Alain de Benoist

Alain de Benoist (Saint-Symphorien, Tours, 11 december 1943) is een Franse schrijver, politiek filosoof en journalist. Hij gebruikt ook wel de pseudoniemen Robert de Herte en Fabrice Laroche.

Levensloop

De Benoist, telg uit het Belgische adellijke geslacht De Benoist en de titel dragend van jonkheer, werd in een katholiek gezin in het Franse dorp Saint-Symphorien geboren. Na zijn opleiding aan het lyceum werd hij politiek journalist voor het maandblad Lectures françaises. In 1961 kwam hij in contact met Amaury de Chaunac-Lanzac (bekender onder zijn pseudoniem François d'Orcival) en aanhanger van de FEN.

In 1962 neemt hij het secretariaat op zich van het FEN-blad Cahiers universitaires, waarin hij zijn eerste filosofische overdenkingen publiceert. Niet lang daarna komt hij in contact met Dominique Venner en met de personen die later Europe-Action zullen oprichten, waarbij hij zich direct aansluit.

In zijn eerste boeken – Salan devant l'opinion en Le courage est leur patrie, gepubliceerd respectievelijk in 1963 en 1965, de tweede in samenwerking met François d'Orcival – neemt hij het op voor een Frans Algerije en voor de OAS. In latere werken behandelt hij een door hem ontwikkelde politieke filosofie, waarvan hij zegt dat "het een alomvattend concept schept waarvan militante nationalisten het bestaan niet vermoedden en waarvan zij klaarblijkelijk de mogelijke ideologische uitwerking niet hebben opgemerkt".^[1]

Als medeoprichter van de GRECE, de eerste groepering van een politieke stroming die door de media als Nouvelle Droite, nieuwrechts, benoemd wordt, heeft De Benoist meegewerkt aan de uitgaven Élements, Nouvelle École, Krisis^[2], een tijdschrift dat hij in 1988 oprichtte en dat hij omschrijft als "links, rechts, de grond van de dingen en het centrum van de wereld" dat de bron zal zijn via welke andere denkers en stromingen een opening zullen krijgen naar het nieuw-rechtse gedachtegoed. Hij noemt Jean Baudrillard, Régis Debray, Jean-François Kahn en Michel Jobert, bekendstaand als extreemlinkse denkers; verder mensen als Bernard Langlois en Ignacio Ramonet en het in linkse kringen invloedrijk blad Figaro Magazine, waar hijzelf begin jaren 80 de pen moest neerleggen.

Door de bekroning van zijn bloemlezing Vu de droite (1977) door de Académie française met een Prix de l'Académie française ("een essentiële bloemlezing van hedendaagse ideeën") voor essays in 1978, raakte zijn werk bekend bij het grote publiek. Ook al lijkt de titel anders te suggereren, in het werk drukt hij zijn voornemen uit de kloof tussen 'links' en 'rechts' te willen overstijgen: "Op dit moment gelden de ideeën in dit werk als 'rechts'; ze zijn niet noodzakelijk 'rechts'. Ik kan me zelfs voorstellen dat de ideeën in bepaalde omstandigheden 'links' kunnen zijn. Het zijn niet de ideeën die veranderd zullen zijn, maar het politieke landschap zal geëvolueerd zijn."^[3]

In 1986 publiceerde hij Europe, Tiers monde, même combat (ondertitel: décoloniser jusqu'au bout!) – vertaald: "Europa, derde wereld, zelfde strijd: dekoloniseren tot op de bodem". Hierin neemt hij een standpunt in dat tegengesteld is aan de traditionele strijdpunten van extreemrechts: er is een alliantie mogelijk tussen anti-imperialisten en hen die vechten voor autonomie van de volkeren van de derde wereld.

Vanuit sociologisch oogpunt gezien doorkruist hij in zijn geschriften verschillende denkwerelden, zoals die van Karl Marx, Martin Heidegger en Friedrich Nietzsche. Zijn oeuvre raakt aan thema's als heidendom, immigratie, ras en identiteit, antiamerikanisme, de Europese eenwording en de strijd tegen het neoliberalisme.

Beïnvloeding

In Vlaanderen beroept Knooppunt Delta, voorheen Deltastichting, zich op De Benoist. In hun tijdschrift TeKoS (voorheen Teksten, Kommentaren en Studies) verschijnen regelmatig Nederlandse vertalingen van bijdragen van De Benoist.

Aan De Benoist wordt de uitdrukking Pensée unique toegeschreven.

