Dr. John

Dr. John
	Dr. John (Kralingen, 1970)
Algemene informatie
Volledige naam	Malcolm John Rebennack, Jr.
Alias	Dr. John Creaux, Dr. John the Night Tripper, Mac Rebennack
Geboren	20 november 1941
Geboorteplaats	New Orleans
Overleden	6 juni 2019
Overlijdensplaats	New Orleans
Land	Verenigde Staten
Werk
Jaren actief	1950-2019
Genre(s)	Blues, rock, New Orleans rhythm and blues
Beroep	Singer-songwriter, toetsenist
Instrument(en)	Piano, keyboard, gitaar
Label(s)	Atco Records, Blue Note Records, Nonesuch Records, GRP Records, Trip Records, United Artists Records
Act(s)	John Mayall's Bluesbreakers, Ringo Starr & His All-Starr Band, Levon Helm & The Rco All-Stars, Van Morrison, Dan Auerbach, Eric Clapton, Bob Seger, Joe Walsh
	Officiële website; (en) AllMusic-profiel; (en) Discogs-profiel; (en) IMDb-profiel; (en) Last.fm-profiel; (en) MusicBrainz-profiel;
Portaal	Muziek

Dr. John (New Orleans, Louisiana, 20 november 1941 – 6 juni 2019), ook bekend als Dr. John Creaux of Dr. John the Night Tripper, was de artiestennaam van pianist, zanger en songwriter Malcolm John (Mac) Rebennack Jr. In zijn muziek combineerde hij blues, boogiewoogie en rock-'n-roll.

Levensloop

Dr. John treedt op bij het festival "Jazz à Vienne" in Frankrijk in juli 2006.

Doctor Mac Rebennack met de doctorsbul van Tulane University, mei 2013.

Dr. John en de Dalai lama, mei 2013

Zijn vader, die ook Malcolm John Rebennack heette, had een radio- en televisiewinkel en verkocht ook grammofoonplaten, waardoor de zoon al vroeg allerlei muziekinvloeden onderging, waaronder de blues van Big Bill Broonzy en Memphis Minnie, de jazz van Louis Armstrong en Miles Davis en de countrymuziek van Hank Williams en Roy Rogers.

Zijn muzikale carrière begon in de jaren vijftig in New Orleans. Hij zat als gitarist in verschillende bands, had een eigen band The Loafers, en schreef samen met zijn vriend Seth David "Lights Out", dat een regionale hit werd voor zijn neef Jerry Byrne.^[1] In 1959 had hij zelf een kleine hit met een instrumentaal nummer Storm Warning. Hij moest de gitaar opgeven nadat zijn linkerringvinger in 1960 in Jackson (Mississippi) was getroffen door een kogel die op zijn medemuzikant Ronnie Barron werd afgevuurd. De vinger moest in het ziekenhuis weer worden aangezet, maar werkte nooit meer naar behoren. Hij koos toen de piano tot zijn hoofdinstrument.^[2]

Als sessiemuzikant in Los Angeles was Rebennack in de jaren zestig lid van het losse collectief The Wrecking Crew, waarmee hij deelnam aan opnamen voor sterren als o.a. Sonny & Cher en Canned Heat.

Eind jaren zestig nam Rebennack de artiestennaam Dr. John The Night Tripper aan, ontleend aan een legendarische voodoo-dokter die rond 1800 in Louisiana zijn praktijken had uitgeoefend. In zijn psychedelische optredens gebruikte hij voodoo-rituelen en droeg hij extravagante kostuums en pruiken, waarmee hij zich een cultstatus wist te verwerven. Zijn debuutalbum Gris-Gris (1968), waarin hij voodoo-ritmes en bezwerende gezangen verwerkte in New Orleans bluesmuziek, had groot succes, meer dan de in dezelfde stijl doorgaande opvolgers Babylon (1969) en Remedies (1970).

Aan The Sun, Moon, And Herbs (1971) leverden ook Eric Clapton en Mick Jagger een bijdrage. Dit album markeert de overgang naar een rustiger muzikale stijl die zich meer richtte op de traditionele rhythm-and-blues en funk en die tot volle bloei kwam in het album Dr. John's Gumbo (1972). Het nummer Iko Iko hieruit haalde een notering in de Billboard Hot 100. Belangrijk was ook het volgende album In the Right Place (1973), waarvan vooral de songs Right Place Wrong Time en Such a Night succes hadden, ook door de zelfspot van de teksten, waaraan ook Bob Dylan, Bette Midler en Doug Sahm hadden bijgedragen. Desitively Bonnaroo (1974), met medewerking van Allen Toussaint, werd voorlopig Dr. John's laatste echte funkalbum. Pas twintig jaar later keerde hij met Television terug naar die stijl.

Na het midden van de jaren zeventig bleef Rebennack zeer actief als solomuzikant. Als sessiemuzikant werkte hij met onder anderen de Rolling Stones, Van Morrison, Willy DeVille, Carly Simon en James Taylor. Hij produceerde en componeerde filmscores (bijvoorbeeld voor Cannery Row). In veel films is zijn muziek gebruikt en dook hij soms ook zelf op, zoals in The Last Waltz van Martin Scorsese, waarin hij optrad met Such a Night op het legendarische afscheidsconcert van The Band op Thanksgiving Day 1976.

