Smoot-Hawley Tariff Act

De Smoot-Hawley Tariff Act was een protectionistische wet voorgesteld door twee Amerikaanse congresleden, afgevaardigde Willis C. Hawley en senator Reed Smoot, ten tijde van de crisis van de jaren 1930 in de VS. President van de Verenigde Staten Herbert Hoover keurde de wet goed op 17 juni 1930. Op twintigduizend importgoederen werden de importtaksen verhoogd.

Hawley (links), Smoot (rechts)

Achtergrond

Voorafgaand was er de beurskrach van 1929 en de droogte van de jaren 30, met als gevolg dat de oogsten mislukten en vele boeren in de armoede terecht kwamen. Vooral de bescherming van de landbouwers, door de import vanuit het buitenland te beperken, was de belangrijkste beweegreden.

Gevolgen

De Amerikaanse import vanuit Europa daalde tussen 1929 en 1934 met meer dan 70%. De Amerikaanse export naar Europa daalde met meer dan 60%. En de mondiale handel daalde met 66% in dezelfde periode.

Veel inkt is en zal nog vloeien over de impact van de maatregel. Had de wet een invloed op de daling van de Internationale handel? Heeft de Smoot-Hawley Tariff Act de crisis van de jaren 30 verergerd?

Afschaffing

In 1934 met de Reciprocal Tariff Act onder president Franklin Delano Roosevelt werd de wet afgeschaft.

Economische analyse

Volgens de economisch historicus Paul Bairoch worden de jaren 1920 tot 1929 over het algemeen verkeerd gekarakteriseerd als een periode van toenemend protectionisme in Europa. Volgens hem werd de crisis in Europa in feite voorafgegaan door de liberalisering van de handel. Het gewogen gemiddelde van de douanerechten bleef in grote lijnen gelijk aan dat van de jaren vóór de Eerste Wereldoorlog: 24,6 % in 1913 tegen 24,9 % in 1927. Bijna alle ontwikkelde landen verlaagden de tarieven in 1928 en 1929. Bovendien werd de Smoot-Hawley Tariff Act op 17 juni 1930 door Hoover ondertekend, terwijl de Wall Street Crash in de herfst van 1929 plaatsvond.

Paul Krugman schrijft dat protectionisme niet tot recessies leidt. Volgens hem heeft de vermindering van de invoer (die kan worden bereikt door de invoering van tarieven) een expansief effect, d.w.z. het is groeibevorderend. In een handelsoorlog zal het negatieve effect van een daling van de uitvoer dus worden gecompenseerd door het expansieve effect van een daling van de invoer, aangezien de uitvoer en de invoer voor de gehele wereld in gelijke mate zullen dalen. Een handelsoorlog leidt dus niet tot een recessie. Voorts merkt hij op dat het Smoot-Hawley tarief de Grote Depressie niet heeft veroorzaakt. De daling van de handel tussen 1929 en 1933 "was bijna volledig een gevolg van de Depressie, niet een oorzaak. Handelsbelemmeringen waren een reactie op de Depressie, deels een gevolg van deflatie."

Jacques Sapir legt uit dat de crisis andere oorzaken heeft dan protectionisme door op te merken dat "de binnenlandse productie in de grote geïndustrialiseerde landen daalt [...] sneller dan de internationale handel krimpt. Indien deze daling (van de handel) de oorzaak was geweest van de depressie die de landen doormaakten, dan hadden wij het omgekeerde moeten zien. Tenslotte stemt de chronologie van de feiten niet overeen met de stelling van de vrijhandelaars "[...] "Het grootste deel van de inkrimping van het handelsverkeer speelt zich af tussen januari 1930 en juli 1932, d.w.z. vóór de invoering van protectionistische, zelfs autarkische maatregelen in bepaalde landen, met uitzondering van de maatregelen die vanaf de zomer van 1930 in de Verenigde Staten werden toegepast, maar met zeer beperkte gevolgen.". Hij merkt op dat "de inkrimping van het krediet een belangrijke oorzaak is van de inkrimping van de handel". Deze internationale liquiditeit stort in 1930 (−35,7%) en 1931 (−26,7%) in". Een studie van het National Bureau of Economic Research wijst op de overheersende invloed van de instabiliteit van de valuta (die leidde tot de internationale liquiditeitscrisis) en de plotselinge stijging van de transportkosten bij de achteruitgang van de handel in de jaren dertig.

