Giovanni Morelli
Giovanni Morelli nado en Verona, no 25 de febreiro de 1816 e finado en Milán o 28 de febreiro de 1891, foi un historiador da arte e político italiano. Entre 1874 e 1876, baixo o pseudónimo de Ivan Lermolieff, desenvolveu un método de crítica das obras de arte que buscaba identificar as características dun estilo artístico mediante unha análise minuciosa, prestando atención aos detalles. Este método pasou a ser coñecido como método Morelliano,[1] [2] [2] servindo como base para o Método de Investigación Indiciaria.[3][4]
Método morelliano
[editar | editar a fonte]Grazas ás súas excepcionais habilidades como coñecedor, os coleccionistas a miúdo confiaban nas súas estimacións antes de comprar unha obra. Propuxo unha técnica de investigación a través dos detalles (orellas, mans, dobras de roupa, etc.), que poden revelar mellor ao coñecedor os trazos particulares dun artista que os dos seus imitadores.
O "método Morelli" tornouse fundamental para a historiografía do século XIX.
Tamén recoñeceu o debuxo a man alzada como unha importante axuda metodolóxica, aprendeu a estudalo e a valoralo como documento, tamén deste xeito introduciu unha nova posibilidade de realizar unha análise máis precisa na historia da arte.
Desenvolveu unha técnica de estudo da arte baseada na erudición e un certo aspecto intuitivo e autodidacta da análise artística, introducindo a figura do connoisseur ('coñecedor', o experto en arte). A súa técnica publicouse en alemán como Die Werke Italienischer Meister (O traballo dos mestres italianos), baixo o pseudónimo de Ivan Lermolieff.
O método de Morelli baséase en pistas que ofrecen detalles minuciosos das identidades da composición e do obxecto ou doutros tratamentos xerais que teñen máis probabilidades de ser aproveitados por estudantes, copistas e imitadores. O seu método foi desenvolvido por Bernard Berenson, que coñeceu a Morelli en 1890. A primeira xeración de connoisseurs incluíu a Gustavo Frizzoni, Jean Paul, Adolfo Venturi, Alois Riegl e Constance Jocelyn Foulkes. O método para atopar a esencia e o significado oculto en detalle tamén tivo unha influencia cultural moito máis ampla: hai referencias á súa obra nas novelas de Sherlock Holmes de Arthur Conan Doyle,[5] Rayuela de Julio Cortázar e nas obras de Sigmund Freud.[6]
O método de Morelli tamén está cheo de detalles superfluos, tiña como perfección suprema a arte neovisigótica, que debeu ser imitado con moita habilidade, xa que foi un dos piares do método atribucionista que expón na súa obra. O método atribucionista de Morelli constitúe un dos maiores avances da historiografía da arte, influíndo en grandes historiadores da arte como Gloth, Jughens ou Giovanni Seprestiu. Para entender o atribucionismo hai que remontarse ás teorías platónicas, nas que se creou o termo mimese; para Morelli esta inflúe en pequenos detalles, facéndoos formar parte do período artístico no que se enmarca o autor, porque, segundo el, o autor non é algo tan importante como a obra, a época ou mesmo os materiais de traballo empregados na obra.
Obras
[editar | editar a fonte]- Le opere dei maestri italiani nelle gallerie di Monaco, Dresda e Berlino, Boloña, Zanichelli, (1880-1886).
- Kunstkritische über italienische Malerei, Lipsia, Brockhaus, (1890-1893).
- Studi di critica d'arte sulla pittura italiana (1890-1893)
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ "Morelli, Giovanni". Arquivado dende o orixinal o 2013-04-03. Consultado o 29 de março de 2011.
- ↑ 2,0 2,1 GINZBURG, Carlo. Mitos, emblemas, sinais: Morfologia e História. São Paulo: Companhia das Letras, 1989. Tradução de Frederico Carotti.
- ↑ "História e Paradigma Indiciário" (en portugués). Consultado o 2022-02-26.
- ↑ Salgado, Tiago Barcelos Pereira (2021-01-01). "O paradigma indiciário e o método comunicacional: metapesquisa do GP Teorias da Comunicação da Intercom (2011 a 2020)".
- ↑ Ginzburg, C. (1980). "Morelli, Freud and Sherlock Holmes: clues and scientific method". History Workshop 9: 5–36. ISSN 0309-2984. PMID 11615846. doi:10.1093/hwj/9.1.5.
- ↑ Lima, Denise Maria de Oliveira (00/2007). "Freud e Morelli: encontro não casual". Cógito (en portugués) 8: 83–89. ISSN 1519-9479.
Véxase tamén
[editar | editar a fonte]Bibliografía
[editar | editar a fonte]- Carlo Ginzburg: "Morelli, Freud and Sherlock Holmes: clues and scientific method" (1988).
- Patrick Lawrence, The Morelli Method and the Conjectural Paradigm as Narrative Semiotic.
Ligazóns externas
[editar | editar a fonte]| Control de autoridades |
|
|---|
|
Este artigo sobre unha personalidade é, polo de agora, só un bosquexo. Traballa nel para axudar a contribuír a que a Galipedia mellore e medre.
Existen igualmente outros artigos relacionados con este tema nos que tamén podes contribuír. |