με καταστρέψεις μπορώ απλά να το χρεώσω στην Μοίρα της παραζάλης των τελευταίων βημάτων...

Σε ευχαριστώ,για την καλημέρα που θα ζήσω αύριο,για ένα όνειρο που πηγάζεο απο την φωτία και η δύναμη της κατακαιει την σκέψη μου...

Στιγμές...

Λένε πως η ευτυχία ειναι στιγμές,εικόνες με υπέροχο φόντο,που θέλει η ψυχή να ζωγραφίζει,εικόνες που αποτελούν το σημείο εκκίνησης της διαπλοκής των γεγονότων,πριν,μετά,αργότερα απο εκείνη την στιγμή,την τότε χρονική περίοδο...

Στιγμές μοναξιάς,αναζητουν την γαλήνη στις στιγμές ευτυχίας...Αναπολούν μεγαλεία,τα καθιστούν σπουδαία και σου χαρίζουν ένα πεπλο θλίψης,χαράς και ίσως λιγακι απο ένα δάκρυ απόγνωσης,στο τέλος των όσων διαδραματίστηκαν στο τέλος της θύμησης...

Σκέψεις,ατελείωτες σκέψεις,άλλοτε καλές και άλλοτε κακές,θλιμένες αλλα και χαρούμενες,όλες τους προσπαθούν να παρουν την θέση τουσ στο μυαλό,ένας ιστός και η φωτία να φαντάζει απειλητική αλλά απούσα...

Τα πρώτα βήματα,κάθε βήμα και πιο δύσκολο,ολοένα και πιο μακρία,κάθε βήμα φαντάζει μια νέα αρχή,αλλά σε εκείνο τον ιστό το θύμα είσαι εσύ,ενώ ο θύτης ίσως και να πλέκει τον νέο ιστό αλλου...ισως και όχι...

Τίποτα δεν φαντάζει ίδιο,πράγματα που ήταν απαγορευμένα και τωρα είνα στην λίστα των ελευθερίων φαινονται να μην σε γεμίζουν...φαίνοντα άχαρα και όμως είναι εκεί για σένα,ζείς το παρόν στα βήματα του παρελθόντος και αυτό το ταξιδάκι φαντάζει γνώριμο και όμως τόσο μοναχικό...

Φοβάσαι να αντικρύσεις την επόμενη μέρα ,φοβάσαι να ανοιχτείσ,φοβάσαι να ξαναγίνεις ένα με τον εαυτό σου,ίσως γιάτι το μισό,ίσως τελικα και ολόκληρο το είναι σου να το δώρισες σε κατι που χάθηκε,η καλύτερα σε κάτι που απλά μετακομισε σε νέα προσφορη γή,ανοιξε τα φτερά του και πεταξε μακριά παίρνωντας μαζι του και τα δικά σου...

Κάθε τραγούδι συνδέεται μαζι σου,η ίσως εσύ να το κάνεις...παραξενος ο έρωτας,τα συναισθηματα του,το άρωμα του,το καταστροφικό του τέλος,η επόμενη μέρα...

Τίποτα δεν θυμίζει αυτο που αγαπήσαμε κάποτε,τίποτα παρα μόνο εκείνες οι στιγμες ευτυχίας που κλέψαμε απο εκείνη την ιστορία...
Τίποτα πια δεν θυμίζει αυτο που με έκανε να χαίρομαι,να έχει η επόμενη μέρα μια αξία, ένα στόχο,ένα λόγο να πει μία καλημέρα,την προσμονή για αγκαλία...

Τίποτα δεν ειναι το ίδιο,μάτια που αγαπήθηκαν,προσωπάκι φωτεινό,φανταζει ο δαιμονας της ψυχής μου και η γλύκα των ματιών σου η τρικυμία που με θέλει ναυαγό...

Οι αριθμοί και ο βασιλιάς.

Εφτά και Τρία = Δέκα
Δέκα = Ένα + Μηδέν = Ένα.




...Μονάδα...

Η μοναδικότητα για μερικούς είναι ευτυχία.Ένα άπιαστο, επίπονο ,γεμάτο ιδρωτα όνειρο για όσους την κυνηγούν,μία πικρία για όσους την κατέκτησαν γιατί δεν βρήκαν το κάτι που θα τους οδηγήσει στην κατάκτηση του παραπέρα,μια θλίψη για τους φιλόσοφους γιατί η μονάδα δεν αποτελεί μέρος του συνόλου και αποτελεί την αρχή του όρου της μοναξιάς και των παράγωγών της.

