Gran Premio de Dallas de 1984
| Nome oficial | Stroh Brewery Company Dallas Grand Prix  |
|---|---|
| Tipo | Gran Premio de Dallas |
| Deporte | automobilismo |
| Parte de | Campionato Mundial de Fórmula 1 de 1984 |
| Localización e Datas | |
| Localización | Circuíto de Fair Park (Dallas) 32°46′45″N 96°45′36″O / 32.77927, -96.76007 |
| País | Estados Unidos de América |
| Data | 8 de xullo de 1984 |
| Competición | |
| Primeiro posto | Keke Rosberg |
| Pole position | Nigel Mansell |
| Volta máis rápida | Niki Lauda |
O Gran Premio de Dallas de 1984 foi unha carreira de Fórmula Un celebrada o 8 de xullo de 1984 en Dallas, Texas. Foi a novena carreira da tempada de Fórmula Un de 1984.
Resumo
[editar | editar a fonte]
O finlandés Keke Rosberg gañou a súa única carreira da tempada no Gran Premio de Dallas. A carreira foi unha das dúas carreiras de 1984 onde non puntuaron ningún dos dous McLaren pilotados por Niki Lauda e Alain Prost (Bélxica foi o outro), e deu a Honda a súa primeira vitoria nun Gran Premio cun motor turbo e o primeiro Gran Premio gañado polo xigante xaponés desde o Gran Premio de Italia de 1967. René Arnoux no Ferrari foi o único coche na volta do líder ao final, logo de saír desde o pit lane debido a un fallo eléctrico na volta de quecemento, mentres que Elio de Angelis chegou terceiro a meta co Lotus. Foi a única carreira da tempada que os coches que usaban pneumáticos Goodyear encheron as tres prazas do podio.
O evento foi concibido como un xeito de demostrar o status de Dallas como unha "cidade de clase mundial"[1] e vencer os 38 °C de calor, unha superficie de pista desintegrada e unha longa fin de semana chea de rumores sobre a súa cancelación.[1][2] O estreito e revirado circuíto presentouse nas Texas State Fair Grounds coa axuda do fundador do Gran Premio do oeste dos Estados Unidos Chris Pook, contaba con dúas curvas moi pechadas e aínda que o trazado era visto como interesante e foi ben recibido polos pilotos (aínda que algúns pensaban que unha ou dous das chicanas era máis estreita do que tiñan que ser), todos tiveron problemas coa falta de zonas de escape e coa superficie que se desfixo durante a carreira e converteu a pista máis nunha pista de Rallycross que nun circuíto do Gran Premio. O asfalto burbullou antes da cualificación, e logo dunhas cantas voltas, comezou a crebarse.[1]
Logo da primeira práctica do venres, os pilotos de Lotus, Nigel Mansell e De Angelis, partiron da primeira fila. Mansell que logrou a primeira pole position da súa carreira, dixo que a pista provisional fora o circuíto máis duro no que pilotara nunca. Nelson Piquet preguntábase se a intensa calor da pista remataría primeiro cos pilotos ou cos coches. a cualificación da tarde viu como as temperaturas seguían aumentando pasando dos 38 °C. Goodyear rexistrou a maior temperatura da pista nos seus 20 anos nas carreiras, 66 °C.
Dallas foi a primeira vez desde o Gran Premio dos Países Baixos de 1978 en Zandvoort no que os pilotos de Lotus cualificaron na primeira fila da grella. Nesa ocasión, o Campión Mundial de 1978 Mario Andretti e o seu compañeiro de equipo Ronnie Peterson cualificaron 1º e 2º.
