Den kjæraste julepynten

Fyrste gongen eg opplevde førjulstida i England, midt på åttitalet, var eit sjokk for ein husflidar som meg.

“Plastic fantastic”, og ei uendeleg rekkje fuktige dagar og kveldar. Heimlengten tok meg ekstra hardt denne tida.

Så, ein søndag, tok eg og ei god venninne toget til Huddersfield, for der skulle det vere gamaldags julemarknad. Det var det! Den eine boden baud på gamaldags halmpynt – slett ikkje rimeleg, men fantastisk flott. Ein ting unte eg meg, og den blei min stille protest mot all plasten og glitteret.

 

 

Sjølvsagt vart den med heim på flyttelasset, og neste år feirar me 25 år saman. Med godt stell skal me nok klare 50 også,  eg og halmpynten min.

Julekaker eller mysterier?

Akkurat når det passar aller dårlegast, så slår Bonnie til.

I år, med min kjære på ein månads utlån til Qatalum-prosjektet, skulle det bli så reint hus, så fantastiske heimelagde julegåver, og så flott julebakst som det aldri har vore her i huset. 

Carolina Christmas snudde opp ned på alle planar. Iallefall er det det som blir forklaringa i år.

Time etter time med krim på øyrene, nøyaktig skjæring på kjøkkenet, og maskindur på syrommet.
Så litt kos med EQ på laurdagskvelden, og mysteriet var løyst. No er det berre å vente på ytterborden – og i mellomtida kan eg jo bake nokre kvite kakemenn, ei delfiakake, brune pinnar,- - Kanskje tek eg meg nokre rundar med vaskebøtta også.

Det finst så mykje kjekt å kjøpe på taxfree’en, som gode erstatningar for påtenkte heimelaga julegåver. Litt juleførebuingar må jo mannen få del i også.

Jula kjem nok i år også. Fjortisen er lukkeleg nyforelska, og mannen ser  meir enn vanleg fram til svineribbe og akevitt. Kven bryr seg vel om kakeboksane rommar sju slag.

Stor takk til Bonnie på Quiltville for ei herleg førjulstid i år!