Bibliografie

Le Courage est leur patrie (i.s.m. François d'Orcival), 1965 (over de OAS en Algerije)
Les Indo-Européens, 1966 (over Indo-Europeanen)
Rhodésie, terre des lions fidèles (i.s.m. François d'Orcival), 1967 (over Rhodesië)
L'Empirisme logique ou la philosophie du Cercle de Vienne, 1970 (over logisch empirisme versus de filosofie van de Wiener Kreis)
Avec ou sans Dieu, 1970 (over religie)
Histoire de la Gestapo (medeauteur), 1971 (over collaboratie)
Morale et politique de Nietzsche, 1974
Vu de droite. Anthologie critique des idées contemporaines, 1977
Les Idées à l'endroit, 1978
Maistra, Renaissance de l'Occident?, 1979
L'Europe païenne (medeauteur), 1979 (over Europees heidendom)
Guide pratique des prénoms, 1980
Comment peut-on être païen?, 1981 (over heidendom)
Fêter Noël, 1982 (over het vieren van Kerstmis)
Orientations pour des années décisives, 1982
Traditions d'Europe, 1983 (over Europese tradities)
La Mort (medeauteur), 1983
Démocratie: le problème, 1985
L'Éclipse du sacré (medeauteur), 1986
Europe, Tiers monde, même combat, 1986
Quelle religion pour l'Europe? (medeauteur), 1991
Le Grain de sable, 1994
La Ligne de mire. Discours aux citoyens européens, t. 1 : 1972-1987, 1995 (over Europees burgerschap)
Céline et l'Allemagne, 1996
Famille et société, 1996
La Ligne de mire. Discours aux citoyens européens, t. 2 : 1988-1995, 1996
Ernst Jünger, 1997
Communisme et nazisme, 25 réflexions sur le totalitarisme au XXe siècle, 1998
L'Écume et les galets. 1991-1999 : dix ans d'actualité vue d'ailleurs, 2000
Dernière année, notes pour conclure le siècle, 2001
Jésus et ses frères, 2001
Charles Maurras et l'Action française, 2002
Critiques-Théoriques, 2003
Au-delà des droits de l'Homme, 2004
Bibliographie générale des droites françaises. 1, Arthur de Gobineau, Gustave Le Bon, Édouard Drumont, Maurice Barrès, Pierre Drieu la Rochelle, Henry de Montherlant, Thierry Maulnier, Julien Freund. Éditions Dualpha, coll. « Patrimoine des lettres », Coulommiers, 2004. 609 p., 21 cm. ISBN 2-915461-03-1.
Bibliographie générale des droites françaises. 2, Georges Sorel, Charles Maurras, Georges Valois, Abel Bonnard, Henri Béraud, Louis Rougier, Lucien Rebatet, Robert Brasillach. Éditions Dualpha, coll. « Patrimoine des lettres », Coulommiers, 2004. 472 p., 21 cm. ISBN 2-915461-04-X.
Bibliographie générale des droites françaises. 3, Louis de Bonald, Alexis de Tocqueville, Georges Vacher de Lapouge, Léon Daudet, Jacques Bainville, René Benjamin, Henri Massis, Georges Bernanos, Maurice Bardèche, Jean Cau. Éditions Dualpha, coll. « Patrimoine des lettres », Coulommiers, 2005. 648 p., 21 cm. ISBN 2-915461-44-9.
Bibliographie générale des droites françaises. 4, Joseph de Maistre, Ernest Renan, Jules Soury, Charles Péguy, Alphonse de Chateaubriant, Jacques Benoist-Méchin, Gustave Thibon, Saint-Loup (Marc Augier), Louis Pauwels. Éditions Dualpha, coll. « Patrimoine des lettres », Coulommiers, 2005. 736 p., 21 cm. ISBN 2-915461-45-7.

Nederlandstalige uitgaven

Heiden zijn vandaag de dag. 1985, ISBN 90-71455-01-7.
Totalitarisme. Communisme en nationaal-socialisme: de andere moderniteit (1917-1989). 2001, ISBN 90-71455-15-7.
Aan gene zijde van de mensenrechten. 2004, ISBN 90-71455-211.
Manifest voor Europees herstel en vernieuwing (i.s.m. Charles Charpentier). 2015, ISBN 9781910524312.
Tegen het liberalisme. De samenleving is geen markt. 2019, ISBN 978-9-491-43610-9.

Bronnen, noten en/of referenties

Dit artikel of een eerdere versie ervan is een (gedeeltelijke) vertaling van het artikel Alain de Benoist op de Franstalige Wikipedia, dat onder de licentie Creative Commons Naamsvermelding/Gelijk delen valt. Zie de bewerkingsgeschiedenis aldaar.

Voetnoten

↑ citaat uit Pierre-André Taguieff, Sur la Nouvelle Droite, Paris, Éditions Descartes et Cie, 1994, p. 136. Letterlijk staat er "lui faisant découvrir un univers conceptuel dont « les militants nationalistes ne soupçonnaient pas l'existence, et dont ils n'auraient vraisemblablement pas aperçu les possibles exploitations idéologiques"
↑ Krisis
↑ Letterlijke uitspraak: "Pour l'heure, les idées que défend cet ouvrage sont à droite ; elles ne sont pas nécessairement de droite. Je peux même très bien imaginer des situations où elles pourraient être à gauche. Ce ne sont pas les idées qui auraient changé, mais le paysage politique qui aurait évolué."

[1] taat uit Pierre-André Taguieff, Sur la Nouvelle Droite, Paris, Éditions Descartes et Cie, 1994, p. 136. Letterlijk staat er "lui faisant découvrir un univers conceptuel dont « les militants nationalistes ne soupçonnaient pas l'existence, et dont ils n'auraient vraisemblablement pas aperçu les possibles exploitations idéologiques"

[2] Krisis

[3] Letterlijke uitspraak: "Pour l'heure, les idées que défend cet ouvrage sont à droite ; elles ne sont pas nécessairement de droite. Je peux même très bien imaginer des situations où elles pourraient être à gauche. Ce ne sont pas les idées qui auraient changé, mais le paysage politique qui aurait évolué."

[1]

[2]

[3]