Logo da carreira de famosos de Renault do sábado, Stirling Moss presentouse ao expresidente dos Estados Unidos Jimmy Carter na suite VIP, dicindo: "Nunca din a man a un presidente". Carter recoñeceu a Moss inmediatamente.[2]
A carreira estaba programada para comezar ás 11 da mañá do domingo, tres horas antes do habitual, a causa da calor, cos 30 minutos de quecemento previstos para as 7:45. Aparentemente demasiado cedo para o piloto de Williams Jacques Laffite, que chegou ao circuíto en pixama.[1] O warm-up foi atrasado e logo cancelado, debido a que unha carreira de 50 voltas de Can-Am o sábado danara o circuíto de tal xeito que as reparacións de urxencia duraran toda a noite, e continuaron ata 30 minutos antes do comezo da carreira (as reparacións incluíron unha retroescavadora sacando o asfalto roto e substituíndoo por cemento de secado rápido). Niki Lauda e Alain Prost trataron de organizar un boicot entre os pilotos, pero Rosberg insistiu en que debían competir.[2]
"Non sei a que vén tanto alboroto", dixo Rosberg. "Todos nos queixamos xusto antes de empezar e logo sairemos á carreira como de costume. Chegamos ata aquí e todo esta listo para a carreira. Con boa superficie ou sen superficie na pista, sabedes tan ben coma min que imos disputar a carreira".[3]
Bernie Ecclestone non quería ter 90.000 fans decepcionados no circuíto, nin aos espectadores de todo o mundo, polo que a carreira iniciouse con Larry Hagman (J.R. Ewing na serie de televisión Dallas) axitando a bandeira verde para iniciar a volta de quecemento.
Mansell liderou case a metade da carreira desde a súa primeira pole position. Derek Warwick adiantou a de Angelis, cuxo motor sufriu un fallo no acendido, acercouse a Mansell varias veces, pero non puido adiantalo. Retirouse logo dun intento de pasalo na volta 11 que deu lugar a un trompo. Lauda foi o seguinte en desafiar a Mansell, pero foi pasado por de Angelis.
Os cinco primeiros coches (Mansell, de Angelis, Lauda, Rosberg, Prost) marchaban en grupo, e na volta 14, Rosberg pasou Lauda polo terceiro e acercouse aos dous Lotus. Pasou a de Angelis na volta 18, e pronto comezou a buscar a forma de adiantar a Mansell. Arnoux, cuarto cualificado, fora incapaz de arrincar o seu coche na grella, e comezou a carreira desde a parte traseira do paquete. Ao final da primeira volta, xa pasara sete coches e xunto a Piquet pechaban o grupo de líderes.
Rosberg, logo de intercambiarse varias veces lugares con Prost, conseguiu pasar a Lauda e De Angelis, finalmente obrigou a Mansell a cometer un erro o suficientemente grande para tomar o liderado. En tres voltas, Mansell, cuxos pneumáticos dianteiros desaparecían rapidamente, perdeu tres lugares máis antes de entrar en boxes na volta 38. Piquet converteuse no noveno coche en retirarse logo de bater co muro, e Arnoux quedou entre os cinco primeiros.
Prost tomou o liderado de Rosberg na volta 49, e rapidamente abriu unha vantaxe de 7´5 segundos, pero oito voltas máis tarde tocou un muro e danou unha lamia. Rosberg herdou unha vantaxe de 10 segundos sobre Arnoux, e, en parte grazas a un sistema de refrixeración especial no casco do piloto, logrou a súa única vitoria do ano para Williams, alcanzouse o límite de dúas horas unha volta antes das 68 programadas.
De Angelis chegou a meta terceiro, comodamente por diante de Laffite no segundo Williams. Mansell golpeou contra o muro. Mansell derrapou na última curva, o seu coche desacelerou na recta final, coa viseira levantada e os cintós de seguridade colgando sobre o lado do coche, saltou do seu Lotus negro e tratou de empuxalo ata a meta, pero derrubouse esgotado polo calor opresivo antes de chegar á liña de meta. Clasificouse sexto, con tres voltas perdidas.
A calor abafante foi un factor para que o Gran Premio de Dallas se convertese nun feito illado. O ano seguinte substituíuno lo Gran Premio de Australia. A Fórmula Un non volveu ao estado de Texas ata o Gran Premio dos Estados Unidos de 2012 no recentemente construído Circuíto das Américas, situado na capital do estado en Austin.
