Sètge de Tolosa (1219)

Pels articles omonims, vejatz Sètge de Tolosa.

Sètge de Tolosa (1219)
Descobridor o inventaire
Data de descobèrta
Contrari
Color
Simbòl de quantitat
Simbòl d'unitat
Proprietat de
Fondador
Compren
Data de debuta
Data de fin
Precedit per
Seguit per
Coordenadas
Informacions generalas
Data	17 de junh al 1èr d'agost de 1219
Luòc	Tolosa
Eissida	Victòria de Tolosa abandon del sètge
Belligerants
Reialme de França Crosats	Comtat de Tolosa
Comandants
Loís de França Amalric VI de Montfòrt	Ramon VII de Tolosa
Fòrças en preséncia
Armada reiala: 600 cavalièrs 10 000 arquièrs

Lo sètge de Tolosa de 1219 es una tentativa del futur Loís VIII de França e d'Amalric VI de Montfòrt de prene la vila als comtes Ramon VI e Ramon VII de Tolosa. L'accion s'acabèt per un fracàs del sètge.

Las causas

Lo 10 de junh de 1219, lo prince Loís de France a prenguèt Marmanda e daissèt los seus soldats saquejar la vila e massacrar los abitants. Puèi son armada, acompanhada d'aquela d'Amalric VI de Montfòrt èran en camin cap a Tolosa, qu'atenguèron lo 17 de junh.

Lo comte Ramon VII de Tolosa^[1] aviá preferit concentrar las seuna fòrças a Tolosa puslèu qu'enviar de secors a Marmanda. Combatre Loís de França li pausava un problèma d'òrdre juridic, perque lo prince representava li rei de França, sobeiran del comte de Tolosa. La question, abordada pel seu conselh, foguèt resolguda per l'afirmacion qu'Amalric de Montfòrt èra estat investit sonque pel papa e non pas pel rei, e que la comtat, d'aquel fach vacant, tornava al seu senhor legitim, Ramon VII.

Lo sètge

Ramon aviá profeitat de la durada del sètge de Marmanda per renforçar los barris de la ciuta mondina. Fòrça faidits l'aviá jonch: Guilhèm de Menèrba^[2], Jordan de Cabaret^[3], ... Tota la populacion, refusant de subir lo sòrt de Marmanda e vesent çò que la paraula del prince Loís i aviá valgut, èra solidari dels comtes.

Lo prince Loís èra en melhora posicion que Simon de Montfòrt un an mai lèu, avent un efectiu mai important e un mai grand nombre de maquinas de sètge. Mas los tolosencs adobèron los damatges als barris amb un zèl identic al precedent sètge e rebutèron amb la meteissa ardor los diferents assalts.

Aprèp quarante cinc jorns de sètge, lo prince Loís se descoratgèt e levèt lo sètge, malgrat las suplicacions d’Amalric de Montfòrt e del legat.

Consequéncia

Amb lo pretèxte d'aver efectuat sa quarantena e benlèu jos la pression dels barons, lo prince Loís quitèt Occitània lo 1^èr d'agost, daissant Amalric de Montfòrt dins una posicion desesperada. En seguida, arestèt pas de perdre de vilas, lo seu fraire Gui foguèt tuat en 1220 dabans Castèlnòu d'Arri e deguèt fina finala abandonar Carcassona, lo seu darrièr bastion, en genièr de 1224 e cedèt totes lo seus dreches sus Lengadoc a Loís de França, vengut entre temps lo rei Loís VIII de França.

Annèxas

Bibliografia

(fr)Georges Bordonove, La Tragédie Cathare, Paris, Pygmalion – Gérard Watelet, coll. « Les Grandes Heures de l’Histoire de France », 1991, 462 p. (ISBN 2-85704-359-7), p. 338-341

Nòtas e referéncias

↑ Ramon VI de Tolosa èra encara vivent mas excomuniat, e aimava mai demorar en retirat per pas comprometre las escasenças del seu filh al prèp de Roma.
↑ ancian senhoe de Menèrba, qu'aviá perdut pendent lo sètge de la vila.
↑ fraire de Pèire Rogièr de Cabaret.

Articles connèxes

[1] Ramon VI de Tolosa èra encara vivent mas excomuniat, e aimava mai demorar en retirat per pas comprometre las escasenças del seu filh al prèp de Roma.

[2] senhoe de Menèrba, qu'aviá perdut pendent lo sètge de la vila.

[3] raire de Pèire Rogièr de Cabaret.

[1]

[2]

[3]