Als typisch exponent van de jaren zeventig raakte Dr. John enigszins buiten de mainstream van de popmuziek, maar er bleef een trouwe schare fans van zijn mengsel van onder meer blues, New Orleans R&B en Americana.

Voor de Disney animatiefilm The Princess and the Frog uit 2009, heeft Dr. John enkele nummers ingezongen zoals Down in New Orleans.

Aan Dr. John werd zes maal een Grammy Award uitgereikt.^[3] In maart 2011 werd hij door John Legend de Rock and Roll Hall of Fame binnengeleid.^[4] In mei 2013 mocht Dr. John zich met recht Dr. noemen nadat Rebennack een eredoctoraat ontving aan Tulane University in New Orleans, tegelijk met de Dalai lama.^[5]

Op 6 juni 2019 overleed hij, op 77-jarige leeftijd, aan de gevolgen van een hartaanval.

Citaat

"There's only two kinds of music: good and bad, and I would like to think about my music as being good".^[6]

Discografie

Albums

Album met eventuele hitnotering(en) in de Nederlandse Album Top 100	Datum van verschijnen	Datum van binnenkomst	Hoogste positie	Aantal weken	Opmerkingen
Gris-gris	22-01-1968	-
Babylon	17-01-1969	-
Remedies	09-04-1970	-
The sun, moon & herbs	31-08-1971	-
Dr. John's gumbo	20-04-1972	-
Triumvirate	1973	-
In the right place	25-02-1973	-
Desitively bonnaroo	08-04-1974	-
Hollywood be thy name	06-10-1975	-			Livealbum
City lights	02-1978	-
Tango palace	1979	-
Dr. John plays Mac Rebennack vol. 1	1981	-
Dr. John plays Mac Rebennack vol. 2 (The brightest smile in town)	1983	-
Such a night! Live in London	1984	-			Livealbum
The ultimate Dr. John	1987	-
In a sentimental mood	1989	-
Zuzu man	1989	-
Goin' back to New Orleans	1992	-
Television	1994	-
On a mardi gras day	1994	-
Afterglow	1995	-
Trippin' live	1997	-			Livealbum
Anutha zone	1998	-
Duke elegant	2000	-
Funky New Orleans	2000	-
Creole moon	2001	-
All by hisself: Live at the Lonestar	2003	-			Livealbum
N'awlinz dis dat or d'udda	2004	-
Live at Montreux 1995	11-11-2005	-			Livealbum
Sippiana hericane	2005	-
Mercernary	28-04-2006	-
Right place, right time: Live at Tipitina's - Mardi gras '89	2006	-			Livealbum
The city that care forgot	06-06-2008	-			met The Lower 911
Tribal	2010	-			met The Lower 911
Locked down	30-03-2012	07-04-2012	16	8

Album met hitnotering(en) in de Vlaamse Ultratop 200 albums	Datum van verschijnen	Datum van binnenkomst	Hoogste positie	Aantal weken	Opmerkingen
N'awlinz dis dat or d'udda	2004	07-08-2004	68	3
Locked down	2012	07-04-2012	48	11*

Singles

Single met eventuele hitnotering(en) in de Nederlandse Top 40	Datum van verschijnen	Datum van binnenkomst	Hoogste positie	Aantal weken	Opmerkingen
Right place, wrong time	1973	21-07-1973	tip4	-	Nr. 24 in de Single Top 100

Autobiografie

Dr. John (Mac Rebennack) & Jack Rummel: Under a Hoodoo Moon: The Life of Dr. John the Night Tripper, St. Martin's Press, New York, 1994. ISBN 0-312-10567-3

Externe link

Dr. John zingt en speelt IKO IKO met onder anderen Ringo Starr, Clarence Clemons, Rick Danko, Levon Helm, Garth Hudson, Nils Lofgren, Billy Preston en Joe Walsh.

Bronnen, noten en/of referenties

↑ (en) Broven, John. Rhythm and Blues in New Orleans. Pelican Publishing, p. 120-121. ISBN 9781455619511.
↑ Kevin EG Perry, Dr. John, 1941-2019 – A guide for the confusementalised, NME Blogs, 9 juni 2019.
↑ Grammy Awards Results for Dr. John
↑ Rock & Roll Hall of Fame inductees: Dr. John.
↑ Tulane Talk, 25 januari 2013.
↑ 10 Questions for Dr. John, interview in Time, 2010.

Zie de categorie Dr. John van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.

[1] (en) Broven, John. Rhythm and Blues in New Orleans. Pelican Publishing, p. 120-121. ISBN 9781455619511.

[2] Kevin EG Perry, Dr. John, 1941-2019 – A guide for the confusementalised, NME Blogs, 9 juni 2019.

[3] Grammy Awards Results for Dr. John

[4] Rock & Roll Hall of Fame inductees: Dr. John.

[5] Tulane Talk, 25 januari 2013.

[6] 10 Questions for Dr. John, interview in Time, 2010.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]