Clasificación
[editar | editar a fonte]Cualificación
[editar | editar a fonte]| Pos | Nº | Piloto | Construtor | Cual | Diferenza |
|---|---|---|---|---|---|
| 1 | 12 |  Nigel Mansell
|
Lotus-Renault | 1:37.041 | — |
| 2 | 11 |  Elio de Angelis
|
Lotus-Renault | 1:37.635 | +0.594 |
| 3 | 16 | Derek Warwick
|
Renault | 1:37.708 | +0.667 |
| 4 | 28 |  René Arnoux
|
Ferrari | 1:37.785 | +0.744 |
| 5 | 8 |  Niki Lauda
|
McLaren-TAG | 1:37.987 | +0.946 |
| 6 | 19 |  Ayrton Senna
|
Toleman-Hart | 1:38.256 | +1.215 |
| 7 | 7 | Alain Prost
|
McLaren-TAG | 1:38.544 | +1.503 |
| 8 | 6 |  Keke Rosberg
|
Williams-Honda | 1:38.767 | +1.726 |
| 9 | 27 | Michele Alboreto
|
Ferrari | 1:38.793 | +1.752 |
| 10 | 15 | Patrick Tambay
|
Renault | 1:38.907 | +1.866 |
| 11 | 2 | Corrado Fabi
|
Brabham-BMW | 1:38.960 | +1.919 |
| 12 | 1 | Nelson Piquet
|
Brabham-BMW | 1:39.439 | +2.398 |
| 13 | 14 |  Manfred Winkelhock
|
ATS-BMW | 1:39.860 | +2.189 |
| 14 | 23 |  Eddie Cheever
|
Alfa Romeo | 1:39.911 | +2.870 |
| 15 | 20 |  Johnny Cecotto
|
Toleman-Hart | 1:40.027 | +2.986 |
| 16 | 26 | Andrea de Cesaris
|
Ligier-Renault | 1:40.095 | +3.054 |
| 17 | 4 | Stefan Bellof
|
Tyrrell-Ford | 1:40.336 | +3.295 |
| 18 | 24 | Piercarlo Ghinzani
|
Osella-Alfa Romeo | 1:41.176 | +4.135 |
| 19 | 25 | François Hesnault
|
Ligier-Renault | 1:41.303 | +4.262 |
| 20 | 18 |  Thierry Boutsen
|
Arrows-BMW | 1:41.318 | +4.277 |
| 21 | 22 | Riccardo Patrese
|
Alfa Romeo | 1:41.328 | +4.287 |
| 22 | 17 |  Marc Surer
|
Arrows-BMW | 1:42.592 | +5.551 |
| 23 | 21 |  Huub Rothengatter
|
Spirit-Hart | 1:43.084 | +6.043 |
| 24 | 9 | Philippe Alliot
|
RAM-Hart | 1:43.222 | +6.181 |
| 25 | 5 | Jacques Laffite
|
Williams-Honda | 1:43.304 | +6.263 |
| 26 | 10 | Jonathan Palmer
|
RAM-Hart | 1:44.676 | +7.635 |
| NSC | 3 | Martin Brundle
|
Tyrrell-Ford | 2:31.960 | +54.919 |
Carreira
[editar | editar a fonte]| Pos | Nº | Piloto | Construtor | Voltas | Tempo/Retirada | Grella | Puntos |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 1 | 6 | Keke Rosberg
|
Williams-Honda | 67 | 2:01:22.617 | 8 | 9 |
| 2 | 28 | René Arnoux
|
Ferrari | 67 | + 22.464 | 4 | 6 |
| 3 | 11 | Elio de Angelis
|
Lotus-Renault | 66 | + 1 volta | 2 | 4 |
| 4 | 5 | Jacques Laffite
|
Williams-Honda | 65 | + 2 voltas | 24 | 3 |
| 5 | 24 | Piercarlo Ghinzani
|
Osella-Alfa Romeo | 65 | + 2 voltas | 18 | 2 |
| 6 | 12 | Nigel Mansell
|
Lotus-Renault | 64 | Caixa de cambios | 1 | 1 |
| 7 | 2 | Corrado Fabi
|
Brabham-BMW | 64 | + 3 voltas | 11 | |
| 8 | 14 | Manfred Winkelhock
|
ATS-BMW | 64 | + 3 voltas | 13 | |
| Ret | 8 | Niki Lauda
|
McLaren-TAG | 60 | Trompo | 5 | |
| Ret | 7 | Alain Prost
|
McLaren-TAG | 56 | Picada | 7 | |
