Santuario de San Campio de Figueiró

San Martiño e San Campio de Figueiró
	Fachada da igrexa.
Datos xerais
País	España
Tipo	Santuario
Advocación	San Martiño e San Campio
Localización	Figueiró, Tomiño
Coordenadas	41°57′50″N 8°46′19″O / 41.963938462885, -8.7719733656909
Culto
Culto	Igrexa Católica Latina
Diocese	Tui-Vigo; Arciprestado da Guarda-Tebra
Arquitectura
Construción	fundación en 1804; reedificación en 1866; consolidación en 1974
	; S. Martiño e S. Campio Localización de S. Martiño e S. Campio.
	[ editar datos en Wikidata ]

O santuario de San Martiño e San Campio^[1] é a igrexa parroquial de Figueiró (Tomiño), amais de centro de peregrinación. É coñecido como San Campio de Lonxe ou San Campio do Monte.

Historia

O santuario foi construído en 1804 sobre unha antiga capela na honra de Antonio de Padua. Foi reedificado en 1871-74, consolidado en 1974 e reformado en 1993.

Está consagrado a Martiño de Tours^[1] e a Campio, soldado romano que sufriu martirio no ano 306, xunto coa súa muller santa Arquelaida e os tres fillos da parella, soterrado no cemiterio de San Calisto de Roma.

As persoas que sospeitan padecer un mal de ollo acoden á romaría do Santo neste Santuario de San Campio de Lonxe. Para expulsar o meigallo deben dar nove voltas ó redor dos dous cruceiros que hai no adro da igrexa ^[2].

Os peregrinos veñen diariamente dos lugares máis afastados de Galicia e do norte de Portugal. O nome que recibe, San Campio "de lonxe" débese a que os peregrinos veñen a pé dende moitos quilómetros e o Santuario segue a ser "lonxe", en relación con outros lugares onde se venera a este Santo. Tamén se coñece como San Campio "do Monte" debido á peregrinación de peregrinos por montañas ou matogueiras que buscan atallos para chegar primeiro aos pés do Santo.

Invócase para todo tipo de enfermidades, especialmente as de cancro, reumáticas e nerviosas ou mentais. Nos tempos pasados foi "o gran afortunado doutor" que acostumaba curar todo o "meigallo" e tamén aqueles que padecían un "ramo cativo", é dicir, posesión diabólica. Dependendo da enfermidade na que o Santo mostrou a súa intercesión -ou á que esperan chegar- serán os exvotos que se lle ofrezan. Disto vén que centos de figuras de cera, que representan mans, pés, cabezas, gorxas, estómagos, peito, corpos enteiros, etc., están depositadas no seu altar.

Tamén son frecuentes as promesas de pesarse en trigo, centeo ou sal. O concursante paga o seu peso nas especies indicadas o seu importe en efectivo. Para cumprir este voto hai unha báscula moi antiga, como unha báscula romana, onde se coloca o peregrino nun prato e o asunto da ofrenda noutro.

Por ser soldado, considéraselle patrón ou gardián dos mozos que serven o país. Antes de ir ao servizo, peregrinan a San Campio buscando a súa protección e moitos -como símbolo- ofrécenlle a súa gravata e, cando volven, danlle as grazas e se obtiveron algunha medalla ou vitoria nas campañas tamén llo ofrecen, rendéndolle esta homenaxe ao seu capitán.^[3]