Όπως ακριβώς και αυτος ο βασιλιάς...Μοναδικός επιζών της παρτίδας...Μοναξία...

Βασιλίας δίχως βασίλισσα , ενα θνητό πιόνι σε ενα λευκό τετράγωνο,κάθε τετράγωνο και μια επιλογή.
Τα λευκά τετράγωνα απαγορευμένες κινήσεις,τα σκουρα καφέ μοναδικές λύσεις,υπέρτατης μοναξίας και πόνου.

Το σταυροδρόμι μπροστά του,φαντάζει πιο μαύρο από ότι μπορει να φανταστέι και η απόλυτη ακινησία δεν είναι πραγματικά επιλογή,αλλά ένας θάνατος,και αυτος ο βασιλίας θέλει να κινηθέι, θέλει να προχωρήσει,κυνηγημένος μέσα στο μυαλό του,πρεπει να επιλέξει...

...Την επόμενη κίνηση.

Μια κίνηση εμπρός για την επιλογή του "αύριο" συνοδεύεται με τις εφιαλτικές αναμνήσεις του χθές,ενώ η κίνηση στο εχθές δεν υφίσταται...Βλέπεις ,αυτές ήταν οι εντολές-επιλογές της Βασιλισσας,πριν εκείνη φύγει.

Όχι δεν μπορει να γυρίσει πίσω,συγνώμη,κανείς απο τους δύο.

Ο Βασιλιάς ίσα που καταφέρνει να εκτελέσει τις βασικές λειτουργίες με την αναμνηση της θρονιασμένη στην καρδία του,ενώ εκείνη τώρα που δεν αποτελεί πίονι της σχέσης τους, όπως συνήθιζε να νιώθει, απολαμβάνει ξανά τις χαρές της ζωής,χωρίς καν ένα δάκρυ.

Σαν μαγισσα κρατεί τους εφιάλτες και τους δαίμονες του παρελθόντος και του νωπού παρόντος,μακριά της και άλλες φορές τους θυσιάζει σάν δικαιολογίες ενός "Γιατι?" που συνηθίζουν να την ρωτούν οι διάφοροι αυλικοί που συναντά στο διάβα της...

Ξεπουλάει στιγμές και όνειρα κοινά για να αγοράσει στην θέση τους στιγμές φίλιας που την κάνουν να νιώθει όπως τότε όταν πήγαινε σχολείο...που την κάνουν να νιώθει καλά,που την θεοποιούν,στιγμές γέλιου και ευτυχίας με ένα παράθυρο κλειστό στα χρόνια του εχθές ,γυρνώντας την πλάτη και πατώντας Delete στις όποιες γλυκές στιγμές τους...

Ο,τι πονάει έμαθε να το προσφέρει στο βασιλιά,ό,τι θυμάται και χαμογελούσε με αυτο,το μετατρέπει σε όνειρο που δεν υπήρξε ποτά αληθινό,βλέπει την αγάπη σαν ένα παραμύθι που πέταξε οταν του έδωσε ένα ασχημο τέλος...

Το παρελθόν είναι μεγάλο,το μέλλον ξετυλίγεται μέσα απο το κουβάρι του παρελθόντος και ο πόνος;η μοναξιά;η αγάπη; οι ίνες που δημιουργούν την κλωστή ,μια κλωστή με την οποία θα πρέπει να ράψει ο βασιλιάς τις πληγές του...

στισ 7/κάποιου μήνα/του κάποτε <--η γνωριμία ...
3 χρόνια μετά /κάποιου μήνα/του κάποτε <--ο αραβώνας
3χρόνια μετά /κάποιου μηνα/ του '07 <-- ο χωρισμός

Και αν αυτά τα χρόνια στο σύνολο τους μας φαντάζουν 6 ήταν μια ολόκληρη ζωή με άπειρες στιγμές,με δαιδαλώδεις αναμνήσεις,με το άρωμα της βασίλισσας και το χαμόγελο του βασιλία εξηγήστε μου εσείς γιατί εμένα μου κάνει Ένα...

...Μοναξία...

...Η επόμενη μέρα ειναι οτι δεν θα 'θελα να ξημερώσει...