Milton Friedman geloofde ook dat het Smoot-Hawley tarief van 1930 niet de oorzaak was van de Grote Depressie. Douglas A. Irwin schreef: "de meeste economen, zowel liberale als conservatieve, betwijfelen dat Smoot Hawley een belangrijke rol heeft gespeeld in de daaropvolgende inkrimping."

Volgens William J. Bernstein:

Tussen 1929 en 1932 daalde het reële BBP wereldwijd met 17% en in de Verenigde Staten met 26%, maar de meeste economische historici geloven nu dat slechts een klein deel van dit enorme verlies in het BBP van de wereld en de V.S. kan worden toegeschreven aan de tariefoorlogen. ... Ten tijde van Smoot-Hawley bedroeg het handelsvolume slechts ongeveer 9 procent van de economische wereldproduktie. Indien alle internationale handel zou zijn opgeheven en er geen binnenlands gebruik zou zijn gevonden voor eerder uitgevoerde goederen, zou het wereld-BBP met hetzelfde bedrag zijn gedaald - 9%. Tussen 1930 en 1933 is het volume van de wereldhandel met een derde tot de helft gedaald. Afhankelijk van hoe je de daling meet, komt dit neer op 3-5% van het mondiale BBP, en deze verliezen werden gedeeltelijk gecompenseerd door duurdere binnenlandse producten. De veroorzaakte schade kan dus niet groter zijn geweest dan 1 of 2% van het mondiale BBP, wat ver verwijderd is van de 17% die tijdens de Grote Depressie werd geregistreerd... De onontkoombare conclusie: in tegenstelling tot wat algemeen wordt aangenomen, heeft Smoot-Hawley de Grote Depressie niet veroorzaakt, en zelfs niet significant verergerd.

Volgens Peter Temin:

Een tarief is, net als een devaluatie, een expansief beleid. Het leidt de vraag af van buitenlandse producenten naar binnenlandse producenten. Het populaire argument is echter dat het tarief de Amerikaanse depressie veroorzaakte... dat het tarief de vraag naar Amerikaanse exportproducten verminderde door vergeldingsmaatregelen van buitenlandse tarieven uit te lokken. In 1929 bedroeg de uitvoer 7% van het BNP. In de volgende twee jaar daalden zij met 1,5% van het BNP van 1929. Met een redelijke multiplicator kan de daling van de exportvraag slechts een klein deel van het verhaal zijn. En het moet worden gecompenseerd door de stijging van de binnenlandse vraag als gevolg van het tarief. Elk netto inkrimpend effect van het tarief was klein.

Ian Fletcher meldt dat het Smoot-Hawley tarief slechts op ongeveer een derde van de handel van de V.S. van toepassing was, ongeveer 1,3% van het BBP. Het gemiddelde tarief van de Verenigde Staten voor de betrokken goederen steeg van 40,1% in 1929 tot 59,1% in 1932. Het lag van 1865 tot 1913 elk jaar constant boven 38% (van 38% tot 52%). Bovendien is het even sterk toegenomen in 1861 (van 18,61% tot 36,2%), tussen 1863 en 1866 (van 32,62% tot 48,33%), tussen 1920 en 1922 (van 16,4% tot 38,1%) zonder dat dit tot wereldwijde depressies heeft geleid.

Bronnen, noten en/of referenties

• Dit artikel of een eerdere versie ervan is een (gedeeltelijke) vertaling van het artikel Smoot–Hawley Tariff Act op de Engelstalige Wikipedia, dat onder de licentie Creative Commons Naamsvermelding/Gelijk delen valt. Zie de bewerkingsgeschiedenis aldaar.