| Ret | 18 | Thierry Boutsen
|
Arrows-BMW | 55 | Trompo | 20 | |
| Ret | 27 | Michele Alboreto
|
Ferrari | 54 | Trompo | 9 | |
| Ret | 17 | Marc Surer
|
Arrows-BMW | 54 | Trompo | 22 | |
| Ret | 19 | Ayrton Senna
|
Toleman-Hart | 47 | Embrague | 6 | |
| Ret | 10 | Jonathan Palmer
|
RAM-Hart | 46 | Eléctrico | 25 | |
| Ret | 1 | Nelson Piquet
|
Brabham-BMW | 45 | Trompo | 12 | |
| Ret | 15 | Patrick Tambay
|
Renault | 25 | Trompo | 10 | |
| Ret | 20 | Johnny Cecotto
|
Toleman-Hart | 25 | Trompo | 15 | |
| Ret | 26 | Andrea de Cesaris
|
Ligier-Renault | 15 | Trompo | 16 | |
| Ret | 21 | Huub Rothengatter
|
Spirit-Hart | 15 | Fuga combustible | 23 | |
| Ret | 22 | Riccardo Patrese
|
Alfa Romeo | 12 | Trompo | 21 | |
| Ret | 16 | Derek Warwick
|
Renault | 10 | Trompo | 3 | |
| DSC | 4 | Stefan Bellof
|
Tyrrell-Ford | 9 | Descualificado | 17 | |
| Ret | 23 | Eddie Cheever
|
Alfa Romeo | 8 | Trompo | 14 | |
| Ret | 25 | François Hesnault
|
Ligier-Renault | 0 | Accidente | 19 | |
| NSC | 3 | Martin Brundle
|
Tyrrell-Ford | ||||
| NTS | 9 | Philippe Alliot
|
RAM-Hart |
Notas
[editar | editar a fonte]- Líderes por volta: Nigel Mansell 35 (1-35), Keke Rosberg 24 (36-48, 57-67), Alain Prost 8 (49-56)
- Esta foi unha das carreiras máis cálidas da historia da Fórmula Un. A temperatura do aire era de 40 °C, igualando o Gran Premio da Arxentina de 1955 e o Gran Premio de Bahrain de 2005.
- Primeiro dobrete de Lotus na primeira liña da grella desde o Gran Premio dos Países Baixos de 1978 en Zandvoort
Posicións logo da carreira
[editar | editar a fonte]
|
|
- Nota: Só están incluídos os cinco primeiros postos da clasificación. Tyrrell e os seus pilotos foron posteriormente descalificados do campionato mundial de 1984 e os seus resultados e puntos reasignados.
| Carreira anterior: Gran Premio de Detroit de 1984 |
Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA Temporada 1984 |
Carreira seguinte: Gran Premio do Reino Unido de 1984 |
| Carreira anterior: Non |
Gran Premio de Dallas | Carreira seguinte: Gran Premio de Dallas de 1988 |
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 Lang, Mike (1992). Grand Prix!: Race-by-race account of Formula 1 World Championship motor racing. Volume 4: 1981 to 1984. Haynes Publishing Group. pp. 259–264. ISBN 0-85429-733-2.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 Walker, Rob (outubro de 1984). "1st Dallas Grand Prix: Cool Keke.". Road & Track: 178–182.
- ↑ Schot, Marcel. "A Race to Remember". Atlas F1 (Kaizar.Com, Incorporated) 6 (38). Consultado o 5 de decembro de 2009.
Véxase tamén
[editar | editar a fonte] |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Gran Premio de Dallas de 1984  |